تغییر رژیم یا تضعیف مادورو؟بررسی شش سناریوی محتمل درباره قصد آمریکا از اعمال فشار بر ونزوئلا

تحرکات نظامی ایالات متحده در نزدیکی مرزهای ونزوئلا رو به افزایش است. واشنگتن مدعی است که این اقدامات را برای مبارزه با کارتل‌های مواد مخدر انجام می‌دهد. این احتمال وجود دارد که واشنگتن اقدامات نظامی خود را در سه تا شش ماه آینده در نزدیکی‌های خاک ونزوئلا ادامه دهد اما بعید است که این اقدامات صرفاً برای مبارزه با کارتل‌‌های مواد مخدر باشد. در این راستا سناریوهای دیگری نظیر کاهش تنش میان واشنگتن و کاراکاس، عملیات نظامی مستقیم ایالات متحده علیه نیکلاس مادورو، رسیدن به یک راه‌حل از طریق مذاکره و یا حتی حمله نظامی آمریکا به ونزوئلا تا حدود زیادی بعید به نظر می‌رسد. 

نزدیک به دو هفته قبل، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، تأیید کرد که به سازمان سیا اجازه داده است تا عملیات مخفی در ونزوئلا انجام دهد. او همچنین گفت که علاوه بر حملات مداوم ایالات متحده در دریای کارائیب جنوبی که از اوایل سپتامبر حداقل پنج قایق را هدف قرار داده، عملیات ضد قاچاق مواد مخدر در خشکی را نیز در نظر دارد.

این بیانیه‌ها، در کنار حملات نظامی آمریکا و رزمایش‌ها در نزدیکی خاک ونزوئلا پس از آن آغاز شد که ایالات متحده در اواسط ماه آگوست هشت کشتی جنگی و 4 هزار و 500 ملوان و تفنگدار دریایی را به منطقه کارائیب اعزام کرد. برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که تعداد نیروهای آمریکا در کارائیب در ماه اکتبر به 10 هزار نفر افزایش یافته است. کاخ سفید به کنگره اطلاع داده که ایالات متحده در وضعیت «درگیری مسلحانه» با کارتل‌ها در آمریکای لاتین قرار دارد و پنتاگون چندین طرح نظامی برای اقدام در ونزوئلا آماده کرده است.

علاوه بر این، در تاریخ 2 اکتبر، ترامپ دستور تعلیق تمام مذاکرات دیپلماتیک با دولت نیکولاس مادورو را صادر کرد. به موازات آن، ونزوئلا سربازانی را در مرز غربی خود با کلمبیا مستقر کرده، غیرنظامیان را برای استفاده از سلاح گرم آموزش داده و عملیات مبارزه با مواد مخدر در داخل ونزوئلا را شدت بخشیده است. مادورو همچنین وضعیت آشوب خارجی (که کنترل خدمات عمومی، نهادهای استراتژیک، صنعت نفت و بسته شدن مرزها را به ارتش می‌دهد) اعلام کرده و بارها از ترامپ خواسته است که در اقدام نظامی‌اش در کارائیب تجدیدنظر کرده و صلح را انتخاب کند. تا به اینجای کار می‌توان شش سناریو و چشم‌انداز را برای عملیات نظامی آمریکا در منطقه کارائیب در نظر گرفت. این سناریوها به ترتیب از احتمال بیشتر تا احتمال کمتر و کمتر در ذیل آمده‌اند. 

عملیات در خاک ونزوئلا و تضعیف قدرت مادورو (بسیار زیاد)

ایالات متحده اقدامات نظامی‌اش در منطقه کارائیب را به فاز حملات هوایی به مقرهای کارتل‌های مواد مخدر و انجام عملیات مخفی در ونزوئلا گسترش خواهد داد، تا تسلط مادورو بر قدرت را تضعیف کرده و شرایطی را مهیا کند تا در آینده در صورتی‌که بخواهد تغییر رژیم در ونزوئلا را عملی کند. در این سناریو، ارتش ایالات متحده علاوه بر ادامه حملاتش به قایق‌ها یا هواپیماهای قاچاق مواد مخدر در آب‌های بین‌المللی و حریم هوایی کارائیب، حملات هدفمند و عملیات نیروهای ویژه را علیه آزمایشگاه‌های مواد مخدر، مراکز لجستیک کارتل‌ها یا باندهای هوایی مخفی یا فرودگاه‌های کوچک در داخل خاک ونزوئلا انجام خواهد داد.

