نقاش پر کشید

پروانه اعتمادی، نقاش برجسته ایرانی که پنجم اسفندماه 1326 در تهران زاده شده بود، در نخستین روز فروردین‌ماه 1404 درگذشت. او که یگانه شاگرد مستقیم بهمن محصص بود، مدتی در دانشکده هنرهای زیبای تهران درس خواند، اما تحصیل را نیمه‌کاره رها کرد و همانطور که بعدتر نیز در مستندی گفت، به این نتیجه رسید که برای نقاش خوب شدن باید بیشتر از درس خواندن، نقاشی کشید.

اعتمادی با نقاشی‌های طبیعت بیجان و به‌طور اخص نقاشی‌های سیمانی در دهه ۱۳۵۰ به شهرت رسید. اولین نمایشگاه او در سال 1348 برگزار شد و در دهه‌های 1360 و 1370 آثاری متفاوت با تکنیک مدادرنگی آفرید. منتقدان هنر از چهار دوره کاری با تکنیک‌های رنگ روغن و سیمان، پاستل، مداد رنگی و کلاژ در آثار او سخن گفته‌اند و برخی چون طرلان رفیعی معتقدند: «آثار پوراعتمادی سرشار از برخورد او با دنیای پیرامونش بوده و ماهیتی خودزندگینامه‌ای دارند. کارهای سیمانی او، که شامل برهنه‌ها و طبیعت بی‌جان‌هایی هستند که روی پنل‌های سیمانی ترسیم شده‌اند، چشم‌اندازی عمیقاً زنانه را به نمایش می‌گذارند که با جریان مردسالارانه هنر پیش از انقلاب ایران در تضاد بود.»

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید