عراق پس از خروج احتمالی آمریکا/آیا بغداد توان امنیتی لازم برای پر کردن خلأ امنیتی را دارد؟

تحولاتی که پس از ۷ اکتبر در خاورمیانه اتفاق افتاد، معادلات سیاسی و نظامی در این منطقه را تا حد زیادی تغییر داد. فروپاشی حکومت بشار اسد در سوریه، وارد آمدن ضربه‌های سنگین به حزب‌الله لبنان و حملات کشورهای غربی و به‌ویژه ایالات متحده به حوثی‌های یمن باعث شده تا تغییراتی در نگاه بازیگران فعال در منطقه و به‌ویژه ایالات متحده ایجاد شود.

به نوشته نشریه نیولاینز، واشنگتن وضعیت جدید منطقه را به عنوان فرصتی می‌بیند که با سپردن فضا به شرکای منطقه‌ای به‌ویژه اسرائیل، آماده خارج کردن نظامیان آمریکایی از خاورمیانه شود. در کنار این فرصت‌ها، تهدیدهایی هم وجود دارد. از نگاه آمریکایی‌ها که هنوز تجربه خروج از عراق در سال ۲۰۱۱ و خروج از افغانستان در سال ۲۰۲۱ را به یاد دارند، این امکان مطرح است که با خروج نیروهای نظامی ایالات متحده، شرکای منطقه‌ای این کشور قادر به حفظ منافع آمریکا و برقراری نظم مدنظر واشنگتن نباشند و خلأ پدیدآمده، فرصت‌هایی را برای کشورهایی نظیر ایران ایجاد کند.

همزمان این احتمال نیز وجود دارد که برخی گروه‌های تروریستی نظیر داعش بار دیگر فرصت بیابند با افزایش توان عملیاتی خود منطقه را به آشوب بکشند. بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید و تمایل آشکار او برای پایان‌دادن به مأموریت‌های ضدتروریستی و کاهش نقش نظامی آمریکا در خاورمیانه، گمانه‌زنی‌ها در خصوص احتمال خروج شتاب‌زده آمریکا از عراق و سوریه را افزایش داده است.

در سوریه، دولت تحریرالشام توانسته در مناطقی که پیش از تحت کنترل حکومت بشار اسد بودند، حضور خود را تثبیت کند و دمشق از نظر سیاسی گذار آرامی را تجربه می‌کند اما جنوب سوریه اکنون با حملات اسرائیل و حضور نیروهای اسرائیلی مستعد تشدید تنش‌ها و بروز مشکلات جدی است. در شمال و شمال شرق سوریه هم تحرکات داعش نشان می‌دهد هم بازیگران دولتی و هم بازیگران غیردولتی در تلاش برای تعریف نقش‌های جدید برای خود در وضعیت جدید منطقه هستند.

پیشتر در سپتامبر ۲۰۲۴، ایالات متحده اعلام کرده بود که رسماً فرایند پایان دادن به مأموریت نیروهای ائتلاف در عراق برای شکست داعش را آغاز می‌کند. بر این اساس، قرار است تا پایان سال ۲۰۲۶ میلادی، ۲۵۰۰ نیروی آمریکایی از پایگاه‌های مهم منطقه از جمله عین‌الاسد خارج شوند و در فاز اول در مناطقی مثل پایتخت اقلیم کردستان عراق مستقر شوند. همچنین، آمریکا و عراق فرآیند ایجاد پایه‌های یک رابطه امنیتی دوجانبه و مشاوره‌ای را آغاز خواهند کرد که بخشی از پرسنل نظامی آمریکایی را در این کشور حفظ خواهد کرد.