ممکن است آمریکا برخی پایگاه‌های نظامی ونزوئلا را نیز هدف قرار دهد چراکه آمریکا معتقد است دولت مادورو با باندهای قاچاق مواد مخدر هم‌دست است. با این حال، حملات مستقیم به اهداف سیاسی در کاراکاس یا استقرار تعداد زیادی از نیروهای آمریکایی در این کشور بعید به نظر می‌رسد.

زیرا چنین اقداماتی خطر کشاندن پای آمریکا به یک رویارویی نظامی بزرگتر با ونزوئلا را آن‌هم درست زمانی که نمایندگان کنگره و مردم آمریکا تمایل کمی به مداخله مستقیم بیشتر در درگیری‌های جهانی دارند، به همراه دارد. با این حال، صرف حضور کشتی‌های جنگی آمریکا و افزایش فعالیت نظامی ایالات متحده در کارائیب، در درازمدت می‌تواند با مختل کردن فعالیت‌های غیرقانونی سودآوری که برخی از ژنرال‌های ونزوئلایی در آن دخیل هستند- از قاچاق مواد مخدر و استخراج غیرقانونی معادن گرفته تا بخش نفت و واردات کالا- به تضعیف میزان حمایت از مادورو از سوی بالاترین مقامات ارتش بیانجامد.

اگر آمریکا تصمیم بگیرد این حمایت را بیشتر تضعیف کند، ممکن است عملیات مخفیانه‌ای را در ونزوئلا صورت دهد تا به تقویت مخالفان داخلی، ایجاد نارضایتی و ایجاد اختلافات بیشتر در ارتش ونزوئلا بیانجامد و زمینه را برای سرنگونی دولت مادورو فراهم کند. در کوتاه‌مدت، تسلط کامل مادورو بر ارتش و سایر بخش‌های دستگاه امنیتی ونزوئلا، دامنه مخالفت‌ها را محدود خواهد کرد و سازمان ارتش را به عنوان ستون اصلی قدرت برای سه تا شش ماه آینده حفظ خواهد کرد. اما افزایش فشار ایالات متحده می‌تواند این وضعیت را به مرور زمان تغییر دهد.

دولت مادورو برای کسب اهرم فشار علیه ایالات متحده در بحبوحه تشدید تنش‌های نظامی، گهگاه کشورهای همسایه مانند گویان و ترینیداد و توباگو را تهدید می‌کند، اما تا به اینجا این اقدامات محدود به آزار و اذیت پراکنده کشتی‌های حامل نفت و گاز است. افزایش حضور نظامی ایالات متحده در کارائیب موجب می‌شود خطراتی برای عبور و مرور کشتی‌های باری، مسافربری یا تانکرهای نفت ایجاد شود، و به‌طور طبیعی و به‌طور غیرمستقیم موجب افزایش حق بیمه شده و فعالیت دریایی را مختل می‌کند. بنابراین شرکت‌ها مجبور خواهند شد تا مسیرهای طولانی‌تر و پرهزینه‌تری را انتخاب کنند. ونزوئلا تحت تحریم‌های شدید ایالات متحده قرار دارد.

با این حال، دولت ترامپ مجوزی را که به شرکت نفتی شورون اجازه می‌دهد تا فعالیت خود را در این کشور ادامه دهد، لغو نکرده است. صادرات مداوم نفت این شرکت آمریکایی از ونزوئلا، یک منبع درآمد حیاتی را برای مادورو فراهم می‌کند و به حفظ اقتصاد ونزوئلا کمک می‌کند. این محتمل‌ترین سناریو است، زیرا برتری نظامی قابل توجه ایالات متحده، پتانسیل ونزوئلا برای اقدامات تقابلی را محدود می‌کند و در نتیجه محدودیت‌های عملیاتی برای واشنگتن را کاهش می‌دهد. اگرچه حملات در خاک ونزوئلا مشکلاتی را در مورد نقض حاکمیت این کشور مطرح می‌کند، اما تا همین‌جا نیز اقدامات اخیر ایالات متحده در کارائیب نشان داده این کشور به قوانین بین‌الملل چندان توجهی ندارد. 

 ادامه حملات فعلی در کارائیب و تهدید مستقیم اما محدود برای مادورو (زیاد)

ایالات متحده به حملات خود به قایق‌ها و هواپیماهای قاچاق مواد مخدر در کارائیب ادامه خواهد داد، اما به دلیل محدودیت‌های داخلی، عملیات خود را در خاک ونزوئلا گسترش نمی‌دهد و در نتیجه چالش‌های کمی برای دولت مادورو ایجاد خواهد کرد. در این سناریو، ایالات متحده به دلیل محدودیت‌های داخلی، مانند مخالفت دوحزبی در کنگره، چالش‌های قانونی و یا مخالفت از سوی پایگاه رای ترامپ، به سمت هدف قراردادن پایگاه‌های نظامی در خاک ونزوئلا یا تهاجم نظامی روی نخواهد آورد. در عوض، ارتش ایالات متحده به حملات همین‌گونه‌ای به کشتی‌های قاچاق مواد مخدر ادامه می‌دهد و شروع به هدف قرار دادن هواپیماها نیز می‌کند.

دولت ترامپ همچنین تحریم‌های اقتصادی بیشتری را علیه ونزوئلا اعمال می‌کند و مواضع خصمانه خود را نسبت به دولت مادورو حفظ می‌کند. با این حال، وزارت خزانه‌داری ایالات متحده مجوز سختگیرانه‌ای را که به شورون اجازه فعالیت در ونزوئلا را می‌دهد، لغو نمی‌کند و مجوزهای مشابهی را به تعداد کمی از شرکت‌های انرژی اروپایی اعطا می‌کند. جریان درآمد اندک اما ثابت حاصل از اکتشاف نفت و گاز، به دولت ونزوئلا اجازه می‌دهد تا کمبود کالاها را جبران کرده و برخی از خدمات اجتماعی دولتی را حفظ کند.

این امر به دولت مادورو کمک می‌کند تا برخی از حمایت‌های مردمی را حفظ کند و این حمایت مردمی در کنار کنترل دولت بر دستگاه امنیتی، فعالیت‌های اعتراضی در ونزوئلا را کاهش می‌دهد. دولت ونزوئلا همچنین به مسلح کردن غیرنظامیان و تقویت نیروهای شبه‌نظامی خود، مانند شبه‌نظامیان بولیواری ادامه می‌دهد تا هزینه‌های عملیاتی و حیثیتی اقدام نظامی احتمالی ایالات متحده در خاک خود را افزایش دهد.

علاوه بر این، دولت مادورو کشورهای همسایه مانند گویان و ترینیداد و توباگو را تهدید خواهد کرد، اما اقداماتش را به آزار و اذیت گاه به گاه کشتی‌ها محدود می‌کند و به طور مشخص به زیرساخت‌های نفت و گاز سایر کشورها حمله نخواهد کرد. بسیار بعید است که اقدام نظامی ایالات متحده در کارائیب تهدیدهای ایمنی مستقیمی را برای کشتی‌های بزرگتر، مانند کشتی‌های باری یا مسافربری یا تانکرهای نفت، ایجاد کند. با این حال، افزایش فعالیت نظامی در منطقه، هزینه‌های بیمه را افزایش می‌دهد و برخی از شرکت‌های کشتیرانی را وادار می‌کند تا مسیرهای کشتیرانی طولانی‌تر و گران‌تری را انتخاب کنند. برخی از فعالیت‌های تجاری یا تفریحی در دریای کارائیب نیز به‌طور بالقوه به حالت تعلیق درخواهد آمد. 

