ما در نقطه‌ای ایستاده‌ایم که مرز میان پیشرفت و بحران به‌طرز خطرناکی باریک شده است. از یک‌سو، هوش مصنوعی، مهندسی ژنتیک و فناوری‌های نوین، افقی روشن از پیشرفت و رفاه ترسیم می‌کنند و از سوی‌دیگر، این تحولات تهدیدی برای مشاغل، برابری اجتماعی و حتی خودِ مفهوم «انسان بودن» به‌شمار می‌آید.
چه بر سر ایمان جمعی ما آمده است؟ چرا مساجد که روزگاری محور انسجام محله‌ها بودند، امروز خلوت و خاموش‌اند؟
در دنیایی که فناوری‌های ارتباطی بیش از هر زمان دیگری گسترده شده‌اند، پارادوکس عمیقی جامعه را دربرگرفته است؛ انسان‌ها بیش از همیشه به هم متصل‌اند، اما احساس تنهایی و انزوای اجتماعی در حال گسترش است.
سال ۱۴۰۴ در حالی از راه می‌رسد که فناوری‌های نوین ارتباطی در حال متحول‌کردن شیوه‌های برقراری ارتباط میان انسان‌ها، سازمان‌ها و دولت‌هاست. این تحولات به سرعت در حال گسترش‌اند و ایران نیز به‌عنوان بخشی از جامعه جهانی، نمی‌تواند از آن‌ها دور بماند. با ورود به سال جدید، تغییرات مهمی در عرصه ارتباطات در ایران نمایان خواهد شد.
هوش مصنوعی به ابزاری قدرتمند در خدمت انسان تبدیل شده است. این فناوری با قدرت تحلیل داده‌ها و یادگیری از الگوها، رویکردهای سنتی ارتباطی را دگرگون کرده و روش‌های کارآمدتری را جایگزین آن‌ها کرده است.
در دنیای امروز شبکه‌های اجتماعی موبایلی به بستر اصلی تبادل اطلاعات و نظرات تبدیل شده‌اند، اما آیا این فضاهای مجازی به‌جای کمک به گفت‌وگوهای آزاد، خود به حباب‌هایی برای حفظ سکوت و خودسانسوری تبدیل شده‌اند؟! شبکه‌های اجتماعی موبایلی، بخش عمده‌ای از زمان مردم را به خود اختصاص داده‌اند.
همان‌طور که ایران در طول تاریخ نقشی مهم در مسیر جاده ابریشم داشته، اکنون نیز می‌تواند در شکل‌گیری اکوسیستم دیجیتال منطقه‌ای سهمی کلیدی داشته باشد. تداوم این رویکرد و برگزاری سالانه رویدادهایی همچون «ایران‌کریدور»، به‌تدریج نقش ایران را به‌عنوان یکی از بازیگران اصلی ارتباطات منطقه‌ای و بین‌المللی تقویت می‌کند.
این روزها شبکه‌های اجتماعی به فضایی برای نمایش خود و برجسته‌سازی فضائل اخلاقی تبدیل شده است. بسیاری از افراد با به‌کارگیری زبان اخلاقی و انتشار پُست‌های به‌ظاهر انسان‌دوستانه، تلاش می‌کنند توجه عمومی را جلب کرده و اعتبار اجتماعی کسب کنند.
اگر واقعاً اراده‌ای برای اصلاح مسیر فعالیت رسانه‌ها در کشور وجود دارد، راه‌حل بازاندیشی در شیوه‌ها و اصلاح رویه‌ها و حرکت به‌سمت فعالیت حرفه‌ای است تا رسانه‌های جریان اصلی بتوانند نقشی فعال‌تر، تأثیرگذارتر و پایدارتر در شکل‌دهی و امیدبخشی به افکار عمومی و فرآیندهای اجتماعی ایفا کنند.
رویکرد جدید که بر تحلیل ساختارهای قدرت و نقش‌های اجتماعی تمرکز دارد، به ما ابزارهایی می‌دهد تا موانع ارتباطی را شناسایی و بر آن‌ها غلبه کنیم.