با نزدیک‌تر شدن خروج نیروهای آمریکایی از عراق آنچه بیش از پیش مبهم به نظر می‌رسد چشم‌انداز امنیتی عراق است. نیروهای نظامی و امنیتی عراق هرچند طی دهه‌های گذشته تحت آموزش نیروهای آمریکایی قرار داشته‌اند اما همچنان بسیاری از کارشناسان در توانایی این نیروها برای در اختیار گرفتن کنترل کامل اوضاع تردید دارند. در این گزارش که بر پایه تحقیقات گسترده نشریه نیولاینز نوشته شده به بررسی توان هر کدام از نیروهای عراقی تأثیرگذار در آینده امنیتی این کشور خواهیم پرداخت.

نیروهای امنیتی عراق (ISF)

برای سنجش توان عملیاتی و اطلاعاتی نیروهای امنیتی عراق منابع قابل اتکای زیادی وجود ندارند اما در آخرین گزارشی که در خصوص عملیات عزم راسخ (OIR) – عملیات آمریکا علیه داعش – به کنگره ارائه شد، آمده است که نیروهای امنیتی عراق (ISF) به تدریج در زمینه‌های فرماندهی و کنترل، لجستیک و عملیات‌های هوایی پیشرفت کرده‌اند. با این وجود، همچنان مشکلات جدی در اداره این نیروها وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به نبود یکپارچگی و هماهنگی میان شاخه‌های مختلف و بی‌اعتمادی عمیق و مشکلات ارتباطی درون فرماندهی عملیات مشترک عراق (JOC-I) اشاره کرد.

فرماندهی عملیات مشترک عراق (Joint Operations Command-Iraq یا JOC-I) یک نهاد مرکزی در ساختار نظامی و امنیتی عراق است که وظیفه هماهنگی و مدیریت عملیات نظامی در سطح ملی را بر عهده دارد. این فرماندهی در سال ۲۰۰۴ تأسیس شد و هدف آن یکپارچه‌سازی تلاش‌های نیروهای امنیتی عراق (ISF)، شامل ارتش، پلیس، و سایر واحدهای امنیتی، برای مقابله با تهدیدات داخلی و خارجی، از جمله گروه‌های تروریستی مانند داعش، بود. گزارش‌ آمریکایی‌ها ثابت می‌کند ضعف‌های مورد اشاره در نیروهای امنیتی عراق باعث شده تا این نیروها در زمینه‌های کلیدی مانند کسب اطلاعات، نظارت و شناسایی و ضربه زدن به اهداف به نیروهای ائتلاف تحت رهبری آمریکا وابسته باشند.

برخی عوامل هم در این زمینه بسیار اثرگذار بوده‌اند. شکاف سیاسی و فرقه‌ای فزاینده در عراق به درون نیروهای مسلح این کشور هم راه یافته و برخی رقابت‌ها بر این پایه باعث تضعیف ساختار و عملکرد نیروهای امنیتی شده‌اند. ضمن اینکه تشدید اختلافات میان دولت فدرال و دولت اقلیم کردستان، باعث شده تا همکاری جامع و گسترده‌ای میان آن‌ها برای مقابله با تهدیدهای مشترک شکل نگیرد و فقدان هماهنگی میان آن‌ها محسوس باشد.

اطلاعات، نظارت و شناسایی (ISR): تقویت قابلیت‌های اطلاعات، نظارت و شناسایی (ISR) نیروهای امنیتی عراق (ISF) یکی از محورهای اصلی فعالیت‌های مشاوره‌ای و حمایتی ائتلاف بین‌المللی بوده است. این تلاش‌ها به ISF امکان داده تا اطلاعات عملیاتی تولید کند که به حملات دقیق علیه شبکه‌های داعش در داخل عراق منجر شود. در سال ۲۰۲۴، ISF پیشرفت‌های تدریجی در هماهنگی جمع‌آوری اطلاعات با فرماندهی عملیات مشترک عراق (JOC-I) نشان داد که به آن کمک کرد تا از امکانات خود برای شناسایی اهداف داعش و نظارت بر آن‌ها استفاده کند.

