نان از نزاع/ درباره خبر تشکیل «اتاق وضعیت عفاف و حجاب» و بسیج ۸۰هزار نیرو
به نظر میرسد به جای رصد خیابانها، باید در اتاقهای وضعیت استراتژیک کشور، این سوال اساسی را پرسید: آیا با دست خود، در حال فراهم کردن شرایط برای تحقق نقشههای دشمن نیستیم؟
به نظر میرسد به جای رصد خیابانها، باید در اتاقهای وضعیت استراتژیک کشور، این سوال اساسی را پرسید: آیا با دست خود، در حال فراهم کردن شرایط برای تحقق نقشههای دشمن نیستیم؟
سیاست، عرصه انتخاب میان بد و بدتر و گاهی، قمار بر سر آینده است؛ مسیری که تاکنون پیمودهایم، ما را به بنبست کنونی رسانده است. ادامه این مسیر، تنها به انزوای بیشتر و افزایش تهدیدها منجر خواهد شد. اکنون تصمیم با پشتمیزنشینان تهران است. آیا این آخرین برگ را با هوشمندی بازی میکنند تا ایران را از گوشه رینگ به مرکز میز دیپلماسی جهانی منتقل کنند؟ یا منتظر قمار بعدی مینشینند؛ قماری که شاید دیگر سرمایهای برای بازی کردن با آن باقی نمانده باشد.
نتانیاهو با گره زدن سرنوشت اسرائیل به تجربه تروماتیک آمریکا، نهتنها به دنبال جلب همدردی جهانی بود، بلکه میخواست کارت سفیدی برای هرگونه اقدام نظامی پیشدستانه و فرامرزی دریافت کند؛ درست همانطور که آمریکا پس از ۱۱ سپتامبر دریافت کرد.
قرار بود همایون شجریان، جمعه ۱۴شهریور در میدان آزادی، برای مردم بخواند. در کنسرتی رایگان برای همه مردم. در میدانی که نماد بزنگاههای تاریخی ماست، قرار بود نوای موسیقی طنینانداز شود؛ دعوتی به یک گردهمایی مدنی، به لحظهای نفس کشیدن در هیاهوی جنگ و فقر و تحریم.
پاشینیان تفاهمنامه (صلح زنگزور) را امضا کرد، از جا برخاست و با الهام علیاف، رئیسجمهور آذربایجان، دست داد.
سیاست خارجیِ بالغ، نیازی به فریاد ندارد؛ چراکه وزن کلماتش، خود گویای همهچیز است. ما به جای حرافی، نیازمند واقعبینی و به جای رجزخوانی، نیازمند دیپلماسی هوشمند هستیم.
«در ایران رژیمی است که من با آن مخالفم، اما هر ضربهای که به آن بزنم، ضربهای به ایران است و من این را نمیخواهم.» این دوگانه را که مرحوم ابراهیم نبوی در مصاحبهای مطرح کرده بود، وضعیتی است که امروز گریبان بسیاری از ما را گرفته است.
تئاتر سیاسی دونالد ترامپ، با ترکیبی از اظهارات متناقض و نمایشهای رسانهای، بار دیگر این پرسش را پیش روی ما قرار میدهد که دستگاه دیپلماسی ایران تا چه زمانی میخواهد در نقش یک بازیگر منفعل و هیجانزده باقی بماند؟
گزارشها مبنی بر قصد احتمالی برای تغییر نام رسمی «خلیجفارس» در اسناد دولتی ایالات متحده، همزمان با سفر دونالد ترامپ به منطقه، توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. پیش از آنکه او در این قمارِ بالقوه پرهزینه، روی سودی اندک شرطبندی کند، توجه او و کسانی که در این سودا شریکاند را به چند نکته باید جلب کرد.
درحالیکه ایران با چالشهای عمیق اقتصادی، مصائب سیاسی در منطقه و اظهارنظرهای قومگرایانه در داخل، دستوپنجه نرم میکند، گویی بحثی حساس و تا حدی غیرمنتظره در محافل سیاسی کشور در حال شکلگیری است: فدرالیسم. تعاریف فدرالیسم، نظام حکومتی را ترسیم میکنند که در آن قدرت میان دولت مرکزی و واحدهای سیاسی کوچکتر تقسیم میشود؛