حامیان خویشتن‌داری آمریکا تحت فشار جنگ‌طلبان
اوایل ماه جاری میلادی، گزارش‌هایی آمد که دولت دونالد ترامپ، کمک‌ها به اوکراین را متوقف خواهد کرد.
اوایل ماه جاری میلادی، گزارش‌هایی آمد که دولت دونالد ترامپ، کمک‌ها به اوکراین را متوقف خواهد کرد. مقامات داخل که بدون ذکر نام حرف می‌زدند و نیز منتقدان در کنگره، انگشت اتهام تقصیر را به سمت البریج کولبی نشانه رفتند که از مقامات ارشد سیاست‌گذاری در پنتاگون است و از حامیان قدیمی تمرکز قدرت نظامی ایالات متحده در اقیانوس آرام. یکی از این مقامات به پولیتیکو گفت: «او دارد تقریباً کفر هر کس را که من را در دولت می‌شناسد در می‌آورد.» این مقام کولبی را پشت ایده‌ای در سیاست خارجی می‌دید که از نگاه او به شکل خطرناکی محدود و بسته بود.
این گزارش مفصل که در تیترش، کولبی را «یاغی» توصیف می‌کند، تقریباً به طور کامل متکی بر منابع بی‌نام است. سرمقاله‌ای در وال‌استریت‌ژورنال هم این توقف کمک را «اقدامی خصمانه» خواند که «به سود ولادیمیر پوتین است. این سرمقاله موضوع را کاملاً به گردن کولبی انداخت و او را متهم به «نمایش ضعیفی» کرد که «دعوتی است برای جنگ بیشتر.» کولبی مدت‌هاست خواستار این بود که سیاست امنیت ملی ایالات متحده باید بر بازدارندگی در مقابل چین متمرکز باشد، حتی به قیمت کاهش تعهد نظامی در اروپا و خاورمیانه. منتقدانش این را عقب‌نشینی می‌بینند و متحدانش معتقدند مدت‌ها پیش باید چنین می‌شده.
جیمز کاردن، مشاور سابق وزارت خارجه آمریکا به ریسپانسیبل استیتکرفت می‌گوید: «در نگاه ساختار قدرت در آمریکا، جرم او زشت‌ترین جرم ممکن بود: توقف انتقال تسلیحات به اوکراین. او از قرمزترین خط قرمز گذشته است.» البته کمی بعد از انتشار این خبر، ترامپ از این تصمیم توقف عقب کشید و در فضای عمومی ادعا کرد خبر ندارد چه کسی این دستور را داده. این اقدام هم فشارها بر تیم امنیت ملی او را تشدید کرد.
جنگ‌طلبان به سرعت تلاش کردند از این فضا و فضای بعد از حملات به ایران استفاده کنند و از ترامپ بخواهند در موضع تهاجمی بماند. این طرفداران مداخله از این وقایع بسیار خوشحال‌اند. حالا فشار برای رویکرد تهاجمی به صحنه‌های دیگر هم گسترده شده است. همچنان هم حامیان خویشتن‌داری و کولبی هدف حملات هستند. کاردن می‌گوید: «حامیان جنگ و مداخله از درون و بیرون دولت کارزاری علیه کولبی راه انداخته‌اند.
من فکر می‌کنم دلیلش این است که چنین کارزاری جواب می‌دهد. ترامپ در مقابل مطالبات این چنینی بارها و بارها عقب نشسته و پذیرفته است، برای حمله به ایران، برای حمله به سوریه، برای حمایت تمام‌قد از اسرائیل و نتانیاهو و برای ارسال سلاح بیشتر به اوکراین. ترامپ به هیچ وجه به خویشتن‌داری متعهد نیست.»
این روند با تنش‌ها داخل دولت هم همزمان شده. اوایل امسال، وزیر دفاع پیت هگست سه مشاور نزدیک خود را به اتهام ثابت‌نشده درز اطلاعات برکنار کرد. کرت میلز، مدیر اجرایی مجله «آمریکن کانسروتیو»، می‌گوید: «این اتفاقات هم در بستر عملکرد هگست رخ می‌دهند، عملکردی که ترکیبی است از ناکارآمدی و وحشت.» حلقه هگست کوچکتر شده و تیم امنیت ملی ترامپ هم سازمان‌دهی دوباره‌ای یافته، شامل افزودن جایگاه مشاور موقت امنیت ملی به فهرست عناوین وزیر خارجه مارکو روبیو. در نتیجه این تغییرات، تعامل بین نهادها در دولت به نظر واقعاً فروپاشیده است.
در این میانه، نظرات متفاوت در سیاست خارجی هم به حاشیه رانده می‌شوند و تصمیم تحت فشارها از درون و بیرون کاخ سفید اتخاذ می‌شوند. مت داس، مشاور سابق سیاست خارجی سناتور برنی سندرز در این باره نوشت: «من با کولبی در سیاست‌ها اختلاف جدی دارم، شامل تصمیم توقف کمک تسلیحاتی به اوکراین. او باید یک چیز را در این باره مشخص کند: این وضعیت تلاش ساختار مستقر امنیت ملی است که سیاست‌گذاری را مجازات می‌کند، بابت این که از گروه‌اندیشی واشنگتنی جدا شده، در حالی که ما نیاز داریم چنین جداشدن‌هایی بیشتر رخ دهد.» تلاش‌ها برای مقابله با این گروه‌اندیشی از همه سمت با چالش مواجه شده‌اند.
میلز می‌گوید: «فکر نمی‌کنم [ترامپ]ُ به لحاظ بنیادین خواستار جنگ باشد. ترامپ یک میلیون بار تغییر عقیده داده.» اما در هفته‌های اخیر، به نظر می‌رسد، آن‌هایی که ترامپ حرفشان را می‌شنود، همان‌هایی هستند که به او فشار می‌آورند تا نمایش قدرت را در خاورمیانه تشدید کند و موضع تهاجمی در قبال روسیه را حفظ کند.