پس از گزارش‌های منفی در سه‌ماهه چهارم سال ۲۰۱۹ که نشان می‌داد ISF قادر به «یافتن و تثبیت» اهداف و بهره‌برداری از دشمنان بدون کمک ائتلاف نیست، ائتلاف با ISF همکاری کرد تا قابلیت‌های جمع‌آوری ISR را بهبود بخشد و شبکه‌ای از دوربین‌های حرارتی و پلتفرم‌ها را در اختیار نیروهای امنیتی عراق قرار داد. این بهبودها به نیروهای امنیتی عراق امکان داد تا مجموعه‌ای از حملات هوایی و زمینی مبتنی بر اطلاعات را علیه عناصر داعش در این کشور، به‌ویژه در سه‌ماهه دوم سال ۲۰۲۳، انجام دهد.

از سال ۲۰۲۳، نیروی هوایی عراق حملاتی را علیه مخفیگاه‌های داعش در نقاط استراتژیک این گروه تروریستی، بدون کمک ائتلاف انجام داده است. با این حال، گزارش‌های سه‌ماهه نشان می‌دهند که ISF همچنان به شدت به اطلاعات انسانی وابسته است، فاقد پلتفرم‌های میان‌برد و دوربرد برای نظارت است و در انتقال اطلاعات عملیاتی به نیروی هوایی عراق، که همچنان در اجرای حملات دقیق با مشکل مواجه است، ناکام مانده است. نگران‌کننده‌ترین مسئله برای ائتلاف، ناتوانی نیروهای امنیتی عراق در ایجاد یک بخش اختصاصی برای جمع‌آوری اطلاعات، نظارت و شناسایی و تبادل یافته‌ها در میان شاخه‌های مختلف نیروهای نظامی عراق بوده است.

ظرفیت برنامه‌ریزی و فرماندهی و کنترل: برنامه‌ریزی یکی از عناصر کلیدی در تلاش‌های نیروهای امنیتی عراق (ISF) و آموزش‌های ائتلاف بوده است که به تقویت توانایی ISF برای انجام عملیات زمینی و هوایی علیه داعش و همچنین عملیات‌های ترکیبی گسترده‌تر کمک کرده است. از سال ۲۰۲۳، گزارش‌های سه‌ماهه نشان داده‌اند که برنامه‌ریزی به دلیل فقدان هماهنگی بین‌سازمانی در فرماندهی عملیات مشترک عراق (JOC-I) همواره یک نقطه ضعف در ISF بوده است.

علاوه بر این آمریکایی‌ها معتقدند که نیروهای امنیتی عراق ظرفیت لازم برای ارزیابی «عملیات در حال انجام» و اعمال تغییرات در روند عملیات جاری را نداشته‌اند. براساس گزارش‌های سه‌ماهه، تزریق فناوری‌های جدید به واحدهای نیروهای امنیتی عراق باعث بهبود نسبی عملکرد آن‌ها در زمینه فرماندهی و کنترل شده اما واقعیت این است که عملکرد این نیروها همچنان تا حد زیادی پایین‌تر از استانداردهای نیروهای ائتلاف است.

مدرن‌سازی و تقویت توان انسانی: آمریکایی‌ها پیشرفت عراق در این زمینه را کُند می‌بینند. پس از سال‌ها بن‌بست و فلج سیاسی که بودجه نیروهای امنیتی عراق (ISF) را به شدت مختل کرده بود، پارلمان عراق در سال ۲۰۲۳ بودجه دفاعی سه‌ساله‌ای را تصویب کرد که اصلاحات جدیدی را در وزارت دفاع و وزارت کشور در نظر گرفته بود. این بودجه امکان استخدام و بازاستخدام بیش از ۳۷,۰۰۰ نفر را فراهم کرد که نشان‌دهنده افزایش 5/8 درصدی در پرسنل ISF است. این تحولات از سوی ائتلاف و شرکای آن مورد استقبال قرار گرفته، زیرا نشان‌دهنده عزم سیاسی بیشتر برای دستیابی به هدف دیرینه بهبود وضعیت و آمادگی نیروهای عراق است؛ با این حال به باور آن‌ها سرعت پیشرفت کافی نیست.

