باید دوباره همدیگر را بشناسیم

جنگ یکسره خسارت است و بدی، اما ما ایرانی‌ها در طول تاریخ پر از مشقت‌مان آموخته‌ایم که از بدترین اتفاقات، بهترین نتیجه را بگیریم. چند سال پیش بود، در سفرنامه یک اروپایی درباره ایران نکته‌ای در این موضوع نوشته بود - نویسنده و نام کتاب را به خاطر ندارم -  «وقتی برای ایرانی‌ها اتفاق بدی می‌افتد، وضعیت بدتری را مثال می‌آورند و می‌گویند: باز خدا را شکر که اتفاق بدتر نیفتاد…». از مرگ مادر سخت‌تر هم هست؟

وقتی مادرم که در سلامتی کامل به‌سر می‌برد همین چندماه پیش، به ناگهان از دنیا رفت، ما می‌گفتیم «خدا را شکر که به بیماری، بستر و آزاردیدن نیفتاد و باعزت، محترمانه و بدون رنج، درد و بیماری ما را ترک کرد.» و همین ما را تسلی می‌داد و سبب می‌شد که تاب بیاوریم. ما ملتی هستیم با تاب‌آوری بسیار زیاد. باید بگویم که این تاب‌آوری و مهارت ما در زندگی کردن، البته در چند دهه گذشته به‌سبب توهم ثروتمندی، تضعیف شد.

علت آن را پیش از این گفته‌ام و در یادداشت دیگری به تفصیل و دوباره عرض خواهم کرد، اما اشاره‌ام به این نکته برای این بود که بگویم، ما از این جنگ تحمیلی و تجاوز زشت و پلید هم نتایج بسیار خوبی گرفته‌ایم. عزیزان زیادی را از دست دادیم که هرکدام آنها به‌مثابه گنجی برای ایران بودند. هر ایرانی که به خاک افتاد، آن‌هم به‌دست دشمنی پلشت و بدکاره، خسارت جبران‌ناپذیری برای ما بود و هست. اما اینکه بسیاری از ما دوباره همدیگر را و وطن را پیدا کردیم و پشت هم ایستادیم و در هر جایی که بودیم از آن دفاع کردیم، نعمتی است که با آن جان‌های عزیز هزینه‌اش پرداخت شده و نباید آن را فرو گذاشت. 

بار حفاظت از این نعمت بر دوش تک‌تک ما ایرانی‌ها و بیش از همه بر دوش حاکمیت است. باید از حکومت طلب کنیم، باید از آن بخواهیم که در عهد خود با مردم و مدارا و تن‌دادن به خواسته‌های آنان و حفظ وحدت ملی و انسجام به دست آمده بکوشد. البته که عده‌ای از داخل و خارج سعی می‌کنند که این پیام را به ملت ایران القاء کنند که «در بر همان پاشنه می‌چرخد» و چیزی عوض نشده. عجیب است که هر دوی این داخلی‌ها و خارجی‌ها که یکی علم حزب‌اللهی بودن و صاحب کشور بودن در دست دارد و دیگری علم اپوزیسیون و مبارزه با جمهوری اسلامی، هر دو از اصطلاح «بازگشت به تنظیمات کارخانه» استفاده می‌کنند.

در این میان، جماعت بزرگ میهن‌دوست که به ماله‌کش و وسط‌‌باز (از سوی اپوزیسیون) و عامل خارجی و ستون پنجم بودن از سوی تمامیت‌خواهان داخلی متهم است، باید سخت بکوشد تا اقلیت دوسوی صحنه را عقب براند و نگذارد که باز هم گسل‌ها دهان باز کنند و کاسبان تفرقه بساط‌شان را دوباره پهن کنند.

این‌همه مقدمه طولانی چیدم که به عرض برسانم از خوبی‌های این جنگ، بازشناسی دوباره ما از هم بود. می‌گویند جامعه مهاجر ایرانی، نمونه‌ای از جامعه داخل ایران است. البته که این گزاره تا حدی درست است، چرایش را به عرض می‌رسانم. آنها که در میانه ایستاده‌اند و از روی اخلاق و رسم مروت، حق خود نمی‌دانند که برای مردم داخل کشور نسخه بپیچند و فقط زندگی آرام و مرفه توأم با آزادی و قانون را برای مردم می‌خواهند، همان‌ها هستند که در دوره جنگ هم پای میهن ایستادند و البته تاوان دادند و خواهند داد.

اما عده‌ای هم هستند که به‌کل از واقعیات ایران به‌دور هستند. توهماتی دارند که ناشی از دورافتادگی جسمی و روحی‌شان از وطن است.  این جماعت اخیر، براندازی را نزدیک و البته چاره تمام مشکلات ایران می‌دانند. از دموکراسی و آزادی حرف می‌زنند اما در ضمن از لزوم کشتار وسیع و مجازات تمام کسانی که به‌نحوی با جمهوری اسلامی کار کرده‌اند هم صحبت می‌کنند. آزادی‌ای که آنها تجویز می‌کنند از روی جنازه‌های هم‌وطنان‌شان می‌گذرد. وطن‌خواهی را به سخره می‌گیرند و تجاوز بیگانگان را پروژه آزادی ایران می‌دانند. از آنها که 40 سال و بیشتر است که در لس‌آنجلس، لندن، مونیخ و پاریس خانه گزیده‌اند و از کنار میز شام، لب استخر و دریا بیانیه «سال بعد تهران خواهیم بود» صادر می‌کنند، انتظاری نیست.

آنها دیگر حتی خودشان را هم جدی نمی‌گیرند، اما از آنهایی که جوان‌تر هستند و رفتن‌شان از ایران برای مبارزه و اپوزیسیون‌شدن نبوده، عدم درک شرایط میهن عجیب است. عرض کردم که آن گزاره تا حدی درست است، چون ما این نمونه‌های چنین پرت از مرحله و درک شرایط را در میان ایرانیان داخل کشور بسیار کم می‌بینیم، اما در میان مهاجران ایرانی می‌توان نمونه‌های متعددی از آنها را پیدا کرد.  از نتایج این جنگ، لزوم بازشناسی و به‌رسمیت شناختن جامعه ایرانی مهاجر وفادار به ایران و ایجاد رابطه‌ای پایدار بین آنها و میهن عزیز است.

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید