تاریخ تلویزیون کم سریال ندارد که منشأ توجه و تاثیرگذاری قابل‌تأمل و رفتارسازی اجتماعی بوده باشد. آثاری که در تماشای‌شان حتی پلک نمی‌شد زد، بس که همه‌چیزش سر جایش بود؛ از سریال «سمک عیار» ساخته محمدرضا اصلانی گرفته که پر از حکایت‌های پررمزوراز بود تا «دایی‌جان ناپلئون» که نمونه بارز و شاخص یک کمدی موقعیت است که در شخصیت‌پردازی، گره‌افکنی و گره‌گشایی کم‌نظیر بود و ناصر تقوایی به خوبی آن را کارگردانی کرد.
بزرگترین مزیت و عامل کشش این فیلم واقع‌گرایی و شخصیت‌پردازی‌اش است که باعث می‌شود مخاطب با آن همراه شود، همذات‌پنداری کند و با علاقه تا پایان آن را ببیند.
اثری قابل تأمل. کامل‌ترین فیلم سیاوش اسعدی. آثار قبلی‌اش اگر قابل تأمل بودند اما برخی ایراداتی داشت که قابل چشم‌پوشی نبود، ولی با «غریزه» نشان داد که به بلوغ فیلمسازی رسیده است.
واقعیت این است که «داد»، «کندو»ی ابوالفضل جلیلی است؛ کندویی که در ظاهر هیچ شباهتی به اثر خوش‌ساخت فریدون گله ندارد اما شخصیت اصلی این فیلم همان سیری را طی می‌کند که ابی ـ بهروز وثوقی ـ در «کندو» می‌پیماید.
اجازه دهیم که سینماگران مستقل در داخل کشور دیده شوند و اندیشه خود را در میان مردم و برای مردم، جاری و ساری کنند. بی‌شک بی‌توجهی به ضرورت یادشده روند لجنزار شدن، سینمای اکران را تشدید و سینماگران مستقل را که دغدغه‌مند هستند، ناامید کرده و مردم را از دیده‌شدن آثار قابل‌تأمل محروم می‌کند.
مصداق بارز برجسته‌ترین و پرمخاطب‌ترین فیلم‌های جشنواره امسال «سینماحقیقت»، بی‌شک دو فیلم است که تهیه‌کننده‌اش محمد کارت بود و بیشترین حضور مخاطبان را در سالن نمایش داشت. فیلم‌هایی که سرراه ماست خریدن، می‌توان ساخت؛ موقعیت‌سازی میزانسن‌های بسیار فرمایشی و کاذب در «تورگی» و نقاط عطف کاذب و دست‌کم گرفتن فهم مخاطب در رفتارهایی که برای آدم‌های فیلم طراحی شده است از یک‌سو و عدم وجود دلایل کافی برای سکانس‌های پایانی فیلم از سویی‌دیگر، شومن بودن و عدم درک کارت از فیلم مخاطب سینمای مستند را می‌رساند
