جنون در۴۱ سالگی/درباره کریس رونالدو اسطوره‌ای که دشمنان هم برای او ایستادند
«او نه‌تنها یک رهبر واقعی بلکه متحدکننده تیم و از همه مهمتر گلزن همیشگی پرتغال است». این فقط بخشی از تعریف و تمجید برونو فرناندز مغرور، کاپیتان منچستر یونایتد و هافبک خلاق تیم ملی پرتغال پیش از دیدار پایانی در لیگ ملت‌ها در وصف کریس رونالدو است.
«او نه‌تنها یک رهبر واقعی بلکه متحدکننده تیم و از همه مهمتر گلزن همیشگی پرتغال است». این فقط بخشی از تعریف و تمجید برونو فرناندز مغرور، کاپیتان منچستر یونایتد و هافبک خلاق تیم ملی پرتغال پیش از دیدار پایانی در لیگ ملت‌ها در وصف کریس رونالدو است. فرناندز اختلاف بزرگی با رونالدو داشت اما عملکرد خیره‌کننده کریس باعث شده تا حتی مخالفان و دشمنانش هم برای او ایستاده کف بزنند. او به لیگ عربستان رفت اما به جای «فراموش شدن»، سطح لیگ عربستان را ارتقاء داد و باعث شد توریست این کشور به مرز انفجار برسد.
از سوی دیگر بازیکنان بزرگ دیگر ازجمله نیمار، روبن نوس و... ترغیب شدند و پذیرفتند که می‌توان در لیگ عربستان فوتبال را ادامه داد. مسیری که او قدم برمی‌دارد به‌یک‌باره «طلا» می‌شود. او کاری را در تیم پرتغال طی دو دهه انجام داد که حتی اوزه بیو افسانه‌ای، لوییس فیگو و روی کاشتا هم انجام ندادند. قدم‌های او همراه است با قهرمانی در هر تیمی که فکرش را بکنید. در این گزارش قصد داریم از عملکرد جنون‌انگیز فوتبالیستی بنویسیم که در پایان دهه چهارم زندگی‌اش و در آستانه 41 سالگی همچنان در بالاترین سطح دنیای فوتبال سکوها را به لرزه در می‌آورد.
اعتبارسازی برای پرتغال
قبل از آنکه کریس رونالدو 17 ساله وارد تیم ملی و مسابقات یورو 2004 شود، تیم ملی پرتغال کارنامه‌ای کاملاً معمولی در مسابقات بین‌المللی داشت. نه اینکه تیم ضعیفی باشد اما عملکردی در حد تیم‌های مدعی به هیچ عنوان نداشت. پرتغال در ۱۷ دوره نخست جام جهانی، تنها سه بار موفق به صعود به این رقابت‌ها شده بودند و تنها افتخارشان، کسب مقام سومی در سال ۱۹۶۶ با درخشش اوزه‌بیو نام داشت. در سطح اروپا طی ۱۱ دوره ابتدایی مسابقات جام ملت‌های اروپا، تنها سه حضور در کارنامه داشتند و از همه مهمتر هیچ‌وقت به مقام قهرمانی نرسید.
رونالدو در نقش «بت من» وارد تیم ملی پرتغال شد و اتفاقاً هم‌بازی بزرگانی چون لوییز فیگو، روی کاشتا و دکو شد اما کاراکتر او تفاوت زیادی با سایر ستاره‌های این کشور داشت. عطش او برای بردن باعث شد تا در نقش یک لیدر، جریان‌ساز پیروزی‌های بزرگ این تیم در تاریخ شود. با حضور رونالدو، این تیم در تمام پنج دوره اخیر جام جهانی (۲۰۰۶، ۲۰۱۰، ۲۰۱۴، ۲۰۱۸، ۲۰۲۲) شرکت کرده و از مرحله گروهی صعود کرده. در اروپا، آنها نه‌تنها در تمام شش دوره اخیر یورو حاضر بوده‌اند، بلکه در این رقابت‌ها بارها تا مراحل پایانی پیش رفته‌اند.
مصدومیت با طعم قهرمانی
وقتی بازیکنی بزرگی لقب گرفته باشید، حتی مصدومیت برای شما یک دستاورد و حرف رمزی برای اتحاد بازیکنان لقب می‌گیرد. رونالدو در دو فینال لیگ ملت‌ها و یورو 2016 و 2025 دچار مصدومیت شد. اوج عصر طلایی پرتغالی‌ها در همان سال 2016 رقم خورد که رونالدو در دقیقه 25 دچار مصدومیت و از زمین مسابقه خارج شد. بازیکن‌ها دور هم حلقه زدند و با اتحادی مثال‌زدنی گفتند، باید برای رونالدو و مردم کشورمان قهرمان شویم. همین اتفاق نیز رخ داد. رونالدو با عصبانیتی بی‌سابقه و استرس ناشی از فینالی که از دست داده، کنار زمین بازیکنان را هدایت می‌کرد و پایانش بالا بردن جام قهرمانی شد.
