ما گرسنه‌ایم/این دیگر جنگ با حماس نیست بلکه یک نسلکشی است
کارشناسان مدت‌هاست که وقوع قحطی را در نوار غزه پیش‌بینی می‌کردند. اکنون این قحطی فرا رسیده است. جمعیت فلسطینی‌ها در غزه به شدت در تلاش برای یافتن غذا هستند اما غذای بسیار کمی در دسترس است. و مردم در حال مرگ هستند.
کارشناسان مدت‌هاست که وقوع قحطی را در نوار غزه پیش‌بینی می‌کردند. اکنون این قحطی فرا رسیده است. جمعیت فلسطینی‌ها در غزه به شدت در تلاش برای یافتن غذا هستند اما غذای بسیار کمی در دسترس است. و مردم در حال مرگ هستند. سعاد اللحام، مادر ۳۰ ساله صنعا، می‌گوید که دخترش در اوایل کاملاً سالم بود. اما سپس، وقتی شش ماهه شد، ناگهان تغییری رخ داد و دخترش شروع به کاهش وزن کرد. مادر صنعا می‌گوید: «ما به انواع پزشکان، متخصصان مغز و اعصاب، متخصصان ارتوپدی، و یک مرکز کودکان دچار سوءتغذیه مراجعه کردیم، اما هیچ کمکی نکرد.» اخیراً، وضعیت دخترش ناگهان رو به وخامت گذاشت.
او شروع به امتناع از غذاخوردن کرد و دیگر حرکت نکرد، گریه نکرد یا بازی نکرد. مادرش می‌گوید: «ما می‌دانستیم که او هر لحظه ممکن است بمیرد. اما امیدمان را از دست ندادیم.» سپس، در ۱۷ ژوئیه، صنعا به خواب رفت و با وجود گرما، بدنش به شدت سرد شد، و دست‌ها و پاهایش سفت شدند. چشمان بزرگ و خاکستری‌اش، کاملاً باز شدند. صنعا در سن یک سال و چهارماهگی درگذشت. وزن او کمتر از دو کیلوگرم بود. مادرش در حالی که داستان را تعریف می‌کند، با صدای گرفته از پشت تلفن گریه می‌کند.
ما گرسنه‌ایم
سعاد اللحام می‌گوید نمی‌داند که آیا صنعا بیماری دیگری داشته که ممکن است در سوءتغذیه او نقش داشته باشد یا خیر، زیرا چنین معاینات پزشکی دیگر در غزه امکان‌پذیر نیست. اما اگر اسرائیل اجازه ورود غذا، دارو و تجهیزات پزشکی بیشتری به نوار غزه را می‌داد، به احتمال زیاد جان او نجات می‌یافت. مادرشان می‌گوید سه دختر دیگرش که بین چهار تا هشت سال سن دارند نیز از کمبود غذا رنج می‌برند.
آنها تمام روز گریه می‌کنند و دائماً می‌گویند: «ما گرسنه‌ایم.» مادر می‌گوید که خودش فقط ۴۷ کیلوگرم وزن دارد و به سختی می‌تواند راه برود. او اغلب از سرگیجه رنج می‌برد و چهارماهه باردار است. سعاد اللحام می‌گوید: «فرزندان ما جلوی چشمان ما می‌میرند. تمام دنیا نظاره‌گر مرگ آهسته و بی‌صدای ماست. دیگر چه می‌توانیم بگوییم؟ ما هر چه گفتنی بود گفته‌ایم و هیچ چیز تغییر نکرده است. هیچ کس گوش نمی‌دهد.»
سه جزیره در محاصره سربازان
پس از ۲۲ ماه جنگ، وضعیت نوار غزه فاجعه‌بارتر از همیشه است. ارتش اسرائیل همچنان به پیشروی خود ادامه می‌دهد و برای اولین بار یکشنبه گذشته، بخش‌هایی از شهر دیرالبلح را به عنوان منطقه تخلیه اعلام کرد. این شهر تنها مرکز جمعیتی بزرگی بود که نیروهای زمینی هنوز وارد آن نشده بودند. بار دیگر، ده‌ها هزار نفر آواره شدند، از جمله خانواده لحام - که تا آن زمان جزو معدود افراد خوش‌شانسی در نوار غزه بودند که هنوز در خانه‌های خود زندگی می‌کردند. روز یکشنبه، آنها به چادری در مواصی، منطقه‌ای متروک و پرجمعیت از تپه‌های شنی در جنوب غربی دیرالبلح، نقل مکان کردند. طبق گزارش سازمان ملل متحد، ۸۸ درصد از مساحت نوار غزه اکنون تحت کنترل مستقیم ارتش اسرائیل است یا به عنوان مناطق تخلیه تعیین شده است.
