بازگشت تحریم‌ها، اگرچه جامعه را در معرض نگرانی و ابهام قرار داده، اما می‌تواند لحظه‌ای سرنوشت‌ساز برای بازنگری در شیوه حکمرانی باشد. تاریخ نشان داده است که ملت‌ها در سخت‌ترین شرایط، اگر امید و انسجام را تجربه کنند، نه‌تنها تاب می‌آورند، بلکه توان تازه‌ای برای پیشرفت می‌یابند.
دل‌مشغولی مردم درباره سرنوشت کشور، فضای سنگینی را بر جامعه گسترانیده است. مردم از بازگشت تحریم‌ها به‌واسطه فعال‌شدن مکانیزم‌ماشه نگران‌اند.
مرز حقیقت و خیال در فضای مجازی فرو ریخته و ایران ما در توفان اخبار جعلی گرفتار آمده است
جنگ ۱۲روزه تمام شده، اما التهاب و تردید هنوز در هوای جامعه سنگینی می‌کند. حالا در یک وضعیت برزخی گرفتاریم که ما تبریزی‌ها به آن «آسیلی» می‌گوییم؛ موقعیتی که در آن دل و دماغ کار نداریم، تصمیم‌ها نیمه‌کاره می‌مانند و افق فردا پیدا نیست و شرایط پیش‌رو، مثل مه غلیظی جلوی چشم را گرفته است.
جنگ ۱۲روزه، فارغ از ابعاد نظامی و سیاسی‌اش، درسی بزرگ برای ما ایرانیان داشت؛ اینکه امید را می‌توان بازتعریف کرد.
چرا بخشی از مخاطب ایرانی در بزنگاه‌های بحرانی به رسانه‌های بیرون از مرز دل می‌دهد؟ ریشه این پرسش را باید در شیوه روایتگری رسمی جست‌وجو کرد؛ روایتی که سال‌ها زیر نام مصلحت، توجیه شد و اعتبار رسانه ملی را فرسود.
روزی روزگاری، فناوری یک انتخاب بود؛ می‌شد تلویزیون را خاموش کرد، روزنامه را ورق نزد یا تلفن را روی میز گذاشت و به زندگی روزمره برگشت، اما امروز دیگر چنین اختیاری نداریم.
ایران پس از برزیل، دومین کشور جهان از نظر تعداد اینفلوئنسرها شده است. لابد این جایگاه را به‌دلیل محبوبیت گسترده شبکه‌های اجتماعی، فرصت‌های اقتصادی جذاب در فضای آنلاین، فرهنگ خودنمایی دیجیتال و نقش کلیدی در تبلیغ کالا کسب کردند.
سرمایه‌داری توجه با ما همان می‌کند که می‌خواهد؛ اگر ندانیم که چگونه پاسخ دهیم. نخستین گام، آگاهی از همین واقعیت است.
روزگاری در سند چشم‌انداز برای افق ۱۴۰۴، قرار بود پرچمدار منطقه در عرصه‌های اقتصادی، علمی و فرهنگی باشیم. گام دوم انقلاب، ما را به تمدن‌سازی نوین اسلامی وعده داده بود. نهضت نرم‌افزاری، قرار بود زیرساخت حکمرانی دانایی‌محور را بنا کند، اما امروز گزاره‌ای اسفناک و تکان‌دهنده پیش روی ماست که ایران در قعر جدول وضعیت کیفیت اینترنت در میان ۱۰۰ کشور جهان قرار دارد.
