انتخاباتی که مشکل مادورو را حل نکرد
ممکن است مادورو در انتخابات پیروز شده باشد، اما اکنون باید با رویکرد سیستماتیک مخالفان برای مشروعیت‌زدایی از نتایج رسمی انتخابات دست‌وپنجه نرم کند. ادعای مخالفان نتایج جعلی انتخابات است. رای‌گیری در ونزوئلا به صورت الکترونیکی انجام می‌شود. بنابراین هر بار که فردی رای می‌دهد، رسید چاپ می‌شود و به صندوق رای واریز می‌شود. شمارش آرا شامل چاپ آرای واریزشده در هر دستگاه است. مقامات هر مرکز رأی‌گیری نتایج خود را به شورای ملی انتخابات ارسال می‌کنند. از آنجا، آرا با مقایسه رسیدهای فردی در صندوق رای با شمارش آرا تأیید می‌شود. تقریباً نیمی از مراکز رأی‌گیری این فرآیند تأیید صحت را طی می‌کنند.
گزارش‌های زیادی در مورد ناتوانی در ارسال صحیح گزارش‌های ماشینی وجود دارد که فضایی برای به چالش کشیدن نتایج ایجاد می‌کند. اپوزیسیون به خوبی در این روند آگاه است. به چالش کشیدن نتایج انتخابات، از آنجایی که براساس دلایل فنی است، به معنای تضعیف مادورو است. درحالی‌که اپوزیسیون می‌داند که نتایج شورای ملی انتخابات ابطال نخواهد شد، اما امیدوارند که در سایر نهادهای ونزوئلا تردید ایجاد کنند.
مادورو همچنین با چالش‌هایی از درون شبکه پیچیده قدرت دولت مواجه خواهد شد. اگرچه مادورو یک حکومت تمامیت‌خواه را اداره می‌کند، اما قدرت مطلق را در اختیار ندارد. او بخش‌های بزرگی از دولت - مانند شورای انتخابات - را کنترل می‌کند، اما نه کل کشور را. برای مثال، ولادیمیر پادرینو لوپز، وزیر دفاع ونزوئلا، همکاری نزدیکی با مادورو دارد. او نیروهای مسلح را در اختیار دارد و همچنین برخی از روابط مهم خارجی ونزوئلا نظیر روابط با روسیه را تحت نظر دارد. مادورو مجبور است پادرینو را در کنار خود نگه دارد وگرنه با کودتای احتمالی ارتش مواجه خواهد شد.
همچنین دلالان غیررسمی قدرت نیز در این ترکیب وجود دارند. برای مثال دیوسدادو کابلو، بسیاری از تجارت غیرقانونی و فعالیت‌های قاچاق مواد مخدر ونزوئلا را تحت کنترل دارد. او حضور کم‌رنگی در دولت ونزوئلا دارد اما دولت ونزوئلا فضایی را در اختیار او قرار می‌دهد و او از این فضای مانور سود می‌برد. مادورو، پادرینو و کابلو، همگی طرف گفت‌وگو و مذاکره قرار می‌گیرند و تحت تاثیر طرف‌های ثالث از جمله ایالات متحده و روسیه و یا کارتل‌های مواد مخدر هستند. البته از سوی دیگر دولت مادورو با واکنش جامعه بین‌المللی نیز مواجه خواهد بود.
در بیشترین دوران تصدی مادورو و هوگو چاوز، دولت ونزوئلا یک ایدئولوژی سیاسی برگرفته از انقلاب بولیواری را در پی گرفت که به سرمایه‌داری انتقاد می‌کرد و ایالات متحده را و سیاست‌هایش را به ضدیت با آرمان‌های مردم ونزوئلا متهم می‌کرد. ونزوئلا در مخالفت با آمریکا در کنار کشورهایی نظیر ایران، روسیه و چین قرار گرفته است. اما در طول دو سال گذشته، زمانی که مشخص نیست که تغییر رژیم در ونزوئلا شکست خورده و کاراکاس نیز به دنبال رهایی از فشارهای اقتصادی بود، روابط بین ایالات متحده و ونزوئلا، هرچند اندک، رو به بهبود گذاشت.
بسیاری از پیشرفت‌ها در این روند به این بستگی داشت که انتخابات در ونزوئلا چطور برگزار می‌شود. اکنون و با توجه به شرایط فعلی در ونزوئلا، این پیشرفت در بهبود روابط، محل تردید است. بریتانیا، پاناما، شیلی، اسپانیا، پرو و آرژانتین همگی تردید‌هایی را در مورد نتیجه انتخابات مطرح کرده‌اند. این شرایط سختی برای دولتی مادورو است چراکه ونزوئلا همچنان باید با رکود اقتصادی چندین‌ساله خود دست‌وپنجه نرم کند.
بنابراین با توجه به وضعیت فعلی، واشنگتن به احتمال زیاد در رژیم تحریم‌های خود علیه ونزوئلا بازبینی کرده و احتمالاً تحریم‌های اولیه و ثانویه بر کاراکاس را افزایش خواهد داد. وضعیت فعلی ونزوئلا همچنین موجب خواهد شد که شرکت‌هایی که علاقه‌مند به تمدید و یا امضای قراردادهای تجاری جدید با ونزوئلا بودند، در تصمیم خود تجدیدنظر کنند.
با توجه به اینکه اقتصاد ونزوئلا برای احیای واقعی اقتصادش نیاز به سرمایه خارجی دارد، هر دو وضعیت برایش مشکل‌ساز هستند. مادورو گفته که قصد دارد از یک قانون ضدتحریم برای کمک به جذب سرمایه از بازیگران دیگر وضع کند اما بعید است این ترفند نیز سرمایه‌گذاری خارجی زیادی جذب کند؛ خصوصاً زمانی که تجارت با کاراکاس با تحریم‌های ایالات متحده در تضاد باشد. بنابراین به رغم «پیروزی» مادورو در انتخابات، دولت او اکنون در وضعیت خطر است. اعتراضات ضددولتی افزایش یافته و هیچ نشانه‌ای از کاهش در اندازه و گستره اعتراضات دیده نمی‌شود. انتظار می‌رود با توجه به ناآرامی داخلی، موج دیگری از مهاجرت اتباع ونزوئلا در پیش باشد و اگر این موج راه بیفتد، ممکن است فشار بیشتری بر روابط ونزوئلا با سایر کشورهای منطقه وارد کند. در هر صورت این ماه، ماه سختی برای مادورو خواهد بود.