۲ میلیون نفر در غزه در منطقه‌ای که به سختی بزرگتر از منطقه میته در برلین است، جمع شده‌اند و به سه جزیره تقسیم شده‌اند که توسط نیروهای اسرائیلی محاصره شده‌اند. این وضعیتی است که یک سوال فوری را مطرح کرده است: آیا این هنوز یک جنگ و مبارزه علیه سازمان حماس است که حمله 7 اکتبر 2023 به اسرائیل را انجام داد؟ آیا هدف اصلی این جنگ آزادسازی حدود 50 گروگان باقی‌مانده اسرائیلی است که در آن روز توسط حماس ربوده شده بودند، که تصور میشود تنها 20 نفر از آنها هنوز زنده هستند؟ یا هدف اسرائیل به نابودی دائمی معیشت فلسطینیان در غزه تغییر یافته است؟ اسرائیل قصد خود را برای پناه دادن به صدها هزار نفر در اردوگاهی در بخش جنوبی نوار غزه اعلام کرده است، با برنامه‌هایی که خواستار اسکان مجدد آنها در کشورهای دیگر در درازمدت است.
اسرائیل این طرح را به عنوان یک اقدام بشردوستانه ارائه کرده است. در حقیقت، این یک جابجایی اجباری جمعیت غیرنظامی است و به همین ترتیب، یک جنایت جنگی و احتمالاً حتی یک جنایت علیه بشریت. تعداد فزاینده‌ای از کارشناسان مشهور حقوق بین‌الملل حتی با توجه به تخریب و گرسنگی سیستماتیک، این اقدام را نسلکشی نامیده‌اند.
هیچ پیشرفتی در مذاکرات وجود ندارد
مدت زیادی است که هیچ گروگانی آزاد نشده است و حماس تا حد زیادی تضعیف شده است. حتی سربازان و سیاستمداران عالی‌رتبه اسرائیلی ماه‌هاست که می‌گویند تقریباً به تمام اهداف نظامی اسرائیل دست یافته‌اند. در عین حال، مذاکرات بر سر آتش‌بس و آزادی گروگان‌ها هیچ پیشرفتی نداشته است. در چند ماه گذشته، مهمترین مانع بر سر راه چنین مذاکراتی، امتناع دولت اسرائیل از تعهد به پایان دادن به جنگ بوده است که از خواسته‌های اصلی حماس است.
شرکای ائتلافی راست افراطی بنیامین نتانیاهو، تهدید کرده‌اند که در صورت موافقت او با چنین توافقی، دولت را ترک خواهند کرد. بسیاری در اسرائیل اکنون معتقدند که نتانیاهو ممکن است سعی کند مذاکرات را تا تعطیلات تابستانی پارلمان در پایان ژوئیه و قبل از رسیدن به توافق - و در نتیجه به تأخیر انداختن انتخابات جدید - به تعویق بیندازد.
در همین حال، اسرائیل همچنان به حملات خود به اهدافی در نوار غزه ادامه می‌دهد و تقریباً هر روز ده‌ها نفر کشته می‌شوند که اکثر آنها غیرنظامی هستند. تعداد کل کشته‌شدگان از آغاز جنگ اکنون به تقریباً 60 هزار نفر رسیده است. ساختمان‌های مسکونی و زیرساخت‌ها به طور سیستماتیک تخریب می‌شوند و از ارائه کمک به امدادگران جلوگیری میشود.
معدود بیمارستان‌های نیمه‌کاره با فروپاشی مواجه هستند زیرا به سختی دارو یا تجهیزات پزشکی برای آنها باقی مانده است، چه رسد به سوخت برای تولید برق. علاوه بر همه اینها، ساکنان نوار غزه از گرسنگی رنج می‌برند - و کسانی که به دنبال دسترسی به کمک‌های امدادی هستند، باید جان خود را برای این کار به خطر بیندازند. غزه به جهنمی تبدیل شده است که فرار از آن غیرممکن است و حتی کسانی که توانسته‌اند به نحوی از جنگ تقریباً دو سال گذشته جان سالم به در ببرند، اکنون ناامید هستند.
