۱۷ مردادماه، سیل تبریکات از یمین و یسار برای خبرنگاران و اهالی رسانه سرازیر می‌شود. این یک روز خبرنگار بر صدر می‌نشیند و به چشم همه می‌آید. از من بپرسید؛ خبرنگاری یک حرفه است، مثل همه‌ی حرفه‌های دیگر. نه تقدسی دارد، نه ویژه‌تر است و نه پایین‌تر و نه بالاتر. خبرنگاری همان‌قدر مهم است که پزشکی، نانوایی و پاکبانی.
داستان پنهان پرستارانی که حقیقتاً قهرمان‌اند و در چشم مردم همیشه پشت آن یونیفورم غیب می‌شوند.
داستان یک‌خطی «تاسیان» بدون پیچ‌وتاب اضافی و ادا این است: «پسری عاشق‌پیشه از سر عشقی خودخواهانه و بودن به هر قیمتی با معشوقه‌اش، مملکت گل‌و‌بلبل را به دست اراذلی می‌دهد و آنها هم آن را به آتش می‌کشند.» مابقی ۲۳ قسمت و تلاش سازندگان، بزک کردن همین یک خط بود.
آقای پزشکیان، از وقتی که لایحه عجیب دولت شما به مجلس رفته است، و مجلس هم مانند بازیکن خط حمله‌ای که جلو دروازه خالی پاس گل از رقیبش گرفته، دوفوریتی آن را تصویب کرده، دائم این شعر سایه در سرم می‌چرخد. «دیدی آن یار که بستیم صد امید در او/ چون به خون دل ما دست گشود، ای ساقی؟»
«از همان اوان کودکی، شاید از پنج یا شش سالگی، می‌دانستم باید در بزرگسالی نویسنده شوم». این اولین جمله مقاله بلندی از جورج اورول است.
آنها که برای منافع شخصی خود، آینده ایران را گرو گرفته‌اند. از تاثیر فیلترینگ بر اقتصاد دیجیتال، مهاجرت متخصصان، فضای سایبری آلوده و مستعد جاسوسی و... بارها و بارها همه گفته‌اند. میخ آهنین آنها، حتی میخ جنگ هم در سنگ خارای پر سود فیلترینگ نرفت. ولی اگر میان آنها حتی ذره‌ای مصلحت‌اندیشی هم باشد، باید بفهمند که این رویه را عوض باید کنند. باید بفهمند که از قضا دیگر مسئله سرعت دانلود نتفلیکس و باقی داده‌ها نیست. مسئله آپلود است.
فیلم مصاحبه رئیس‌جمهور که با تاکر کارلسون منتشر شد، از ته دل آرزو کردم ای‌کاش که مشاوران و کارگزاران مسعود پزشکیان در امور حیاتی برای ایران امروز، مثل حوزه‌های دفاع و دیپلماسی همچون مشاوران رسانه‌ای و ارتباطی‌اش نباشند.
محرم امسال باز این نوحه در سرم می‌چرخد؛ هر بار که تصویر سرباز وظیفه‌ای می‌بینم که در آن ۱۲ روز شوم به شهادت رسیده است؛ سرباز وظیفه‌هایی که «مردن» وظیفه‌شان نبود. سرباز وظیفه‌ها نه سردار و سرلشکر بودند که عکس‌شان روی پوستر بیاید و بنر، نه سرشناس بودند تا بدرقه‌شان به خاک با همراهی سیل عظیم جمعیت باشد.
تنها اثری که بر من تأثیر گذاشته و هنوز هم گه‌گاه آن را می‌بینم، فیلم «روز واقعه» است که فیلمنامهاش را بهرام بیضایی نوشته است. البته نسبت به بخشهای این فیلم بهخصوص صحنههای پایانیاش حس خوبی ندارم اما فکر میکنم اصل داستان و گفتوگوهایی که در آن مطرح می‌شود، خصوصاً مباحثی که میان رهبران قبایل شکل میگیرد و صحبتهایی که زید مطرح میکند، بسیار جذاب است. این بهترین اثری است که دیدهام و واقعاً آن را دوست دارم. بقیه آثار را نمیپسندم و کاش چنین آثاری اصلاً ساخته نمیشد
برایم مهم بود که ببینم خودِ تاریخ چه میگوید. وقتی بیشتر موضوع را پی گرفتم، متوجه شدم که میتوان ماجرا را در یک کتاب ۱۰۰صفحهای شرح داد. فکر میکردم کسانی هم که به این موضوع علاقهمندند، میتوانند با مراجعه به کتاب متوجه شوند که تاریخ چه میگوید و چه چیزهایی به آن افزوده شده است. وقتی با اصل ماجرا آشنا شدم، سوای آنچه مربوط به گذشته شخصیام بود و اثرپذیری از مرحوم شریعتی و دیگران، خودِ حسین بیشازپیش برایم بزرگ و خارق العاده جلوه کرد.
