از ۷ تیر ۱۳۶۰ تا ۷ تیر ۱۴۰۴
۷تیرماه ۱۳۶۰ بود. هنوز انقلاب به سه‌سالگی نرسیده بود که در یک شب ده‌ها نفر از مسئولین نظام و در رأس همه سیدمحمد بهشتی، دبیرکل حزب جمهوری اسلامی، به همراه چندین وزیر و نماینده مجلس به شهادت رسیدند.
۷تیرماه ۱۳۶۰ بود. هنوز انقلاب به سه‌سالگی نرسیده بود که در یک شب ده‌ها نفر از مسئولین نظام و در رأس همه سیدمحمد بهشتی، دبیرکل حزب جمهوری اسلامی، به همراه چندین وزیر و نماینده مجلس به شهادت رسیدند. روز قبل (آیت‌الله) سیدعلی خامنه‌ای، امام‌‌جمعه تهران، در میدان فلاح مسجد ابوذر ترور و در بیمارستان بستری بودند. روزگار سختی بود. اما تشییع پیکر شهدای آن روز مرهمی شد بر زخم دل حامیان انقلاب و نشان داد توده‌های مردم همچنان از نظام جدیدالتاسیس حمایت می‌کنند و به این ترتیب، انقلاب تداوم یافت و منافقین متواری شدند.
آن روز جمعیت یکصدا می‌گفت: «دشمن در چه فکریه، ایران پر از بهشتیه.» ۷تیر۱۴۰۴ است. جمعیت در خیابان بزرگ انقلاب موج می‌زند. انگار تاریخ تکرار شده است. توده‌های مردم مثل همان تشییع یاران بهشتی اما بیشتر از گذشته به صحنه آمده‌اند. صحرای محشر است. اینان قدردان سرداران شهید باقری و حاجی‌زاده و سلامی و دیگر شهدای مظلوم حمله اسرائیل هستند. راه ادامه دارد.
۴۴سال پس از آن تشییع تاریخی دوباره توده‌های مردم برای استقلال ایران‌زمین به صحنه آمدند. تهران سراسر سووشون است و داغدار آلاله‌های زیبا. اما راه ادامه دارد. اگر یوسف سووشون رفت، اما پسری دارد خسرو نام که انتقام پدر خواهد گرفت. امروز خسروها پا در رکاب داشتند. دهه هفتادی‌ها، هشتادی‌ها و حتی نودی‌ها. اینان کیخسروهای آینده ایران هستند تا داد سیاوشان بستانند. آری؛ امروز هم می‌توان گفت: دشمن در چه فکریه، ایران پر از باقری و سلامی و حاجی‌زاده و... است.