آلمان مانع اقدامات علیه اسرائیل میشود
برای مدت طولانی، انتقادات بین‌المللی از جنگ اسرائیل در نوار غزه مسکوت ماند. هشدارها صادر و درخواست‌هایی مطرح شد، اما در واقع کار چندانی انجام نشد. کشورهای اروپایی، به‌ویژه، به ایالات متحده چشم دوختند، به این امید که رئیس‌جمهور جو بایدن یا جانشین او دونالد ترامپ راه‌حلی پیدا کنند. اما در هفته‌های اخیر چیزی تغییر کرده است. اکثر کشورهای عضو اتحادیه اروپا اکنون اصرار دارند که توافقنامه همکاری با اسرائیل یا مورد بررسی مجدد قرار گیرد یا به حالت تعلیق درآید. تحریم تسلیحاتی یا حتی تحریم علیه اعضای دولت اسرائیل در دست بررسی است.
در درجه اول این دولت آلمان بوده است که در ماه‌های اخیر مانع چنین اقداماتی شده است. اخیراً، کایا کالاس، رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا، با مذاکره در مورد اقداماتی بین اتحادیه اروپا و اسرائیل برای بهبود وضعیت بشردوستانه در نوار غزه، سعی در جلوگیری از تحریم‌ها داشت. این اقدامات از اسرائیل می‌خواست که گذرگاه‌های مرزی بیشتری را باز کند، اجازه ورود کمک‌های بیشتر و سوخت به نوار غزه را بدهد و فعالیت نانوایی‌ها و آشپزخانه‌های خیریه را آسان‌تر کند. این توافق همچنین خواستار حمایت بیشتر از امدادگران و تعمیر خطوط برق و آب شد. تقریباً دو هفته بعد، مشخص شد که دولت اسرائیل هیچ‌یک از موارد فوق را انجام نداده است.
اتحادیه اروپا به خود اجازه داده است که فریب بخورد و به دام بیفتد و همه اینها قابل پیش‌بینی بود. یک دیپلمات سازمان ملل که خواسته است نامش منتشر نشود، اذعان می‌کند که وضعیت حتی از قبل هم بدتر است. «روزی فرا خواهد رسید که همه ما باید از خودمان بپرسیم چه مسئولیتی بر عهده داریم.» یک دیپلمات اروپایی نیز از غفلت بروکسل ابراز انزجار می‌کند: «گزارش‌های ما در مورد وضعیت غزه نادیده گرفته می‌شوند زیرا با روایتی که برخی می‌خواهند بشنوند مطابقت ندارند. این خودفریبی غیرقابل درک است.»
افزایش انتقادات
انتقاد از اسرائیل اخیراً بیشتر شده است. اخیراً، 30 وزیر امور خارجه از کشورهای اروپایی و همچنین کانادا، استرالیا، نیوزیلند و ژاپن بیانیه مشترکی منتشر کردند که در آن خواستار پایان فوری خصومت‌ها شدند. در این بیانیه آمده است: «رنج غیرنظامیان در غزه به عمق جدیدی رسیده است. ما کمک‌رسانی قطره‌ای و کشتار غیرانسانی غیرنظامیان، از جمله کودکانی که به دنبال رفع نیازهای اساسی خود یعنی آب و غذا هستند را محکوم می‌کنیم.» آلمان در میان امضاکنندگان این بیانیه نبود.
روز چهارشنبه، بیش از 100 سازمان امدادی بین‌المللی، از جمله سازمان نجات کودکان، پزشکان بدون مرز و گروه امدادرسانی آلمانی Welthungerhilfe، فراخوانی برای پایان جنگ و محاصره بشردوستانه منتشر کردند. آنها نوشتند: «در حالی که محاصره دولت اسرائیل مردم غزه را گرسنه نگه می‌دارد، امدادگران اکنون به همان صف‌های غذا می‌پیوندند و فقط برای سیر کردن خانواده‌هایشان در معرض خطر تیراندازی قرار می‌گیرند. سازمان‌های بشردوستانه شاهد از بین رفتن همکاران و شرکای خود در مقابل چشمانشان هستند.» در این بیانیه به نقل از یک امدادگر آمده است: «کودکان به والدین خود می‌گویند که می‌خواهند به بهشت بروند، زیرا حداقل در بهشت غذا هست.»
