غافلگیری بزرگ

گاردین نوشت: «بله «شوگان» یک سریال باشکوه است، ‌اما آیا واقعاً سزاوار این بود که سریال‌های دیگر را تحت‌الشعاع قرار دهد؟»

با بهترین خبر سال شروع می‌کنیم: جایزه بزرگ امی بالاخره برگزار شد! این دومین رویداد امی در سال ۲۰۲۴ بود. این وضعیت غیرعادی به این دلیل به وجود آمد که جوایز امی ۲۰۲۳ به‌دلیل اعتصابات مختلف در این صنعت به تعویق افتاد و مراسم را به اوایل سال ۲۰۲۴ کشاند.  اما با اعلام برندگان امی، این جایزه همچنان بزرگ‌ترین غافلگیری و بیشترین سرزنش‌ها را در این سال‌های اخیر به جان خرید.

غافلگیری؟ همین بس که به تعداد جوایزی که «شوگان» برد، اشاره کنیم. اگر شما «شوگان» را دیده باشید، بدیهی است که از همان ابتدا می‌دانستید که یک شاهکار است. «شوگان» جسورانه و جاه‌طلبانه بود و تمایلی به دست‌کم گرفتن هوش مخاطبانش نداشت؛ آن هم در رسانه‌ای که این کار در آن عادی است. بازی‌ها، کارگردانی و نویسندگی همگی عالی بودند، گویی همه می‌دانستند که در حال خلق چیزی واقعاً خاص هستند. از نظر درام تلویزیونی، «شوگان» یک سر و گردن بالاتر از بقیه‌‌ی سریال‌هایی قرار می‌گیرد که امسال ساخته شده‌اند.

پس اصلاً جای شگفتی نداشت که «شوگان» جوایز امی را بگیرد. اما شگفتی این بود که این‌همه جایزه را درو کرد.  «شوگان» درمجموع (ازجمله جوایز آخر هفته‌ی گذشته هنرهای خلاقانه را دریافت کرده بود)، ۱۸ جایزه را برد و رکورد تمام دوران جوایز امی را برای یک فصل تلویزیون از آنِ خود کرد. این سریال جوایز بسیاری را برد که اگر بخواهیم همه‌شان را نام ببریم خسته‌کننده می‌شود اما مهم‌ترین‌هایش؛ جایزه‌ی کارگردانی، بازیگری، طراحی تولید، ‌طراحی صحنه و لباس و فیلمبرداری بودند.

انحصاری که بقیه را نادیده گرفت

درحالی‌که این ممکن است که این سریال شایسته دریافت این جوایز بوده باشد، اما انحصار به این معنی بود که تعدادی دیگر از مدعیان شایسته، کنار گذاشته شدند. اینجا به‌خصوص در مورد «اسب‌های آرام» صحبت می‌کنم؛ مجموعه تلویزیونی‌ای در ژانر جاسوسی که سایت معروف راتن تومیتوز، امتیاز ۷/۷ را به آن داده بود. اگرچه ویل اسمیت به‌درستی برنده‌ی جایزه امی برای نویسندگی این سریال شد، اما بازیگران شگفت‌انگیز آن نیز شایسته تقدیر بودند. اما همچنان، بیایید خوش‌بین بمانیم. شاید دیشب شب او نبود، اما مطمئناً گری اولدمن برای بازی در نقش جکسون لمب دوست‌داشتنی زمانی جایزه می‌گیرد، جایزه‌ای که به هیرویوکی سانادا برای فیلم «شوگان» رسید.

جوایز زیاد «شوگان» همچنین نشان می‌دهد که ممکن است در بخش‌های اشتباهی نامزد شده باشد. تهیه‌کنندگان سریال پیش از این اصرار داشتند که این نسخه از «شوگان»، یک سریال مستقل خواهد بود. «شوگان» یک بازسازی براساس کتابی با پایانی واضح است. به‌ این ترتیب عقل سلیم حکم می‌کرد که قرار بود برای دسته‌های سریال محدود واجد شرایط شود. با این‌حال تصمیم در آخرین لحظه برای ساخت ادامه سریال، موضوع را پیچیده می‌کند. نزدیک ۱۰ سال طول کشید تا این اتفاق بیفتد، بنابراین پیش‌بینی اینکه واقعاً چه زمانی این اتفاق می‌افتد دشوار است. صرف‌نظر از این، به نظر می‌رسد که «شوگان» فقط از نظر فنی به‌عنوان یک درام طبقه‌بندی شده است.

