آمریکا شریک محلی در سوریه ندارد

استراتژی ایالات‌متحده در سوریه براساس تصمیم مشارکت در سال ۲۰۱۴ است که به دنبال ایجاد یک نیروی محلی ضدداعش بود که رابطه خصمانه با ایران نداشت. معمولاً بازیگران در سوریه با حمله به شرکای سوری خود یا با پاسخ دادن از طریق نیابتی‌های هم، به یکدیگر به‌طور غیرمستقیم حمله می‌کنند. این قانون نانوشته تعامل، به طرف‌های ثالث مداخله‌گر کمک کرده است تا هزینه‌های تشدید تنش را محدود کنند. این قاعده در خصوص اقدامات ایران در سوریه نیز صدق می‌کند. از سوی دیگر، این ایالات متحده است که مستقیماً مورد حمله قرار می‌گیرد و مجبور است خودش به تنهایی پاسخ دهد. ایالات متحده شریک محلی در سوریه ندارد که بتواند اقدامات خود را از طریق آن شریک علیه ایران یا روسیه انجام دهد. بنابراین، هرگونه تشدید تنش از سوی مسکو یا تهران در سوریه، سربازان آمریکایی را مستقیماً در معرض خطر قرار می‌دهد. ایالات متحده از شورشیان سوری متخاصم با ایران از زمانی که کمک‌های مخفیانه به آنها را در سال ۲۰۱۷ متوقف کرد، حمایت نمی‌کند. ایران این واقعیت ساده را می‌داند و استراتژی تشدید کنترل‌شده تنش را به کار گرفته است و در حال آزمایش محدودیت‌های آمریکا است. ایران می‌داند که هرگونه واکنش واشنگتن ممکن است باعث واکنش داخلی در ایالات متحده، به‌ویژه قبل از انتخابات آتی شود. استراتژی ایران از زمان درگیری غزه مارپیچی بوده است. ایران بارها هشدار داده که تنش در منطقه ممکن است به صورت مارپیچی افزایش یابد. در سوریه و عراق گروه‌های مقاومت در درون این مارپیچ بازی می‌کنند و هدف‌شان مستقیماً نیروهای آمریکایی است. فقدان شرکای محلی آمریکا که مایل به مبارزه با گروه‌های مقاومت در عراق و سوریه باشند، گزینه‌های ایالات متحده را محدود می‌کند. چه ایالات متحده هیچ کاری انجام ندهد و چه پاسخ دهد، برخی از رای‌دهندگان ایالات متحده سوال خواهند کرد که چرا نیروهای آمریکایی در سوریه مستقر شده‌اند؟ و ایران برای تحقق هدفش روی این واکنش داخلی حساب کرده است. هدف ایران بیرون راندن ایالات متحده از سوریه و عراق و پر کردن جای خالی آمریکا است.