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، در آغاز هفته گفت: «سیستم بشردوستانه با مانع مواجه شده، تضعیف شده و در معرض خطر قرار گرفته است.» جاناتان ویتال، رئیس دفتر هماهنگی بشردوستانه سازمان ملل متحد در غزه، در ماه ژوئن گفت: «این قتل عام است». او گفت که این «حکم اعدام برای افرادی است که فقط سعی دارند زنده بمانند.» یکشنبه گذشته، اسرائیل اعلام کرد که ویزای ویتال تمدید نخواهد شد.پاپ نیز از «استفاده بی‌رویه از زور» در غزه انتقاد کرده است و حتی سخنگوی دونالد ترامپ نیز اذغان کرد که جنگ «کاملاً وحشیانه» شده است و افزود که «رئیس‌جمهور هرگز دوست ندارد چنین چیزی را ببیند.»
فرا رسیدن قحطی
هشدارهای مکرری در مورد قحطی در نوار غزه وجود داشته است و اکنون این قحطی فرا رسیده است. عواقب آن بی‌رحمانه است. طبق گزارش برنامه جهانی غذا (WFP)، از هر سه نفر در منطقه جنگی، یک نفر به دلیل کمبود آذوقه، روزها بدون غذا می‌ماند. مردم گزارش داده‌اند که اساساً چیزی برای خرید باقی نمانده است و افراد دچار سوءتغذیه و کم‌آبی در همه جا در حال از حال رفتن هستند.
همچنین گزارش شده است که کارمندان بیمارستان به دلیل گرسنگی به سختی قادر به انجام کار خود هستند. در عین حال، مردم مجبورند مسافت‌های طولانی را در گرمای شدید پیاده‌روی کنند تا چیزی برای خوردن پیدا کنند. تا روز چهارشنبه، در مجموع حداقل ۱۱۰ مورد مرگ ناشی از سوءتغذیه گزارش شده است که ۸۰ کودک در میان آنها هستند. ظاهراً تنها در سه روز منتهی به چهارشنبه، ۴۴ نفر جان خود را از دست داده‌اند. این آمار از وزارت بهداشت نوار غزه، که تحت کنترل حماس است، گرفته شده است.
نمی‌توان آنها را تأیید کرد، اما پزشکان محلی نیز مرگ‌های متعدد مرتبط با سوءتغذیه را تأیید کرده‌اند. به گفته نیک مینارد، جراح بریتانیایی که تا روز چهارشنبه در بیمارستان ناصر در غزه مشغول به کار بود، در هفته‌های اخیر چهار نوزاد تنها در آن مرکز بر اثر سوءتغذیه جان خود را از دست داده‌اند. او می‌گوید که آنها دیگر شیر خشک لازم برای نوزادان را ندارند و فقط توانسته‌اند به آنها محلول قندی بدون مواد مغذی بدهند. پزشکان به اشپیگل گفته‌اند که یک امدادگر بین‌المللی که سعی داشت شیر خشک را به نوار غزه بیاورد، هنگام عبور از مرز، پودر شیر توسط سربازان ربوده شد.
سیستم توزیع کمک‌های مرگبار
کودکان دچار سوءتغذیه در معرض خطر بسیار بیشتری برای ابتلا به عفونت هستند و از جراحاتی مانند آنهایی که در حملات هوایی متحمل شده‌اند، کندتر بهبود می‌یابند. حتی اگر نمیرند، بسیاری از آنها دچار اختلالات روانی و جسمی مادام‌العمر خواهند شد. اگر وضعیت انسانی به همان اندازه فاجعه‌بار فعلی باقی بماند، احتمالاً تعداد قربانیان گرسنگی به سرعت افزایش خواهد یافت. از آغاز جنگ در تقریباً دو سال پیش، اسرائیل میزان غذا و سایر مایحتاج حیاتی مجاز به ورود به نوار غزه را به شدت محدود کرده است. گاهی اوقات جریان ورود کمک‌ها افزایش می‌یابد، گاهی اوقات کاهش می‌یابد، اما هرگز کافی نیست. در اوایل ماه مارس، اسرائیل محاصره کامل را اعمال کرد.