رونالدو نقش کلیدی در قهرمانی پرتغال در نخستین دوره لیگ ملت‌های اروپا در سال ۲۰۱۹ داشت. در نیمه‌نهایی برابر سوئیس، سه گل تماشایی او بار دیگر تفاوت را رقم زد. در سال ۲۰۲۵ با قهرمانی مجدد در لیگ ملت‌ها، پرتغال در فاصله‌ای کمتر از یک دهه، سه جام معتبر بین‌المللی را به خانه برده. آنچه پیش از دوران رونالدو حتی تصورش هم دشوار می‌نمود.
موتوری که بعد از 30 سالگی روشن شد
بررسی گلزنی‌های کریس رونالدو به‌شکلی عجیب ماورایی است که فقط مسی را می‌توان هم‌تراز او دانست. آمار گلزنی رونالدو در تیم ملی پرتغال، چهره او را به مانند گلادیاتورهای جنگی کرده که در صف اول خط مقدم حاضر به پیشمرگی برای سربازهای پشت خط هستند. رونالدو دقیقاً همین حس را به بازیکنان جوان‌تر می‌دهد. به همین دلیل است که در نشست خبری بعد از دومین قهرمانی در لیگ ملت‌های اروپا گفت:«حاضر هستم دو پایم را برای تیم ملی کشورم بدهم ولی این تیم بازهم قهرمانی را به‌دست بیاورد».
رونالدو با گلزنی در مقابل آلمان و رساندن تیم ملی کشورش به چهارمین فینال تاریخ این تیم، به آمار 85 گل زده، پس از 30 سالگی برای پرتغال رسید. یعنی او اگر از 30 سالگی به‌بعد هم بازی برای تیم ملی را شروع می‌کرد باز هم در تعداد گل‌های ملی از بسیاری از بازیکنان دنیا در تمام دوران حرفه‌ای آنها جلوتر بود. برای مطلع شدن از بزرگی کار رونالدو که کمتر کسی قادر به انجامش است، کافی است به آمار گلزنی ستاره‌های دیگر دنیا نگاهی بیاندازیم.
نیمار 79 گل ملی، هری کین 71 گل ملی، میروسلاو کلوزه، 71 گل ملی و زلاتان ابراهیمویچ 62 کل ملی در کارنامه تمام دوران بازی خودشان دارند و رونالدو فقط با گل‌های 30 سالگی به بعد هم از آنها جلوتر است. او هرچه به پایان دورانش در مستطیل سبز نزدیک‌تر می‌شود، برای افتخار و موفقیت تشنه‌تر به نظر می‌رسد. رونالدو صدوسی‌وهشتمین گل ملی‌اش را هم به‌ثمر رساند؛ بیشتر از مجموع گل‌های ملی زلاتان و کلوزه و حتی بیشتر از تعداد بازی‌های ملی بسیاری از بازیکنان حرفه‌ای و مطرح فوتبال جهان!
تنها جامی که فتح نشد
رونالدو هر جام معتبر اروپایی که فکرش را بکنید، کسب کرده است. او قهرمانی یورو، قهرمانی در لیگ ملت‌ها و قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را با رئال مادرید و منچستر یونایتد کسب کرده است اما فعلاً دستانش از رسیدن به قهرمانی در جام جهانی کوتاه مانده است. او در جام جهانی 2006 فرصت رسیدن به فینال را داشت اما در دیدار نیمه‌نهایی شکست خورد و در دیدار رده‌بندی نیز با شکست مقابل آلمان میزبان، روی رتبه چهارم قرار گرفت.
جام جهانی 2026 آخرین فرصت رونالدویی است که در آن زمان در آستانه 42 سالگی قرار گرفته و هشت سال تا رسیدن به 50 سالگی فاصله دارد اما عطش او برای موفقیت طوری است که می‌توان متصور بود پرتغال یکی از تیم‌های مدعی قهرمانی است. اولین جام جهانی 48 تیمی شاید برای رونالدو توفیق اجباری باشد که در بسیاری از مسابقات به زمین نرود و در مراحل حذفی خودش را آماده تقابل دوباره با بزرگان فوتبال دنیا کند.
جام جهانی که اردن و ازبکستان برای اولین‌بار حضور دارند طبعاً از کیفیت همیشگی خود به‌دور است اما برای رونالدو رسیدن به جام جهانی و بالا بردن جام قهرمانی و طلایی‌رنگ جهان افتخاری است که اگر به‌دست بیاورد، می‌تواند همان‌جا کفش‌ها را آویزان و برای همیشه به‌عنوان بازیکن از دنیای فوتبال کنار برود. فعلاً او می‌خواهد از آخرین جرعه‌های قدرت بنوشد تا تیم ملی کشورش همچنان در رأس قدرت باشد.
