اصرار واشنگتن بر یک اشتباه

آخرین آزمایش هسته‌ای کره شمالی در سپتامبر ۲۰۱۷، در زمان افزایش تنش‌ها بین واشنگتن و پیونگ‌یانگ انجام شد. آزمایش جدید به‌عنوان یک اقدام تحریک‌آمیز جدی در واشنگتن، سئول و توکیو تلقی می‌شود و به احتمال زیاد هشداری برای دولت بعدی ایالات متحده خواهد بود که باید در سال‌های آتی به کره شمالی توجه بیشتری داشته باشد.

اگر این آزمایش در پاییز امسال انجام شود، یادآور عواقب شکست سیاست ترامپ در مورد کره شمالی و نقدی بر بی‌توجهی دولت بایدن به این موضوع خواهد بود. آزمایش هسته‌ای کره شمالی باید واشنگتن را مجبور کند که سیاست خود را دوباره ارزیابی کند و تلاش جدیدی را برای دستیابی به توافق کنترل تسلیحات با جمهوری دموکراتیک خلق کره (DPRK) آغاز کند.

از زمان شکست نشست هانوی در سال ۲۰۱۹، هیچ تلاش واقعی از سوی ایالات متحده برای از سرگیری مذاکرات دیپلماتیک با کره شمالی انجام نشده است. در روزهایی که از دوره ریاست‌جمهوری ترامپ باقی مانده بود این مسئله به حاشیه رانده شد و در دوره ریاست‌جمهوری بایدن نیز تلاشی برای بازگرداندن این مسئله به کانون توجه صورت نگرفت. در مقابل، دولت بایدن کوشید تا سیاست تحریم را سفت و سخت‌تر از گذشته ادامه دهد و شواهد نشان می‌دهد که این سیاست هیچ کمکی به اهداف آمریکا نکرد.

براساس گزارش سرویس اطلاعات ملی کره جنوبی، کره شمالی به اندازه کافی پلوتونیوم و اورانیوم غنی‌شده تولید کرده است که می‌تواند ده‌ها سلاح هسته‌ای دیگر بسازد. کیم جونگ اون از رد پیشنهادش در نشست هانوی توسط دولت ترامپ احساس سرخوردگی کرد. کیم هرگز آماده نبود که خواسته‌های حداکثری واشنگتن برای نابودی کامل برنامه تسلیحات هسته‌ای را بپذیرد، اما آماده بود که امتیازات واقعی در خصوص تأسیسات یونگ‌بیون ارائه دهد.

به گفته سیگفرید هکر مدیر سابق آزمایشگاه ملی لس‌آلاموس امتیازات ارائه‌شده در هانوی از سوی کره شمالی قابل توجه بود. او می‌گوید: «مهم‌تر از همه... این بود که بدون یونگ‌بیون، کره شمالی نمی‌توانست پلوتونیوم اضافی تولید کند و بنابراین توانایی‌اش برای افزایش پیشرفت در تسلیحات هسته‌ای محدود می‌شد.» ترامپ با اصرار بر راه‌حل همه یا هیچ، فرصت کلیدی برای پیشرفت واقعی در محدود کردن برنامه هسته‌ای کره شمالی را از دست داد.

در واشنگتن ممکن است این نگاه وجود داشته باشد که تحریکات جدید کره شمالی را نادیده بگیرد و به عنوان رفتاری مشابه با آنچه سال‌ها دیده‌اند تلقی کند، اما این رویکرد بسیار خطرناک خواهد بود. در غیاب هرگونه محدودیت بر زرادخانه هسته‌ای کره شمالی، دولت کره جنوبی تحت فشار بیشتری قرار خواهد گرفت تا به فکر توسعه برنامه تسلیحاتی خود بیفتد.

ایالات متحده تاکنون به درستی کره جنوبی را از این اقدام منع کرده است، اما اگر توافق کنترل تسلیحاتی معتبر و مؤثری که محدودیتی بر توسعه و استقرار تسلیحات کره شمالی اعمال کند، وجود نداشته باشد، هیچ میزان اطمینان‌بخشی از سوی واشنگتن نمی‌تواند رضایت متحد ما را جلب کند. با توجه به بی‌علاقگی آشکار نامزدها به دیپلماسی مجدد با کره شمالی، بعید است که مذاکرات کنترل تسلیحات در دستور کار دولت بعدی قرار بگیرد. اگر کره شمالی یک آزمایش هسته‌ای جدید انجام دهد، این ممکن است همان شوک خارجی لازم باشد تا توجه واشنگتن را به این موضوع جلب کند و یک بازنگری جدی در سیاست موجود انجام گیرد.

پس از تقریباً ۲۰ سال تلاش و شکست در «خلع سلاح هسته‌ای» کره شمالی، ایالات متحده باید مسیر خود را تغییر داده و اهداف کوچکتری را در حوزه کنترل تسلیحات تعیین کند که بتواند به آنها دست یابد. زرادخانه در حال رشد کره شمالی نمی‌تواند برای چهار سال دیگر نادیده گرفته شود. بدون توجه به نتیجه انتخابات، ایالات متحده نمی‌تواند به سیاست‌های ناکارآمد تحریم و نمایش قدرت تکیه کند.