در اواخر ماه مه، بنیاد به اصطلاح بشردوستانه غزه (GHF) با حمایت دولت اسرائیل و با هدف جایگزینی سازمان ملل در غزه، توزیع کمک‌ها را آغاز کرد. اما این سیستم ناکارآمد است و کمک‌های امدادی فقط در چهار مکان واقع در مناطق نظامی تحت کنترل ارتش اسرائیل توزیع میشود. زمان بازگشایی این مراکز نیز متفاوت است و گاهی اوقات کمک‌ها فقط در عرض ۱۵ دقیقه تمام می‌شوند، به همین دلیل است که مردم اغلب شب را در همان نزدیکی می‌گذرانند. همچنین به همین دلیل است که هرج و مرج اغلب رخ می‌دهد. سربازان اسرائیلی و گاهی حتی پرسنل امنیتی خصوصی مرتباً به جمعیتی که به سمت مکان‌های توزیع GHF هجوم می‌آورند، شلیک می‌کنند.
قتل عامی با بیش از ۷۰ کشته
به گفته مقامات فلسطینی در غزه، از پایان ماه مه بیش از هزار نفر در حالی که سعی در دسترسی به کالاهای امدادی داشتند، کشته شده‌اند. اکثریت قریب به اتفاق آنها در مکان‌های توزیع GHF یا نزدیک آنها کشته شده‌اند، در حالی که برخی دیگر در مجاورت کاروان‌های کمک‌های سازمان ملل مورد اصابت گلوله قرار گرفته‌اند.
حتی اگر نتوان حوادث فردی را به طور کامل روشن کرد، گزارش‌های رسانه‌های بین‌المللی، کارشناسان پزشکی قانونی، پزشکان و سازمان‌های امدادی یک الگوی واضح را نشان می‌دهد: اکثریت قریب به اتفاق مرگ و میرها توسط ارتش اسرائیل ایجاد میشود. اشپیگل همچنین با شاهدانی صحبت کرده است که گزارش داده‌اند توسط سربازان اسرائیلی مورد اصابت گلوله قرار گرفته‌اند.
یکشنبه گذشته بدترین حادثه از این دست تاکنون رخ داده است. به گفته فلسطینی‌ها، ظاهراً بیش از ۷۰ نفر در تلاش برای غارت کاروان برنامه جهانی غذای سازمان ملل در شمال غزه پس از عبور از گذرگاه مرزی زیکیم کشته شدند. اشپیگل روایتی از یک فلسطینی که در آنجا حضور داشته، در اختیار دارد. او می‌گوید سربازانی را دیده که از فاصله نزدیک با تانک به مردم شلیک می‌کردند.
او می‌گوید پسری که کنارش بود، گلوله‌ای به صورتش خورد و جلوی چشمانش جان باخت. خودش توانست به همراه پسرش پشت تپه‌ای از شن پنهان شود. او می‌گوید آنها توانستند با دست خالی، اما زنده، به سلامت فرار کنند. این مرد می‌گوید این بدترین چیزی بود که تا به حال تجربه کرده است. یکی از امدادگران سازمان ملل که در حال حاضر در نوار غزه است، می‌گوید: «گرسنگی مردم را چنان ناامید کرده که فقط به جلو هجوم می‌آورند.» او اسرائیل را مقصر می‌داند. از یک طرف، به این دلیل که محاصره اسرائیل باعث ناامیدی شده و در وهله اول منجر به غارت شده است.
از طرف دیگر، به گفته او، اسرائیل تمام تلاش‌ها برای دریافت غذا را تضعیف کرده است. امدادگر سازمان ملل می‌گوید، قبل از آخرین محموله در روز یکشنبه، برنامه جهانی غذا چندین بار از ارتش اسرائیل درخواست کرد که فاصله خود را با کاروان حفظ کنند تا از قتل عام دیگری جلوگیری شود. «بیهوده بود. مردم به کاروان هجوم آوردند و اسرائیلی‌ها به آنها شلیک کردند.» برنامه جهانی غذا (WFP) همچنین رسماً تانک‌ها و تک‌تیراندازهای اسرائیلی را مسئول تیراندازی مرگبار دانسته است. در مقابل، ارتش اسرائیل ادعا کرده است که در پاسخ به یک «تهدید»، «تیرهای هشدار» شلیک کرده است.
فقط ۷۵ کامیون در روز
این امدادگر سازمان ملل می‌گوید ارتش اسرائیل تأمین امنیت حمل و نقل‌ها را غیرممکن کرده است. او می‌گوید در اوایل جنگ، نیروهای پلیس که رسماً تحت کنترل حماس بودند، امنیت مؤثری را برای تحویل کمک‌ها فراهم می‌کردند، اما آنها بارها توسط نیروهای اسرائیلی هدف قرار می‌گرفتند. او می‌گوید رهبری اسرائیل همچنین با پرسنل امنیتی محلی مشکل داشته است.
او می‌گوید، به نظر می‌رسد که یک استراتژی پشت آن وجود دارد: «مهار کامل سیستم سازمان ملل به طوری که فقط GHF باقی بماند.» اکنون که وضعیت بشردوستانه در نوار غزه بار دیگر در کانون توجه بین‌المللی قرار گرفته است، مقامات اسرائیلی شروع به انتشار تصاویری کرده‌اند که ظاهراً ۹۵۰ کامیون حامل کمک‌های امدادی را نشان می‌دهد که منتظرند تا توسط امدادگران جمع‌آوری شوند. پیام: قحطی وجود ندارد و اگر وجود دارد، تقصیر سازمان ملل است.
اما اعدادی که خود اسرائیلی‌ها ارائه داده‌اند، داستان متفاوتی را روایت می‌کنند: در دو ماه گذشته، حدود ۴۵۰۰ کامیون پر از کمک‌های امدادی به نوار غزه وارد شده است. نیمی از این کامیون‌ها به GHF و نیمی دیگر به سازمان ملل و سایر سازمان‌های امدادی ارسال شده است. این ممکن است زیاد به نظر برسد، اما به طور متوسط فقط ۷۵ کامیون در روز است. قبل از جنگ، روزانه حدود ۶۰۰ کامیون کمک وارد نوار غزه می‌شد.
علاوه بر این، پرسنل سازمان ملل ماه‌هاست که از عدم توانایی در دریافت کمک‌های امدادی به دلیل امتناع ارتش اسرائیل از ارائه مجوز لازم برای عبور از منطقه جنگی شکایت دارند. تقریباً هر چیزی که دریافت میشود، غارت میشود. «توزیع خودخواسته» اصطلاحی جبرگرایانه است که در سازمان ملل برای توصیف این وضعیت استفاده میشود. اکنون، امدادگران نیز با این خطر روبه‌رو هستند که ده‌ها نفر از کسانی که به دنبال دسترسی به کمک هستند، توسط ارتش اسرائیل کشته شوند. به طور خلاصه، اسرائیل سازمان ملل را در موقعیت غیرممکنی قرار داده است.
این تصور با این واقعیت تقویت میشود که ارتش روز یکشنبه دستور تخلیه بخش‌هایی از شهر دیرالبلح - از جمله مناطقی که سازمان ملل و بسیاری از سازمان‌های کمک‌های بشردوستانه در آن مستقر هستند - را صادر کرد. چندین انبار نیز در آنجا واقع شده است، به همراه درمانگاه‌های موقت، سه چاه و یک کارخانه نمک‌زدایی. آب کارخانه نمک‌زدایی صدها هزار آواره در مواصی را تأمین می‌کند. در حال حاضر مشخص نیست که آیا این آب همچنان جریان خواهد داشت یا خیر. سازمان ملل نیز مستقیماً هدف قرار گرفته است.
عصر یکشنبه، اسرائیل به انبار مرکزی سازمان بهداشت جهانی (WHO) حمله کرد و طبق گزارش‌ها، یک گلوله توپخانه سوراخی در سقف ایجاد کرد و سپس یک کوادکوپتر - یک پهپاد مسلح - ظاهراً از طریق سوراخ وارد شد و یک ژنراتور را نابود کرد. پس از وقوع آتش‌سوزی، نگهبانان انبار عقب‌نشینی کردند و در نتیجه افرادی از یک اردوگاه پناهندگان در روبه‌روی انبار، ساختمان را غارت کردند. اشپیگل روز دوشنبه توانست با یک امدادگر سازمان ملل در محل صحبت کند. او گفت: «من می‌توانم تانک‌ها را ببینم.» در طول مکالمه، صدای تیراندازی به طور مداوم همراه با انفجار گاه به گاه شنیده می‌شد.
«من می‌توانم غیرنظامیانی را ببینم که هر چیزی را که به دستشان می‌رسد غارت می‌کنند: لوازم نظافت، باتری، قابلمه، غذا.» روز دوشنبه، یک ساختمان مسکونی سازمان بهداشت جهانی، که گفته میشود حداقل 30 پرسنل و اعضای خانواده آنها در آن بودند، به همین ترتیب مورد حمله قرار گرفت. پس از یک حمله توپخانه‌ای اولیه، ظاهراً یک کوادکوپتر باعث آتش‌سوزی شد. در همین حال، ارتش ظاهراً ساختمان را محاصره کرد و سربازان اسرائیلی زنان و کودکان را از طریق منطقه جنگی به سمت مواصی فرستادند و مردان را دستبند زده و بازرسی کردند. سربازان یکی از آنها را بردند و مشخص نیست چه بر سر او آمده است.
پس از آن، ظاهراً چندین تانک خسارات قابل توجهی به ساختمان وارد کردند و وسایل نقلیه متعلق به سازمان بهداشت جهانی که برای تخلیه آماده شده بودند، نابود شدند. این امدادگر سازمان ملل می‌گوید مشخص نیست که امدادگران چگونه باید به کار خود ادامه دهند. «ما باید ببینیم چه مقدار از محل اقامت، ذخایر، وسایل نقلیه و مواد ما باقی مانده است.» این ذخایر حاوی لوازم پزشکی، داروها و سایر اقلام مورد نیاز فوری برای بیمارستان‌های غزه بود. پس از حمله، سازمان بهداشت جهانی از «الگوی تخریب سیستماتیک مراکز درمانی» صحبت کرد.
«حضور عملیاتی» این گروه در غزه اکنون «به خطر افتاده بود و تلاش‌ها برای حفظ یک سیستم بهداشتی در حال فروپاشی را فلج کرده و بقای بیش از ۲ میلیون نفر را از دسترس خارج کرده بود.» بیش از ۹۰ درصد از کل بیمارستان‌های نوار غزه از آغاز جنگ توسط اسرائیل آسیب دیده یا ویران شده‌اند، و سازمان بهداشت جهانی در مجموع بیش از ۶۰۰ حمله به مراکز درمانی را شمارش کرده است. به گفته وزارت بهداشت غزه، بیش از ۱۵۰۰ نفر از کادر پزشکی کشته شده‌اند. ده‌ها نفر توسط ارتش اسرائیل دستگیر شده‌اند و بسیاری از آنها هنوز چند ماه بعد در اسارت هستند. برخی از کسانی که آزاد شده‌اند می‌گویند که شکنجه شده‌اند.
تخریب بیمارستان‌ها و تجهیزات پزشکی توسط اسرائیل به‌ویژه در شمال غزه قابل توجه بوده است. یک مرکز دیالیز مدرن توسط بولدوزرهای اسرائیلی تخریب شد. یک کلینیک متخصص در درمان سرطان، که تنها چند سال قبل در مرکز غزه افتتاح شده بود، ابتدا توسط ارتش اسرائیل اشغال شد و سپس منفجر شد. اکنون، اسرائیل مستقیماً امدادگران، آخرین افرادی که هنوز توانایی وارد کردن دارو و غذا به نوار غزه را دارند، هدف قرار می‌دهد. اگر سازمان بهداشت جهانی و سایر سازمان‌های سازمان ملل متحد توانایی خود را برای فعالیت در نوار غزه از دست بدهند، فقط مراکز توزیع کمک‌های غذایی باقی می‌ماند و این برای مردم غزه یک فاجعه خواهد بود.
گلوله‌ای در سر
هبا عبدالدایم، ۳۹ ساله، در حالی که بغض کرده، می‌گوید: «ما دیگر نمی‌دانیم چه کار کنیم.» شوهرش یکی از چند هزار نفری است که در دو ماه گذشته هنگام تلاش برای تهیه کمک‌های غذایی زخمی شده‌است. در ۲۳ ژوئن، او امیدوار بود که از کاروان سازمان ملل که از طریق گذرگاه مرزی زیکیم وارد نوار غزه شده بود، کمی آرد برای خانواده‌اش تهیه کند. اما در این روز نیز، سربازان اسرائیلی به سمت جمعیت شلیک کردند.
محمد عبدالدایم، راننده تاکسی سابق که از آغاز جنگ بیکار شده بود، از ناحیه سر مورد اصابت گلوله قرار گرفت. از آن زمان، سمت راست بدن او تا حد زیادی فلج شده و قادر به صحبت کردن نیست. او همچنین دچار سوءتغذیه است و حلقه‌های تیرهای زیر چشمانش دارد. او بی‌حس و حال روی تشک نازکی در چادری در شهر غزه دراز کشیده و ادرارش از طریق لوله‌ای به کیسه پلاستیکی که روی زمین جلویش قرار دارد، ریخته میشود.