عملیات‌های زمینی، توپخانه‌ای و هوایی: در طول سال ۲۰۲۴، گزارش‌های نیروهای آمریکایی نشان می‌دهد که نیروهای امنیتی عراق (ISF) توانمندی قابل توجهی در اجرای عملیات‌های زمینی پیچیده و چندروزه علیه هسته‌های خاموش داعش از خود نشان داده‌اند. نیروهای امنیتی عراق تا حد زیادی برای پشتیبانی از واحدها و خودروهای در حال حرکت و اجرای عملیات تهاجمی به ائتلاف بین‌المللی متکی هستند. نیروی هوایی عراق گاهی موفق به انجام حملات مستقل علیه مواضع استقرار داعش شده، اما در تمام مراحل، به‌ویژه در حوزه آموزش شناسایی اهداف برای انجام حملات دقیق، به پشتیبانی ائتلاف نیاز داشته است.

این وابستگی ناشی از نبود هماهنگی و فقدان اطلاعات و شناسایی (ISR) از سوی فرماندهی عملیات مشترک عراق (JOC-I) است. این کمبود اطلاعات و پشتیبانی موجب کاهش حملات ضدداعش در سه‌ماهه چهارم سال ۲۰۲۳ شد، ضمن آنکه شرایط نامساعد جوی نیز منجر به زمین‌گیر شدن هواپیماهای عراقی گردید. افزون بر این، در طول سال ۲۰۲۳، یکپارچگی میان عملیات‌های هوایی و زمینی با سامانه‌های بدون سرنشین در ISF دچار اختلال شد. در کنار نواقص موجود در ظرفیت نیروی هوایی عراق، پایین بودن آمادگی واحدهای توپخانه‌ای ISF بیشترین نگرانی را در گزارش‌های فصلی ائتلاف ایجاد کرده است.

در ساختار فرماندهی عملیات مشترک عراق (JOC-I)، هیچ واحد آتش پشتیبانی یا نماینده توپخانه‌ای حضور ندارد، که این مسئله مانع از برنامه‌ریزی و اجرای عملیات‌های مهم توپخانه‌ای می‌شود. در آخرین گزارش آمده است که نیروهای امنیتی عراق نتوانسته‌اند انتظارات ائتلاف را در زمینه ادغام واحدهای توپخانه‌ای در ساختار فرماندهی عملیاتی برآورده کنند؛ به‌گونه‌ای که امکان استفاده هم‌زمان از توپخانه و آتش راکتی در کنار حملات هوایی در عملیات‌های ازپیش برنامه‌ریزی‌شده و پویا وجود ندارد.

سرویس ضدتروریسم عراق (CTS)

سرویس ضدتروریسم عراق، که به‌طور غیررسمی به‌عنوان «لشکر طلایی» شناخته می‌شود، یکی از نیروهای کلیدی و مؤثر در مبارزه با داعش در عراق بوده است. با این حال، ارزیابی‌های اخیر دفتر بازرس کل عملیات «عزم راسخ» (OIR) نشان می‌دهد که این سرویس با چالش‌های ساختاری و عملیاتی قابل توجهی روبه‌رو است که در صورت عدم رسیدگی، می‌تواند کارایی و آمادگی آن را به‌شدت تضعیف کند.

وابستگی اطلاعاتی: در طول سال گذشته، اگرچه CTS توانایی انجام برخی فعالیت‌های اطلاعاتی، شناسایی و پایش (ISR) را دارا بوده، اما عمدتاً به اطلاعات و زیرساخت‌های فراهم‌شده توسط ایالات متحده متکی بوده است. دلیل اصلی این وابستگی، دسترسی محدود این سرویس به نهادهای اطلاعاتی داخلی عراق، به‌ویژه آژانس اطلاعات و تحقیقات وزارت کشور عراق عنوان شده است.

