هر اقدامی که خشم عمومی را سرریز کند و جامعه را دوباره دوقطبی سازد، در نهایت نه به ضرر دولت، که به ضرر کلیت ساختار سیاسی تمام خواهد شد. سیاستمداران باید بدانند که در میانهی این تلاطمها، مردم نظارهگر تناقضات هستند و صبر اجتماعی ظرفیتی دارد. اصرار بر روشهای شکستخورده در زمانی که کشور نیازمند آرامش است، مصداق بارز همان سرگردانی است که اگر چاره نشود، هزینههای گزافی خواهد تراشید.
جهانبینی حاکم بر اتاق فرمان کشور چیست؟ آیا تصمیمگیران ما تقدیرگرا هستند یا واقعگرا؟ آیا برای حل مشکلات، دست به آسمان میبرند و بر معجزه و تقدیر توکل میکنند، یا چشم به زمین دارند و به توصیههای علمی متخصصان و دادههای واقعی عمل میکنند؟
پیروزی «زهران ممدانی» در انتخابات شهرداری نیویورک، آنهم برخلاف خواست دونالد ترامپ و جریان جمهوریخواه، رویدادی قابلتوجه در صحنه سیاست داخلی آمریکاست.
به نظر میرسد به جای رصد خیابانها، باید در اتاقهای وضعیت استراتژیک کشور، این سوال اساسی را پرسید: آیا با دست خود، در حال فراهم کردن شرایط برای تحقق نقشههای دشمن نیستیم؟
سیاست، عرصه انتخاب میان بد و بدتر و گاهی، قمار بر سر آینده است؛ مسیری که تاکنون پیمودهایم، ما را به بنبست کنونی رسانده است. ادامه این مسیر، تنها به انزوای بیشتر و افزایش تهدیدها منجر خواهد شد. اکنون تصمیم با پشتمیزنشینان تهران است. آیا این آخرین برگ را با هوشمندی بازی میکنند تا ایران را از گوشه رینگ به مرکز میز دیپلماسی جهانی منتقل کنند؟ یا منتظر قمار بعدی مینشینند؛ قماری که شاید دیگر سرمایهای برای بازی کردن با آن باقی نمانده باشد.
نتانیاهو با گره زدن سرنوشت اسرائیل به تجربه تروماتیک آمریکا، نهتنها به دنبال جلب همدردی جهانی بود، بلکه میخواست کارت سفیدی برای هرگونه اقدام نظامی پیشدستانه و فرامرزی دریافت کند؛ درست همانطور که آمریکا پس از ۱۱ سپتامبر دریافت کرد.
قرار بود همایون شجریان، جمعه ۱۴شهریور در میدان آزادی، برای مردم بخواند. در کنسرتی رایگان برای همه مردم. در میدانی که نماد بزنگاههای تاریخی ماست، قرار بود نوای موسیقی طنینانداز شود؛ دعوتی به یک گردهمایی مدنی، به لحظهای نفس کشیدن در هیاهوی جنگ و فقر و تحریم.
پاشینیان تفاهمنامه (صلح زنگزور) را امضا کرد، از جا برخاست و با الهام علیاف، رئیسجمهور آذربایجان، دست داد.
سیاست خارجیِ بالغ، نیازی به فریاد ندارد؛ چراکه وزن کلماتش، خود گویای همهچیز است. ما به جای حرافی، نیازمند واقعبینی و به جای رجزخوانی، نیازمند دیپلماسی هوشمند هستیم.
«در ایران رژیمی است که من با آن مخالفم، اما هر ضربهای که به آن بزنم، ضربهای به ایران است و من این را نمیخواهم.» این دوگانه را که مرحوم ابراهیم نبوی در مصاحبهای مطرح کرده بود، وضعیتی است که امروز گریبان بسیاری از ما را گرفته است.
