منتقد سینما صوفیا نصرالهی

وضعیت زندگی ما

دارم به این فکر می‌کنم که شاید کم‌کم باید عطای نوشتن را به لقایش بخشید. هر هفته انگار غُر بی‌فایده شده. نه چیزی درست می‌شود، نه چیزی پیش می‌رود و نه می‌‌شود سکوت کرد.

کنسرت «همنوا با بم» با حضور حسین علیزاده، محمدرضا شجریان و کیهان کلهر و در سایه‌ی اساتید همایون شجریان، تبدیل شد به یکی از مهم‌ترین اتفاقات فرهنگی در حاشیه‌ی این فاجعه و گمانم تا همین امروز هم مثل و مانندش کم است.

زیمر، غلام باستانی و محبوبه و رحیم

شنبه‌شب رفته بودم هتل اسپیناس‌پالاس فیلم-کنسرت اجراهای هانس زیمر. او دو باری تا لب مرز ما آمد و در ابوظبی اجرا کرد.

ببار ای بارون ببار/ درباره بحران‌های امروز جامعه

در شرایطی که نمی‌توانید از جامعه و اوضاع انرژی بگیرید و کسی به فکرتان نیست، توسعه‌ی فردی تنها راه برای حفظ کرامت انسانی خودمان و جامعه است.

ما رها شده‌ایم در این رنج بی‌حساب

افکار عمومی که زمانی ورد زبان مسئولان بود، حالا دیگر آن‌قدر حاشیه‌ای است که حتی کسی به خودش زحمت نمی‌دهد برای توجیه‌شان زمان بگذارد.

جنگ فقط ۱۲ روز بود!

من نمی‌دانم مسئولان به‌جز رقم دلار، طلا و احیاناً چراغ‌های بورس از کسب‌وکارهای مملکت هم خبر دارند یا نه. به‌نظرم بهتر است اطلاع بدهم که هنوز کسب‌وکارها تحت‌تاثیر جنگ ۱۲ روزه‌ی اواخر خردادماه، کمر راست نکرده‌اند.

در فضیلت بی‌عملی /گرفتن درس زندگی از دل بازی ویدئویی

زمان کودکی و نوجوانی ما، وقتی ویدئوها آمدند و بعد ماهواره‌ها، همه از غول ترسناکی به‌اسم تهاجم فرهنگی حرف می‌زدند که ممکن بود کانون گرم خانواده‌ی ایرانی و آن مهر و محبت باستانی را نابود کند! راست‌اش این‌روزها به‌نظرم باید درها را باز کنیم تا اتفاقاً از آن‌طرف دنیا فیلم‌هایی را ببینیم که درباره‌ی عشق و دوستی ساخته می‌شوند که در ایران خودمان به هزار دلیل روانی، اجتماعی و اقتصادی خیلی‌ها از آن فراری هستند و می‌ترسند.