منازعه همایون اسعدیان و رئیس سازمان صداوسیما در شورای عالی سینما نکته‌های فرامتنی بسیار دارد. جانب انصاف نیست که پیش از واردشدن به این منازعه قابل توجه، از متانت جبلی در پاسخ و البته به دفاع به ظاهر منطقی از صحبت‌اش اشاره نکرد.
اولین تجربه کاری، حرفه‌ای او در زمینه فیلمنامه‌نویسی در سال ۱۳۹۰ بود که فیلمنامه‌ای به‌نام «قطب‌نما» را به کانون پرورش فکری ارائه کرد و در جشنواره آن سال هم جایزه بهترین فیلمنامه بلند را گرفت. درباره طراحی‌صحنه «پیرپسر» گفت‌وگوی مفصلی با او داشتیم که خلاصه‌ای از آن را در ادامه می‌خوانید.
روز ملی سینما قرار است چه چیزی را برای «ملت ایران» تداعی کند؟ البته جور دیگری هم میشود این سوال را دید که روز ملی سینما قرار است به سینماگران چه چیزی را در نسبت با «ملیت» یادآوری کند؟
سیدعباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بالاخره در برابر فشار تندروها تسلیم شد و نادره رضایی، معاون هنری خود را برکنار کرد.
معاونت هنری وزارت ارشاد شاید زمانی معاونت مهمی بود، امروز نه. نه‌فقط این معاونت که «کلیت» وزارت ارشاد امروز زیر سوال رفته است. دیگر کتابی لنگ سانسور نمی‌ماند. دیگر کمتر فیلمی به‌دلیل پروانه ساخت و نمایش، تولید و پخش نمی‌شود.
فیلمی از نماینده ارومیه در مجلس منتشر شده است که خطاب به وزیر ارتباطات با حالتی آمیخته به طنز می‌گوید: «اگر در مجلس بودید پدرتان را در می‌آوردم. اینجا مهمان هستید و استاندار گفته که هوای مهمان را داشته باشیم».
یزد را به سازه‌های حیرت‌انگیزش؛ قنات و بادگیر می‌شناسند. همه این را می‌دانیم. همیشه این دو فناوری را ستوده‌ایم و ساده از کنارش گذشته‌ایم. امروز ولی دیگر از این دو فناوری پدران‌مان، به‌خصوص از قنات دیگر نباید ساده گذر کرد. قنات مهم‌ترین میراث ماست. قنات فناوری بقاست.
شوخی و طنز اگر بخواهد که هرزه و پلشت نشود، باید آدابی را رعایت کند. مورد اخیر سلبریتی شبکه‌های اجتماعی و به سخره گرفتن شاهنامه، اساساً نه طنز است و نه حتی کمدی.
«من به نوروساینس علاقه دارم، اما طبابت سخت است و از یک‌جایی به‌بعد برای آدم سنگین میشود. همین الان من ذهنم پیش یکی از بیماران بدحالم است. نویسندگی کار بهتری است.» این‌ها آخرین جملات دکتر رضا ابوتراب، نورولوژیست و نویسنده در گفت‌وگویی مفصل و صمیمی با من است.
۱۷ مردادماه، سیل تبریکات از یمین و یسار برای خبرنگاران و اهالی رسانه سرازیر میشود. این یک روز خبرنگار بر صدر می‌نشیند و به چشم همه می‌آید. از من بپرسید؛ خبرنگاری یک حرفه است، مثل همه‌ی حرفه‌های دیگر. نه تقدسی دارد، نه ویژه‌تر است و نه پایین‌تر و نه بالاتر. خبرنگاری همان‌قدر مهم است که پزشکی، نانوایی و پاکبانی.
