انقلابی‌ یا آنارشیست؟

میان انقلابی با آنارشیستی مرز روشنی وجود دارد. مرزی که به‌راحتی از سوی عده‌ای آنارشیست با پوشش انقلابی نقض می‌شود. نمونه روشن آن را در واکنش به حمله اخیر رژیم صهیونیستی به میهن می‌توان دید.

پس از این حمله یکی از مقامات دولت سیزدهم آن را چنین توصیف کرد: «بازهم به چهارشنبه‌سوری نظام‌آباد و فلاح». در واقع، جنایتی که به چندین نقطه و محل نظامی کشور حمله شده و تاکنون شهادت ۴ نظامی کشور رسماً اعلام شده است را کمتر از چهارشنبه‌سوری در محلات تهران معرفی کرده است.

حتماً این‌ها قرار بوده که با این تصور خود از کشور دفاع کنند و فقط حملاتی را با ارزش توجه کردن می‌دانند که کل شهر را ویران کند. این سویه تفریطی ماجرا بود. در سویه افراطی نیز فلان مجری طرفدار تندروها، فوری دستور پاسخ نظامی را صادر، و حتی زمان و نتایج آن را هم اعلام کرد. یا آن دیگری ضمن اعلام خطر به اسرائیل که منتظر باشید، تهدید جدیدی را مطرح می‌کند که تمام خاک اروپا هم در تیررس موشک‌های‌ هایپرسونیک ما قرار دارند.

این رویکردها دو روی یک سکه هستند. یکی از فرط بی‌نمکی و دیگری از فرط شوری توی ذوق می‌زنند. در مقابل، سخنان مقام رهبری در دیدار با خانواده شهدای امنیت پاسخ روشنی به این نگاه‌های افراطی و تفریطی است. درباره ابعاد حمله اظهار داشتند که: «خودشان(اسرائیلی‌ها) با اهداف خاص بزرگ‌نمایی می‌کنند؛ اما کوچک‌انگاری آن و اینکه بگوییم چیزی نبوده و اهمیتی نداشت هم غلط است.»

سپس درباره نحوه مواجهه با اقدام نظامی معتقدند که: «البته کیفیت کار را باید مسئولان ما به درستی تشخیص و آنچه به صلاح این کشور و ملت است انجام دهند تا آنها بفهمند ملت ایران کیست و جوانان آن چگونه‌اند؟»

مواضع آنارشیستی چند ویژگی مهم دارد که در اینجا به دو مورد آن اشاره می‌شود. دو موردی که در سخنان مقام رهبری به‌وضوح نقد شده است. اولین ویژگی عدم توجه و تناسب با واقعیت است. بزرگ و کوچک کردن پدیده‌ها و مسائل، ویژگی ذاتی آنارشیست‌ها است. افراط و تفریط بازتابی است از این ویژگی.

آنان درعین‌حال که در یک گروه سیاسی قرار گرفته‌اند  برخی آن تعرض به ایران را در حد ترقه‌بازی چهارشنبه‌سوری توصیف می‌کنند. در مقابل، رفقایشان آن را در حدی توصیف می‌کنند که عملاً خواسته یا ناخواسته ادعاهای متجاوزین را تایید می‌کنند؛ به‌طوری که دستور به پاسخ دادن در حد نابودی طرف مقابل می‌دهند! یا به اندازه‌ای آن را برجسته می‌نمایند که اروپا را به حمله موشکی تهدید می‌کنند. توجه ندارند اگر چنین موشک‌هایی داریم که اروپا را می‌زند؛ این مغایر با ادعاهای قبلی است و باید سخنگویان رسمی کشور اعلام کنند و نه یک روزنامه‌نویس.

ویژگی دیگر آنارشیست‌ها عدم پذیرش مسئولیت و پا را در کفش مسئولین کردن است. در واقع، آنان عادت دارند که سفارش بلندبالایی دهند؛ ولی مردم صورتحساب آنان را پرداخت کنند. با اقدامات خود فضای سیاسی را خراب و موجب افزایش نرخ ارز می‌شوند، بعد طلبکار دولت می‌شوند که چرا ارز گران شد؟ اینکه خود را شایسته آن می‌دانند که به‌جای مقامات مسئول تصمیم بگیرند و دستور مقابله دهند، دقیقاً مغایر با رویکرد رهبری در اظهارات فوق است. اتفاقاً در هر دو مورد باید احتیاط کرد و از ابراز نظرات شاذ و عجیب خودداری نمود و با پرهیز از فضاسازی کودکانه و افراطی اجازه داد که مسئولین کشور واکنش متعارف و عاقلانه را انتخاب کنند.

این رفتار تندروهای آنارشیست ما را یاد این جمله امام علی می‌اندازد که: «جاهل را نمی‌بینی مگر آنکه یا زیاده‌روی (افراط) می‌کند و یا کوتاهی (تفریط) می‌کند.»