از قربانیان تفکر رادیکالیسم در شعر معاصر

غزل‌های محمدعلی بهمنی توسط خوانندگانی خوانده می‌شد که مورد طبع کسانی که به تعهد و این‌قبیل مفاهیم معتقد بودند قرار نمی‌گرفت. سروده‌های خوانده‌شده بهمنی توسط خوانندگان، در بین مردم زمزمه می‌شد و یکی از مردمی‌ترین غزل‌سرایان معاصر ما به‌شمار می‌آمد.

در آنتولوژی‌هایی که از شعر معاصر تهیه می‌شد همواره بهمنی و چند نفر شبیه او، حذف می‌شدند؛ به این بهانه که این شاعران به شعر اجتماعی اهمیت نمی‌دهند.

درصورتی‌که سروده‌های بهمنی، حسین منزوی و تنی چند دیگر از زمینه‌های اجتماعی خاصی برخوردار بودند. ما حدود 10سال پیش، شبی به افتخار محمدعلی بهمنی برپا کردیم. شبی که در آن شاعران جوان‌تر در مورد او سخن گفتند و بهمنی از سروده‌های تازه‌اش خواند.

محمدعلی بهمنی، در یک کلام، آن‌گونه که باید شناخته نشد. درواقع هرچند به‌عنوان مثال حسین منزوی از این شانس برخوردار شد که شناخته شود اما بهمنی در دورانی به کار مشغول شد و ادامه داد که ترانه‌سرایی بخشی از سیستم رادیو بود و او میان هنرمندان سیاسی نبود.

این وضعیتی بود که در مورد محمدعلی بهمنی حاکم بود. او به‌خصوص در یکی، دو سال آخر به‌واسطه تحرکاتی که بعدها مشخص شد اساساً در جریان آن نبوده است، بیش‌از‌پیش مورد آزار قرار گرفت. با همه این‌ها، سروده‌های محمدعلی بهمنی در غزل‌ معاصر و ترانه‌سرایی حتماً جایگاه او را حفظ خواهد کرد.