چاپ نخست کتاب اثرگذارِ «بازار و دولت در ایران: سیاست در بازار تهران» آرنگ کشاورزیان، دانشیار مطالعات خاورمیانه و اسلامی در دانشگاه نیویورک، با ترجمه محسن محمودی توسط انتشارات دنیای اقتصاد در سال ۱۳۹۸ منتشر شده است.
روی صندلی جلو که جفت و جور شدم، چشمان خواب‌آلودش را دیدم و فهمیدم که زمختی صدا از خواب‌آلودگیست. راننده تاکسی اینترنتی‌ای که ساعت ۳ بامداد دنبال من آمده مرد میانسال عینکی‌ای بود که اصلاً برای رسیدن به مقصد عجله نداشت.
رئیس «کارگروه آرد و نان اتاق اصناف» در مصاحبه‌ای برای دفاع از برداشته شدن یارانه مستقیم روی نان می‌گوید «ده میلیون اتباع افغانستانی هر روز از یارانه نان «ما» استفاده می‌کنند و این ده میلیون هم سرانه مصرفشان به مراتب بیشتر از هر فرد ایرانی است.»
وقتی ۷۰ درصد کشته‌شدگان یک جنگ زنان و کودکان باشند، دیگر هیچ نتیجه‌گرایی که توانایی کوچکترین همدلی هم نداشته باشد، نمی‌تواند بگوید این تلفات جنگ است. آنچه در غزه در حال رخ دادن است دیگر جنگ نیست.
سوای بحث مواجهه کاملاً قهری با تتلو از منظر فرهنگی، که حتی باعث می‌شود بی‌شمار طرفدارانش از سر کینه با دلیل و عامل حکم برخیزند، این رویکرد از منظر سیاسی هم بسیار عجیب است. به احتمال بسیار زیاد این حکم در نهایت با دخالت عقلای مملکت اجرا نخواهد شد ولی اعلام آن در وضعیتی که جنگ رسانه‌ای همه‌جانبه در سطح بین‌المللی علیه ساختار سیاسی ایران وجود دارد تا ایران را درگیر جنگ همه‌جانبه کنند، مایه شگفتی است.
سفر آقای دبیری که احتمالاً یکی از گرانترین سفرهای جهان است کاری غیرهمدلانه و دور از مصلحت برای مقامی بلندپایه بود.
جامعه انگار منتظر خبر اتفاق هولناکی است که هنوز نیفتاده. «جامعۀ در تعلیق» شاید وصف‌الحال مناسبی از امروز جامعه ایرانی باشد؛ جامعه‌ای که نمی‌تواند برای چند ماه آینده خود هم برنامه‌ریزی کند؛ جامعه‌ای که همه مردمانش هر آئینه باید که قیمت طلا و دلار را چک کنند تا ببینند که با سفره خود چندچند هستند.
همه ما مردم حق استفاده از طبیعت را باید داشته باشیم؛ حق دسترسی به کوه، جنگل، دریا و دشتی که متعلق به همه است و هیچ کسی نباید این حق را محدود کند. در برابر این حق مانند هر حق دیگری اما مسئولیتی هم داریم؛ مسئولیت اینکه اگر آن را زیباتر نمی‌کنیم لااقل زشت‌ترش نکنیم.
خیال هر دردی از خود درد دردناکتر است. چه وقت‌ها که از خوف غم در عین غم افتادیم و در پی هستی به عدم فرو رفتیم. این قول درباره هر رنج و دردی صادق باشد، در نسبت با مرگ عزیز چنین نیست. مرگ عزیز کمرشکن‌تر از خیالش است.
ساعت‌های موبایل نیم ساعت جلو رفت؛ به وقت دُبی، به محض رسیدن به جزیره ابوموسی، آخر ایران. این اولین مواجهه ما با جزیره‌ای بود که پیش از این برایم مرموز و ناشناخته بود و البته تا انتهای اقامت هم ناشناخته ماند.