عقب‌نشینی آمریکا و تثبیت قدرت مادورو(کم)

ترکیبی از فشارهای بین‌المللی و داخلی، دولت ترامپ را مجبور به عقب‌نشینی از «جنگ علیه کارتل‌ها» خواهد کرد و این عقب‌نشینی منجر به توافقی با دولت مادورو می‌شود. این توافق، تا اطلاع ثانوی، به اقدام نظامی ایالات متحده در کارائیب پایان می‌دهد. در این سناریو، برخی از جمهوری‌خواهان انزواگرای کنگره احتمالاً از ابتکارات دموکرات‌ها با هدف وادار کردن دولت ترامپ به کاهش استقرار نیروی دریایی در کارائیب حمایت خواهند کرد.

به موازات آن، شعله‌ور شدن مجدد درگیری‌ها در خاورمیانه و اروپای شرقی و یا ظهور درگیری‌های جدید در جنوب شرقی آسیا، توجه کاخ سفید را از نیمکره غربی منحرف خواهد کرد. در چنین شرایط فرضی‌ای، ترامپ امتیازاتی را که مادورو برای کاهش تنش‌های فعلی ارائه داده- از جمله پذیرش مهاجران بیشتر اخراج شده از ایالات متحده، تشدید اقدامات علیه قاچاق مواد مخدر و اولویت دادن به شرکت‌های آمریکایی برای قراردادهای نفت، گاز و معدن در ونزوئلا- مورد بررسی مجدد قرار می‌دهد.

واشنگتن و کاراکاس در نهایت به توافقی دست خواهند یافت که به ترامپ اجازه می‌دهد تا به نوعی اعلام پیروزی کند و در عین حال از ناخشنود کردن هواداران تندرو خود که مخالف دخالت‌های نظامی ایالات متحده در خارج از کشور هستند، اجتناب کند اما عقب‌نشینی ایالات متحده جایگاه سیاسی مادورو را تقویت می‌کند و او را قادر می‌سازد تا کنترل کامل خود را بر نهادها و ارتش ونزوئلا حفظ کند.

این امر منجر به تثبیت بیشتر قدرت و افزایش سرکوب مخالفان داخلی، و احتمالاً دستگیری یا ناپدید شدن رهبران برجسته اپوزیسیون و دستیاران آنها می‌شود. عملیات نظامی در آب‌های بین‌المللی کارائیب نیز کمتر خواهد شد و این امر امکان عادی‌سازی تدریجی کشتیرانی تجاری و تفریحی در منطقه را در سه تا شش ماه آینده فراهم می‌کند. علاوه بر این، کاهش تنش، عدم اطمینان برای شرکت‌های نفت و گاز فعال در ونزوئلا را کاهش می‌دهد و گسترش تدریجی تولید را تسهیل می‌کند. این به نوبه خود به بهبود اقتصادی جزئی کمک می‌کند و به کاهش نارضایتی عمومی در ونزوئلا و خروج مهاجران در درازمدت کمک می‌کند.

حمله مستقیم به مادرو و تغییر رژیم(بسیار کم)

دولت ترامپ سعی خواهد کرد با انجام یک حمله هدفمند علیه مادورو، تغییر رژیم را در ونزوئلا اجرا کند و این امر منجر به افزایش بی‌ثباتی سیاسی، درگیری مسلحانه داخلی و بحران انسانی در ونزوئلا خواهد شد. در این سناریو، دولت ترامپ احتمالاً به این نتیجه خواهد رسید که سرنگونی دولت مادرو، برای استراتژی مبارزه با حکومت‌های اقتدارگرای چپ‌گرا در آمریکای لاتین ضروری است.

تلاش‌های مخالفان مادورو – به‌ویژه نقشه راه پیشنهادی انتقال قدرت که از سوی ماریا کورینا ماچادو، برنده جایزه صلح نوبل، ارائه شده - به نفع شرکت‌های آمریکایی خواهد بود و جایگزینی دولت مادورو با یک دولت طرفدار آمریکا را تضمین می‌کند، بنابراین واشنگتن بیشتر به اقدام علیه دولت مادورو ترغیب خواهد شد.

ایالات متحده ماه‌هاست که حملات خود به کشتی‌های قاچاق مواد مخدر را ادامه می‌دهد و در ادامه شروع به هدف قرار دادن هواپیماها در دریای کارائیب و همچنین مقرهای کارتل در خاک ونزوئلا می‌کند. دولت ترامپ همچنین مواضع شفاهی خود علیه مادورو را تشدید می‌کند و خواستار استعفای او می‌شود و روایت خود را مبنی بر اینکه او یک تروریست قاچاقچی و یک رئیس‌جمهور نامشروع است تقویت خواهد کرد. سپس واشنگتن در نهایت به یک عملیات مخفی یا حمله نظامی هدفمند علیه رئیس‌جمهور ونزوئلا متوسل خواهد شد. یک احتمال، گسترش حملات پهپادی ایالات متحده است که دولت ترامپ می‌تواند آن را به عنوان بخشی از سرکوب گسترده‌تر کارتل‌های مواد مخدر توجیه کند.

ترامپ اخیراً ادعا کرده که شخص نیکلاس مادورو رهبری کارتل دو لوس سولس را بر عهده دارد. با این حال، ایالات متحده به احتمال زیاد اسلحه، پشتیبانی لجستیکی یا آموزشی را در اختیار مخالفان یا افراد ناراضی رادیکال در دولت مادورو قرار می‌دهد تا آنها را قادر به انجام حملات مسلحانه یا حملات انفجاری ساده علیه مادورو کند و از این طریق بتواند این ادعا را مطرح کند که واشنگتن در قتل مادورو دست نداشته است. خلأ قدرتی که پس از سقط دولت مادورو به جا می‌ماند، دوره‌ای از بی‌ثباتی سیاسی شدید را در ونزوئلا موجب خواهد شد.

اعضای عالی‌رتبه دولت مادورو، از جمله مقامات کلیدی کابینه و ژنرال‌های ارتش، احتمالاً سعی خواهند کرد کنترل دستگاه دولتی را حفظ کنند، زیرا خوب می‌دانند که برکناری آنها از قدرت، آنها را در معرض اتهامات، محاکمه و حبس احتمالی در ونزوئلا یا ایالات متحده قرار می‌دهد. هر چهره جدیدی نیز برای حفظ هماهنگی سلسله‌مراتب نظامی دست به تلاش بزند احتمالاً موفق نخواهد شد. مرگ مادورو احتمالاً مخالفان را نیز تقویت خواهد کرد و باعث اعتراضات گسترده ضددولتی در شهرهای بزرگ یا حتی اقدامات مسلحانه برای سرنگونی دولت و بر روی کار آمدن دولت جدید خواهد شد. کسانی که هنوز در قدرت هستند، به دنبال سرکوب مخالفان خواهند رفت و این امر به‌طور حتم منجر به درگیری‌های مسلحانه‌ای می‌شود که می‌تواند ونزوئلا را به سمت یک جنگ داخلی سوق دهد.

با این اوصاف، از آنجایی که یک دولت ضعیف در ونزوئلا که توسط متحدان مادورو کنترل می‌شود، برای اعمال کنترل در داخل کشور با مشکل مواجه خواهد شد، احتمال تهدید نظامی کشورهای همسایه کمتر خواهد بود. با رفتن مادورو، ایالات متحده نیز حملات دریایی خود را کاهش خواهد داد و اجازه می‌دهد عملیات کشتیرانی تجاری و تفریحی در جنوب دریای کارائیب از سر گرفته شود.

حتی اگر مرگ مادورو منجر به انتقال سریع قدرت شود، مخالفان فعلی همچنان با چالش‌های قابل توجهی روبه‌رو خواهند بود. بخش‌هایی از جمعیت ونزوئلا و نهادهای دولتی به مادورو یا ایدئولوژی سیاسی چپ‌گرای او که از دوران چاوز به یادگار مانده، وفادار خواهند ماند و تلاش‌ها برای پاکسازی این افراد از دستگاه دولتی احتمالاً باعث تظاهرات، اقدامات خرابکارانه یا حتی تلاش برای سرنگونی دولت جدید خواهد شد.

افزایش خشونت، ناآرامی‌های گسترده و بی‌ثباتی سیاسی حاد ناشی از این روندها، اقتصاد ونزوئلا را به ورطه رکود خواهد کشاند. وخامت بیشتر شرایط زندگی بحران انسانی را در ونزوئلا دوباره به اوج خواهد رساند و صدها هزار نفر را مجبور به فرار از این کشور می‌کند و قاچاق انسان به سایر کشورهای آمریکای لاتین را نیز افزایش می‌دهد. در میانه این عدم قطعیت سیاسی بسیار زیاد، کسب‌وکارها نسبت به طرح‌های خصوصی‌سازی، سرمایه‌گذاری در بخش انرژی و معدن بدبین خواهند شد

استعفای مادورو به عنوان بخشی از توافق با آمریکا(خیلی خیلی کم)

یک راه‌حل که از طریق مذاکره ونزوئلا و آمریکا به دست خواهد آمد، منجر به استعفای مادورو و انتقال قدرت مسالمت‌آمیز در ونزوئلا می‌شود و چشم‌انداز اقتصادی ونزوئلا را بهبود می‌بخشد. در این سناریو، به‌رغم محدودیت‌های قابل توجهی که دارد، ایالات متحده با انجام حملات هوایی در خاک ونزوئلا، تقویت مخالفان داخلی و انجام عملیات مخفی برای تقویت مخالفت در ارتش، فشار بر مادورو را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد.

مادورو برای جلوگیری از خطر حمله علیه خود یا تهاجم زمینی به ونزوئلا، موافقت خواهد کرد که به همراه برخی از نزدیکترین متحدانش به تبعید برود اما برخی از این افراد و دیگر مقامات عالی‌رتبه دستگیر شده و در ونزوئلا یا ایالات متحده با محاکمه روبه‌رو خواهند شد. تحویل قدرت از سوی مادورو از طریق مذاکره با آمریکا، راه را برای انتقال مسالمت‌آمیز قدرت در ونزوئلا هموار کرده و خطر بی‌ثباتی سیاسی و ناآرامی را کاهش می‌دهد. ادموندو گونزالس - رهبر مخالفان ونزوئلا که همه او را به عنوان برنده انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۴ می‌شناسند - احتمالاً از تبعید در اسپانیا بازمی‌گردد تا ریاست‌جمهوری را بر عهده بگیرد.

با این حال، کورینا ماچادو بیشترین قدرت و نفوذ را در دولت جدید حفظ کرده و در نتیجه به عنوان رابط اصلی بین کاراکاس و جامعه بین‌المللی عمل خواهد کرد. آغاز به کار دولت جدید به صورت سازمان‌یافته، اقتصاد ونزوئلا را تثبیت می‌کند و تعداد زیادی از مهاجران ونزوئلایی را به بازگشت به خانه سوق می‌دهد، زیرا شرایط زندگی به تدریج بهبود می‌یابد.

وقوع این سناریو بسیار بعید است زیرا کاخ سفید مذاکرات دیپلماتیک با ونزوئلا را متوقف کرده و بعید است که مذاکرات را در سه تا شش ماه آینده از سر بگیرد. علاوه بر این، بعید است که تشکیلات سیاسی و نظامی گسترده کاراکاس با رسیدن به راه‌حل از طریق مذاکره موافقت کند. دلیل این مخالفت این است که عدم پیگرد قانونی یا تضمین امنیت واشنگتن احتمالاً فقط به نفع مادورو و چند دستیار وی خواهد بود، نه بسیاری از مقامات عالی‌رتبه دولتی و نظامی که در فعالیت‌های غیرقانونی مانند قاچاق مواد مخدر، نقض حقوق بشر و فساد دست دارند. بنابراین این دسته از مقامات در مسیر هر نوع مذاکره‌ای با آمریکا کارشکنی خواهند کرد.