صحبت از طبقه‌بندی نادرست، وقتی بیشتر به چشم می‌‌آید که «خرس» برنده‌ی بهترین کمدی نشد. در ژانویه این سریال برنده بهترین کمدی شده بود. در آن زمان اساساً همه‌چیز را برد، تا جایی که به نظر می‌رسید «خرس» قرار است در هر رشته‌ای که نامزد شده بود، جوایز را ببرد. اما در این دوره جایزه امی، سریال«هکس» آن را شکست داد. جین اسمارت، بازیگر این سریال برنده‌ی بازیگر نقش اول زن شد و بزرگ‌ترین شگفتی با دادن جایزه‌ی بهترین کمدی به «هکس» به‌جای «خرس» رقم خورد.

رکوردهای بچه گوزن

اما باید گفت که «خرس» هم کم جایزه نبرد. بسیاری از عواملش که نامزد شدند جایزه گرفتند، به‌علاوه جایزه‌ی کارگردانی را از آن کریستوفر استورر کرد. همچنین جایزه‌ی بهترین بازیگر مرد مهمان در یک سریال کمدی به جان برنتال برای «خرس»، بهترین بازیگر مرد مهمان در یک سریال درام به نستور کاربونل برای «شوگان»، بهترین بازیگر زن مهمان در یک سریال کمدی به جیمی لی کرتیس برای «خرس» و بهترین بازیگر زن مهمان در یک سریال درام به میکیلا کول برای «آقا و خانم اسمیت» اهدا شد. اما بااین‌حال «خرس» جایزه‌ی بزرگ را نبرد و این ممکن است تصدیق ضمنی نظر رأی‌دهندگان امی باشد که گرچه «خرس» بسیار خوب است، اما بدیهی است که یک کمدی نیست.

سریال «بچه گوزن» محصول نتفلیکس در بخش بهترین مینی‌سریال و «ریچارد گلد»، نویسنده و بازیگر آن در بخش بهترین بازیگر و بهترین نویسنده این بخش، برنده امی شد و جسیکا گانینگ دیگر بازیگر این سریال، در بخش بهترین بازیگر زن نقش مکمل مینی‌سریال‌ها، موفق به کسب جایزه امی شد.

این مینی‌سریال، اقتباسی از نمایش خودزندگی‌نامه‌ای به همین نام نوشته گاد است. غیر از گاد، جسیکا گانینگ، ناوا مائو و تام گودمن-هیل در آن ایفای نقش می‌کنند.

همچنین جودی فاستر بازیگر هالیوودی که خیلی‌ها نقش ماندگار او را در «سکوت بره‌ها» به خاطر دارند که به خاطرش جایزه اسکار هم گرفت، نیز موفق شد نخستین جایزه امی خود را برای بازی در فصل چهارم سریال «کارآگاه حقیقی» دریافت کند.

مریل استریپ بازیگر «فقط قتل‌های درون ساختمان» در این بخش رقیب جودی فاستر بود که از او جا ماند.

در بخش بهترین بازیگر زن نقش مکمل در یک سریال درام این بار الیزابت دبیکی برای «تاج» تاج بر سر نهاد تا هم‌بازی خود لزلی منویل در سریال «تاج» و کارن پیتمن برای «برنامه صبحگاهی» را پشت سر بگذارد.

در بخش بهترین بازیگر مرد نقش مکمل سریال درام هم بیلی کروداپ برای «برنامه صبحگاهی» جاناتان پرایس از سریال «تاج» و دیگر رقبایش را پشت سر گذاشت.

ناکام‌ امی

پس از اعلام نامزدها بحث‌های زیادی صورت گرفت. اگرچه «خرس» خوش‌ساخت است، اما خیلی خنده‌دار نیست، به این معنی که نباید آن را یک کمدی در نظر گرفت. می‌توانید از نویسندگی، بازی‌های آن قدردانی کنید اما اگر شما را نمی‌خنداند، نباید در آن رشته نامزد شود.

مت بری هم یکی از ناکام‌های این دوره جوایز امی بود؛ او که بهترین اجرای کمدی سال را در «آنچه در تاریکی انجام می‌دهیم» ارائه داد، از یک برد شایسته محروم شد. وقتی نامزدهای سال آینده منتشر شد، می‌توانیم این موضوع را دوباره بررسی کنیم.

اما اجازه دهید این متن را شادتر تمام کنیم. لامورن موریس برای بازی شیرین و بدون شوآف خود به‌عنوان یک افسر پلیس در «فارگو» برنده‌ی جایزه امی شد و رابرت داونی جونیور را که برای بازی در «همدرد» (که به شکل غیرقابل تحملی بازی شوآفی داشت) نامزده شده بود شکست داد؛ جایزه‌ای که واقعاً شایسته‌اش بود.  در جوایز امی امسال، سریال «شوگان» با ۲۵ نامزدی از جمله نامزدی در بخش بهترین سریال درام پیشتاز بود و پس از آن «خرس» با ۲۳ نامزدی، «فقط قتل‌های درون ساختمان»  با ۲۱ نامزدی و فصل چهارم «کارآگاه حقیقی» با ۱۹ نامزدی در رتبه‌های بعدی قرار داشتند.