کاهش نقش در چارچوب ائتلاف: از ژوئن ۲۰۲۴، گزارش‌های فصلی کنگره آمریکا درباره مأموریت OIR دیگر ارزیابی مستقلی از ظرفیت CTS ارائه نمی‌دهند. این امر احتمالاً به‌دلیل تمرکز ائتلاف بر شکاف‌های ظرفیت نیروهای دیگر مانند ISF، برنامه‌ریزی عملیاتی، ادغام ساختاری، و اصلاحات سازمانی بوده است. حذف CTS از اولویت‌های ارزیابی، نشانه‌ای از کاهش وزن و حضور این سرویس در منظومه امنیتی عراق تلقی می‌شود.

توان برنامه‌ریزی و فرماندهی: اگرچه CTS در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ توانایی‌هایی در طراحی و اجرای عملیات پیچیده ضدداعش نشان داد، اما اطلاعات مستندی از پیشرفت یا پسرفت این توان در گزارش‌ها وجود ندارد. تا سال ۲۰۲۴، گزارش‌ها حاکی از کاهش همکاری CTS با نیروهای امنیتی عراق (ISF) و افزایش تعامل آن با شرکای ائتلاف بوده‌اند؛ امری که بر ضعف در هماهنگی داخلی میان نیروهای امنیتی دلالت دارد.

چالش‌های ساختاری و کاهش نیرو: در سه‌ماهه سوم سال ۲۰۲۳، برخی یگان‌های CTS توانستند عملیات‌هایی را نسبتاً مستقل از ائتلاف انجام دهند و این موضوع نشانگر رشد نسبی ظرفیت این نیرو در عملیات‌های ضدتروریسم بود. با این حال، در سه‌ماهه پایانی همان سال، شمار عملیات‌ها کاهش یافت که عمدتاً ناشی از کاهش حملات داعش و کاهش پشتیبانی ائتلاف بود. همچنین سطح تبادل اطلاعات میان CTS و شرکای ائتلاف کاهش چشمگیری داشت و نتایج عملیات‌ها به اشتراک گذاشته نشد. با وجود شهرت CTS به‌عنوان یکی از کارآمدترین یگان‌های زمینی ضد داعش، نگرانی‌هایی درباره آینده آن وجود دارد.

کاهش بودجه، افت جذب نیروی انسانی، و انزوای سازمانی از ISF می‌تواند به مرور زمان آمادگی و اثربخشی این سرویس را تضعیف کند. CTS برای پشتیبانی هوایی و بالگردی به‌طور کامل به ISF متکی است و همچنین دریافت اطلاعات تاکتیکی را از منابع خارجی انجام می‌دهد. CTS طی سال‌های اخیر با مشکلات ساختاری متعددی مانند فرسودگی فرماندهی، کاهش جذب نیرو و ضعف در آموزش تخصصی مواجه بوده است. اگرچه در بودجه سه‌ساله مصوب ۲۰۲۳، تخصیص منابعی برای جذب ۳۵۰۰ نیروی جدید برای این سرویس در نظر گرفته شد (نخستین اصلاح اساسی از سال ۲۰۱۷/۲۰۱۸)، اما در نهایت، مجموع نیروی CTS با کاهش 14/3 درصدی روبه‌رو شد. این کاهش قابل توجه، در تضاد با افزایش تهدیدات احتمالی و لزوم آمادگی مداوم، بر نگرانی‌ها افزوده است.