حمله زمینی ایالات متحده و تغییر رژیم در ونزوئلا (خیلی خیلی کم)

دولت ترامپ برای سرنگونی رژیم مادورو به حملات هوایی گسترده و حمله زمینی متوسل می‌شود، اما حضور نظامی ایالات متحده تا حدی خطرات ناآرامی و بی‌ثباتی سیاسی را در کوتاه‌مدت تا میان‌مدت کاهش می‌دهد. در این سناریو، دولت ترامپ از متحدان خود در مناصب مهم در کنگره برای دور زدن تلاش‌های کنگره برای جلوگیری از اقدام نظامی در ونزوئلا استفاده خواهد کرد. با وجود مخالفت گسترده نمایندگان کنگره و شهروندان آمریکایی، کاخ سفید سپس ذیل هدف اعلام‌شده مهار قاچاق مواد مخدر، شکست استبداد چپ‌گرا و مهار نفوذ چین در منطقه، اقدام به آغاز عملیات زمینی نظامی در ونزوئلا خواهد کرد.

واشنگتن در راستای آماده شدن برای انجام این عملیات در کشوری با دو برابر وسعت عراق، به تدریج مواضع خود علیه رژیم ونزوئلا را تشدید می‌کند و استقرار پرسنل نظامی خود را در دریای کارائیب‌جنوبی طی چند ماه گسترش خواهد داد و همزمان تعداد حملات در دریا و در خاک ونزوئلا را افزایش می‌دهد. ارتش ایالات متحده سپس چندین حمله علیه پایگاه‌های اصلی نظامی، سیاسی و اقتصادی ونزوئلا در کاراکاس و سراسر ونزوئلا، از جمله کاخ ریاست‌جمهوری، انجام خواهد داد.

این کمپین چند هفته‌ای در نهایت با فرار مادورو از ونزوئلا و درخواست پناهندگی در یک کشور متحد یا دستگیری یا کشته شدن توسط نیروهای آمریکایی یا شبه‌نظامیان مخالف پایان می‌یابد. اگرچه نیروهای آمریکایی احتمالاً به سرعت به کاراکاس می‌رسند، اما درگیری‌های خیابانی در پایتخت منجر به تلفات بالای غیرنظامیان و کشته شدن تعداد کمی از سربازان آمریکایی در نبرد خواهد شد، زیرا برخی از اعضای شبه‌نظامیان بولیواری و حامیان مسلح دولت مادورو سعی خواهند کرد از دولت دفاع کنند.

این سناریو تهدیدات امنیتی گسترده‌ای را در سراسر ونزوئلا ایجاد می‌کند. به‌خصوص اینکه نیروهای ایالات متحده و مخالفان مادورو برای به دست گرفتن کنترل مناطق دورافتاده‌تر این کشور، مانند جنگل‌های انبوه یا منطقه کوهستانی «آند» که مخفیگاه وفاداران مسلح مادورو خواهد بود، تلاش خواهند کرد. تهاجم نظامی ایالات متحده به ونزوئلا منجر به آوارگی هزاران ونزوئلایی، چه در داخل و چه در کشورهای همسایه، خواهد شد. ایالات متحده پس از فروپاشی دولت مادورو، حضور نظامی خود را در این کشور حفظ خواهد کرد و احتمالاً به مخالفان سیاسی فعلی ونزوئلا اجازه خواهد داد تا قدرت را به دست گیرند.

حمایت ایالات متحده از دولت انتقالی، اعتماد تجاری به برنامه‌های این دولت برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی را افزایش می‌دهد. با این حال، حامیان مادورو می‌توانند حملاتی را علیه رهبران، مقامات و ساختمان‌های دولت جدید انجام دهند. آنها همچنین می‌توانند به اموال، پرسنل و شهروندان ایالات متحده هم در ونزوئلا و هم در سراسر آمریکای لاتین حمله کنند و خطراتی را برای آمریکایی‌هایی که در کشورهایی با جمعیت مهاجر ونزوئلایی زیاد زندگی می‌کنند یا به آنجا سفر می‌کنند، افزایش دهند.

منابع:

RAND

CATO

CNN

Brookings Institute

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید