به ترانه‌ی کشور ما آبروی شاعرانه داد
سیدعباس سجادی، شاعر و مدیر فرهنگی
یکی دیگر از ویژگی‌های محمدعلی بهمنی این بود که به‌صورت ذاتی با موسیقی و موسیقی کلمه آشنا بود و به همین دلیل ترانه‌های بسیار موفقی داشت. او جزو شاعرانی است که به ترانه‌ی کشور ما آبروی شاعرانه داده است.
به تعبیر اکتاویو پاز، ما از آن‌رو بزرگیم که پا بر دوش بزرگان نهاده‌ایم. استاد محمدعلی بهمنی، جزو کسانی بود که با پشتوانه‌ی ادبیات کلاسیک ما نگاه به افق‌های دور داشت. او در کاربرد زبان روز، حساسیتی خاص و تعمد داشت و حتی روی واژه‌ها آن‌قدر اصرار داشت که نوآورانه باشد، اما خیلی نگاه کلاسیک به این موضوع نداشت تاجایی که حتی برای ایجاد حسرت‌های شاعرانه یکسری کلمات را می‌شکست و با یک شخصیت جدید ارائه می‌کرد؛ مانند «کاشا»، «وایا» یا «ها» و از این هجای کشیده «آ» که بسیار موسیقایی و موزیکال بود، برای بار عاطفی دادن به شعرهای خود استفاده می‌کرد.
استاد محمدعلی بهمنی یکی از الگوهای جدی برای نسل‌های مختلف شعر امروز بود که نسل‌های مختلفی او را الگوی خود قرار دادند. از زمانی که خودش شروع به شعر گفتن کرد زبانش، زبان متفاوتی بود و حتی تا آخر نیز سعی می‌کرد زبانش را به‌روز کند. حتی ما می‌توانیم دهه‌‌به‌دهه در شعرهای آقای بهمنی تفکیک قائل شویم. او یک دگردیسی مداوم در زبان خودش هم ایجاد می‌کرد؛ زیرا آن‌قدر برای مخاطبش احترام قائل بود که می‌خواست با زبان او سخن بگوید و یک همذات‌پنداری جدی بین او و مخاطبش ایجاد شود. به این جهت آقای بهمنی الگوی مناسبی برای جوانان بود.
یکی دیگر از ویژگی‌های او این بود که آقای بهمنی به‌صورت ذاتی با موسیقی و موسیقی کلمه آشنا بود و به همین دلیل ترانه‌های بسیار موفقی داشت. او جزو شاعرانی است که به ترانه‌ی کشور ما آبروی شاعرانه داده است. برخی از ترانه‌های ما صرفاً جز همان کلمات و به‌اصطلاح قافیه‌هایی که به آن پرداخته می‌شد، معنای شاعرانه‌ی آنچنانی نداشت، اما می‌توان گفت که بسیاری از ترانه‌های آقای بهمنی هم جزو شعرهایش قلمداد می‌شود. خیلی از ترانه‌سراهای دیگر که اسمی در کرده‌اند، این قوت و قدرتی که در شعر بهمنی وجود داشت، در آثار آن‌ها نبود.
