مرجع تعیین و تشخیص اعضای نهاد صلح و سازش از اصل چنین نهادی مهمتر است. از این رو، اگر ترکیب نهاد صلح و سازش بخواهد چیزی شبیه هیئت منصفه مطبوعات باشد، واضح است که به جای حل مشکل، فقط بر حجم آماس کرده بوروکراسی کشور افزوده می‌شود.
واقعیت این است که بسیاری از افراد جامعه از این نوع رفتارها نه‌فقط رنجیده‌خاطر بلکه از درک آن هم درمانده می‌شوند. اینها درست همان کارهایی است که بخصوص در این شرایط باید به شدت از آن اجتناب شود. همانطور که پیش از این گفته شد، «شرایط خطیر و حساس» گفتار و رفتار بسیار سنجیده از سوی همگان به‌ویژه نهادهای حاکم دارد. هر رفتار نسنجیده فقط شرایط را حساس‌تر و مخاطره‌آمیزتر می‌کند و این هم به سود ایران و جامعه آن نیست.
در فضایی که نه سیاست روشنی وجود دارد و نه مشخص است که قدرت هر نهاد چیست و تا کجاست، چگونه می‌توان امر به تحکیم انسجام ملی و پرهیز از دوقطبی‌سازی کرد؟ وقتی اغلب سیاست‌ها مبهم و دستگاه‌ها در تعلیق و بلاتکلیفی‌اند، طبیعی است که هر کس از ظن خود انسجام ملی و پرهیز از دوقطبی‌سازی را تعریف کند!
روشن است که تعیین مجازات جایگزین برای اکثریت قریب به تمام قتل‌ها و همینطور دیگر جرائمی که حکم اعدام برای آنها در نظر گرفته شده است، راه بسیار ساده و همواری دارد. یک عده اما گویی آمار بالای اعدام در جامعه را نوعی امتیاز و فضیلت تلقی می‌کنند؛ به‌طوری‌که با هر توصیه به توقف یا کنترل ماشین اعدام چنان برمی‌آشوبند که انگار به قلمرو آنان تعدی شده است!
در هفته‌ای که به نام پلیس نام گرفته است، برای رفع مشکلات این نیرو و بازسازی احترام مردم به آن و به چشم آمدن خدمات، دو اقدام باید صورت گیرد؛ نخست، سازمان پلیس آموزش‌های لازم را برای دستیابی به مفهوم دقیق و صحیح «اقتدار» در دستور کار خود قرار دهد و دوم، وظایف پلیس به خدمات مدنی و ضروری مورد نیاز دائمی مردم یعنی همان رویۀ معمول در اکثر کشورهای جهان محدود و منحصر شود و اموری که به وجاهت و احترام پلیس نزد عموم مردم آسیب می‌زند از قلمرو وظایف آن حذف شود. با این دو اقدام بدون تردید سطح رضایت متقابل مردم و پلیس بسیار بهبود خواهد یافت.
نتانیاهو با پذیرش طرح صلح ترامپ و از دست دادن حمایت دو حزب فوق افراطی، همچنان به کار خود در مقام نخست‌وزیری ادامه خواهد داد و چه‌بسا پس از انتخابات پارلمانی سال آینده، شانس خود را به عنوان یکی از گزینه‌های تصدی نخست‌وزیری حفظ کند.
درحالی‌که مسئلۀ هسته‌ای ایران وارد مرحله‌ای از بحرانی‌ترین وضعیت خود می‌شود، آمریکا به کمک شرکای عرب و مسلمان خود، طرحی را برای پایان دادن به جنگ در نوارغزه و مهار بحران فلسطین، در دستور کار قرار داده است. طرحی که رسانه‌های نزدیک به محافل سیاسی آمریکا مفاد آن را افشا کرده‌اند، شامل ۲۱ ماده است که اجزاء اصلی آن در دیدار رهبران شماری از کشورهای عرب و مسلمان با دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا در کاخ سفید، مورد موافقت و رضایت حاضران قرار گرفته است.
نوسان موضع‌گیری‌های ترامپ در برابر چالش‌های بین‌المللی، امکانی برای درک خط مشی عملی او در هر حوزه‌ای فراهم نمی‌کند؛ گرچه خطوط کلان علایق ذهنی او کم و بیش آشکار است.
مارکو روبیو وزیر خارجۀ آمریکا به بیت‌المقدس سفر کرده است تا شماری از تحولات خاورمیانه از جمله حملۀ اسرائیل به نشست سران حماس در دوحه، آیندۀ نوارغزه و نوع واکنش دولت نتانیاهو به برنامۀ شماری از کشورهای اروپایی برای به رسمیت شناختن دولت مستقل فلسطینی را با سران اسرائیل به بحث بگذارد.
ای کاش خاتمی و همکارانش در آن برهه می‌توانستند مفهوم «مدینه‌النبی» را برای جامعه تبیین کنند و بخصوص گامی در جهت اجرای عملی آن بردارند.