نیروهای امنیتی کردستان عراق (KSF)

نیروهای امنیتی کردستان عراق (KSF) که مشتمل بر نیروهای پیشمرگه و یگان‌های وابسته به احزاب عمده اقلیم کردستان هستند، نقش مهمی در مقابله با داعش ایفا کرده‌اند. با این حال، گزارش‌های اخیر دفتر بازرس کل عملیات «عزم راسخ» نشان می‌دهد که به‌‌رغم برخی پیشرفت‌ها، این نیرو همچنان با چالش‌های جدی در حوزه‌های اطلاعاتی، فرماندهی، توپخانه، لجستیک و نوسازی ساختاری مواجه است.

اطلاعات، شناسایی و نظارت  (ISR): در سال گذشته، KSF پیشرفت‌هایی در کاهش وابستگی به اطلاعات ارائه‌شده توسط ائتلاف و ارتقاء جمع‌آوری داده‌های اطلاعاتی به‌صورت مستقل داشته است. تبادل اطلاعات با شرکای دیگر مانند نیروهای امنیتی عراق (ISF) نیز بهبود یافته و در سه‌ماهه سوم سال ۲۰۲۳، توانایی استفاده از «ادغام اطلاعات» بین نهادها به‌شکل موثرتری مشاهده شده است. با این وجود، گزارش‌های اخیر تأکید دارند که همچنان وابستگی این نیرو به اطلاعات انسانی (Human Intelligence) غالب است. همچنین، نبود هماهنگی مؤثر میان واحدهای پیشمرگه و یگان‌های حزبی موسوم به تیپ‌های ۷۰ و ۸۰ (وابسته به حزب اتحادیه میهنی کردستان و حزب دموکرات کردستان) چالشی مهم در تبادل اطلاعات داخلی محسوب می‌شود.

فرماندهی و ظرفیت برنامه‌ریزی: نیروهای KSF در سال ۲۰۲۳ پیشرفت‌هایی در حوزه فرماندهی و ارتباطات بین واحدها داشتند؛ از جمله راه‌اندازی دو یگان جدید و برنامه‌ریزی برای احداث یک مرکز عملیات کامل تا سال ۲۰۲۶. با این حال، گزارش ائتلاف حاکی از آن است که کنترل فرماندهی KSF بر یگان‌های زیرمجموعه، پشتیبانی لجستیکی، و آتش هوایی و زمینی، در سطحی ابتدایی باقی مانده و این نیرو توانایی مدیریت عملیات‌های گسترده را ندارد. نبود نقش مؤثر فرماندهی پیشمرگه در مدیریت امنیتی اقلیم و گسست فزاینده میان ساختارهای برنامه‌ریزی و فرماندهی، توان KSF را در هماهنگ‌سازی یک طرح عملیاتی مشترک و منسجم به‌شدت محدود کرده است.

پشتیبانی و لجستیک: گرچه KSF خود را به‌عنوان نیرویی کارآمد در مبارزه با داعش نشان داده است، اما همچنان به زنجیره تأمین وابسته به حمایت آمریکا متکی است. این موضوع به‌ویژه در سه‌ماهه سوم ۲۰۲۳ آشکار شد؛ زمانی که توقف دوماهه در تأمین مواد غذایی و سوخت از سوی ائتلاف، این نیرو را با مشکل مواجه کرد.

عملیات‌های زمینی، هوایی و توپخانه‌ای: از سال ۲۰۲۰ به بعد، توانایی KSF در برنامه‌ریزی و اجرای عملیات‌های پویای ضدداعش به‌تدریج افزایش یافته است. در نیمه نخست سال ۲۰۲۳، برخی عملیات‌ها به‌دلیل محدودیت بودجه، نبود وزیر دفاع دائم و تصور کاهش تهدید داعش در اقلیم، متوقف ماند. اما در نیمه دوم همان سال، یگان‌های KSF عملیات‌های ترکیبی محدودی را به‌طور مستقل و با پشتیبانی وزارت پیشمرگه اجرا کردند و در سه‌ماهه سوم، عملیات‌هایی را حتی در نواحی دشوار مرزی موسوم به «خط هماهنگی کردستان» گسترش دادند.