هبا آبل دایم می‌گوید که این خانواده در طول جنگ 10 بار آواره شده‌اند. چادر آنها فرسوده شده و دیگر هیچ محافظتی ارائه نمی‌دهد، اما آنها قادر به یافتن چادر جدیدی نیستند. در چهار ماه گذشته، اسرائیل دیگر اجازه ورود پارچه یا برزنت به غزه را نداده است. شوهر عبدالدایم که به شدت مجروح شده است، به مراقبت‌های پزشکی و دارو نیاز دارد، اما در حال حاضر به هیچ‌کدام از آنها دسترسی ندارد.
علاوه بر این، او می‌گوید که کوچکترین فرزندشان، محمد، بیمار است و از کمبود پلاکت خون رنج می‌برد. او به غذای سالم، میوه، سبزیجات و گوشت نیاز دارد - اما خانواده ماه‌هاست که هیچ‌کدام از اینها را ندارند. او می‌گوید که آنها روز قبل اصلاً چیزی برای خوردن نداشتند و در این روز فقط توانستند نخود بخرند - یک کیلوگرم به قیمت ۸۰ شِکِل، معادل ۲۰ یورو. عبدالدایم می‌گوید که معمولاً در طول روز آب می‌نوشند تا درد گرسنگی خود را آرام کنند. آنها مدت زیادی است که هیچ آذوقه اضافی ندارند و فقط به اندازه‌ای که بتوانند زنده بمانند، با هم می‌خورند. روی یک میز کوچک در چادر، چند ادویه، یک بطری نیمه خالی روغن پخت و پز و یک قوطی لوبیا وجود دارد.
او می‌گوید که به دلیل گرسنگی، مرتباً دچار سرگیجه میشود و زخم‌هایی روی بدنش دارد که احتمالاً نتیجه شرایط بهداشتی نامناسبی است که مجبور به زندگی در آن هستند، همراه با سیستم ایمنی ضعیف. به علاوه، او لباس‌هایش را با مواد شوینده دست‌ساز که باعث سوزش پوست میشود، تمیز می‌کند. هبا عبدالدایم می‌گوید: «این یک احساس وحشتناک است که ببینی فرزندت برای غذا گریه می‌کند و نمی‌توانی چیزی به او بدهی. احساس درماندگی غیرقابل تحمل است. فقط کسانی که خودشان این شرایط را تجربه کرده‌اند می‌توانند آن را درک کنند.» او به تازگی موفق شده است یک تکه نان کوچک برای شوهر مجروحش بخرد. او می‌گوید قیمت آن حدود دو یورو بوده است.
بازارهای خالی
محمد الخداری، فروشنده ۲۲ ساله، کمبود گسترده غذا را تأیید می‌کند. او می‌گوید: «بازارها خالی هستند.» او در غرفه ساده‌اش در شهر غزه، اقلامی را می‌فروشد که معمولاً از مراکز GHF می‌آیند. او می‌گوید مردم به او غذای غارت‌شده می‌دهند تا برای سایر چیزهایی که به شدت به آنها نیاز دارند، پول تهیه کنند. اسرائیل ادعا کرده است که ایجاد سایت‌های توزیع GHF، تجارت کالاهای کمکی را که گفته میشود حماس نیز از آن سود می‌برد، متوقف کرده است.
اما اینطور نیست. بعضی چیزها دیگر اصلاً در دسترس نیستند. خداری می‌گوید: «آرد دیگر پیدا نمی‌شود و پیدا کردن برنج دشوار است.» او ادعا می‌کند که فقط یک یورو اضافه قیمت برای غذا می‌گیرد و فقط یک یورو برای هر کیلوگرم برنجی که معادل ۲۰ یورو می‌فروشد، دریافت می‌کند. او می‌گوید که مشتریان اغلب او را به خاطر قیمت‌های بالا سرزنش می‌کنند. اما او اصرار دارد که تقصیر او نیست. او به سختی از پس خودش برمی‌آید. او می‌گوید: «جامعه بین‌المللی وعده‌های زیادی داده است. اینجا در غزه، ما هیچ چیزی ندیده‌ایم. هیچ چیزی نرسیده و اوضاع فقط بدتر شده است.»
