انحلال دولت موقت
دولت موقت ایران، نخستین دولت در ایران پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ است که از ۱۵ بهمن‌ماه ۱۳۵۷ تا ۱۵ آبان‌ماه ۱۳۵۸ بر سر کار بود.
دولت موقت ایران، نخستین دولت در ایران پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ است که از ۱۵ بهمن‌ماه ۱۳۵۷ تا ۱۵ آبان‌ماه ۱۳۵۸ بر سر کار بود. بازرگان و اعضای کابینه پس از تسخیر سفارت آمریکا استعفا کردند و دولت به کار خود پایان داد. البته بازرگان دلیل استعفای خود را تصرف سفارت ندانسته است. بازرگان به پیشنهاد شورای انقلاب و تأیید امام خمینی، نخست‌وزیر دولت موقت شد.
دولت موقت وظیفه داشت، مقدمات همه‌پرسی برای تغییر نظام سیاسی، تصویب قانون اساسی و انتخابات مجلس شورای ملی را انجام دهد. سیاست خارجی دولت براساس اصل عدم‌تعهد و حفظ مناسبات با سایر کشورها ازجمله آمریکا بود.
برداشتن پایگاه‌های آمریکا و سایر کشورها از ایران، عضویت در جنبش عدم‌تعهد، به‌رسمیت‌شناختن جنبش آزادی‌بخش فلسطین، قطع رابطه با اسرائیل و حکومت آپارتاید آفریقای جنوبی ازجمله مهم‌ترین اقدامات دولت موقت در عرصه سیاست خارجی بود. در عرصه داخلی اما دولت موقت با مشکلات متعددی همچون مشخص‌نبودن محدوه وظایف نهادهای انقلابی، اختلاف‌نظر با شورای انقلاب و نهادهای موازی قدرت، فعالیت گروه‌های سیاسی مخالف نظام و درخواست خودمختاری برخی از اقلیت‌ها مواجه بود.