در مقابل، ظرفیت توپخانه‌ای KSF عملاً فاقد کارایی است. از سال ۲۰۱۷ تاکنون هیچ تمرین زنده و ترکیبی با استفاده از آتش توپخانه انجام نشده و تنها یکی دو تمرین سالانه به‌صورت محدود برگزار شده‌اند. تیپ توپخانه‌ای فرماندهی پشتیبانی اول KSF در هفت سال اخیر در هیچ عملیاتی علیه داعش در نواحی مرزی مشارکت نداشته است. کمبود مهمات، فقدان هماهنگی با ISF و نگاه منفی به اثربخشی توپخانه در مقابله با هسته‌های کوچک داعش، دلیل اصلی این عقب‌ماندگی است.

نوسازی نیرو، جذب و یکپارچگی: مهم‌ترین مانع در مسیر نوسازی ساختاری KSF، اختلافات درون‌اقلیمی میان دو حزب اصلی کردستان، یعنی اتحادیه میهنی و حزب دموکرات است. تیپ‌های ۷۰ و ۸۰ که به‌ترتیب تحت نفوذ این دو حزب قرار دارند، نیروهایی مؤثر در نبردهای مشترک با ISF هستند، اما این اختلافات مانع از یکپارچه‌سازی کامل آن‌ها در ساختار پیشمرگه‌ها شده است.

برنامه جذب ۵۰ هزار نفر از این یگان‌ها به‌منظور تشکیل «تیپ‌های گارد منطقه‌ای غیرحزبی» با تأخیر مواجه شده است. هرچند بخشی از انتقال نیروها در ابتدای ۲۰۲۳ انجام شد، اما اختلافات حزبی به تخصیص ناعادلانه تجهیزات نیز تسری یافته و مانع ادامه روند اصلاحات امنیتی شده است. در نتیجه، نیروهای ائتلاف قادر به ارائه مشاوره و حمایت مؤثر از این یگان‌ها نبوده‌اند. تشکیل یگان‌های مشترک ISF-KSF که قرار بود از ژوئن ۲۰۲۴ آغاز به کار کنند، نیز به تأخیر افتاده و در حالی‌که انتخابات پارلمانی اقلیم در اکتبر ۲۰۲۴، روزنه‌ای برای وحدت داخلی گشوده، ادامه اختلافات حزبی، روند اصلاحات را تهدید می‌کند.

نتیجه‌گیری

احتمال خروج جزئی یا کامل نیروهای ایالات متحده از عراق در بازه زمانی ۲۰۲۵ تا ۲۰۲۶، پیامدهای قابل توجهی برای نیروهای امنیتی عراق و زیرساخت‌های دفاعی این کشور به همراه خواهد داشت. گرچه برخی بخش‌های نیروهای مسلح عراق، مانند سرویس ضدتروریسم (CTS) و نیروهای امنیتی کردستان (KSF)، در عملیات‌های ضدداعش کارآمدی نشان داده‌اند، شکاف‌های جدی در ظرفیت‌های متعارف نیروهای عراقی همچون توپخانه، فرماندهی و کنترل، هماهنگی بین و درون‌سازمانی و اعتماد نهادی همچنان وجود دارد.

نبود این قابلیت‌ها و کمبود همکاری میان نیروها، این پرسش را برجسته می‌سازد که آیا نیروهای امنیتی عراق در غیاب چتر امنیتی و بازدارندگی ایالات متحده، قادر به مقابله با تهدیدهای داخلی و خارجی خواهند بود؟ اظهارات اخیر مقامات دولت عراق مبنی بر احتمال تمدید جدول خروج تا پایان سال ۲۰۲۹، نشان می‌دهد دولت عراق هم باور دارد هنوز فاصله‌ زیادی تا زمانی که نیروهای عراقی بتوانند کنترل و تسلط کامل را در حوزه امنیتی داشته باشند، باقی مانده است.

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید