افرادی که مدعی هستند میشود بدون حل و فصل کردن سیاست بین‌المللی، اقتصاد ایران را به رونق انداخت، در توهمات واهی به سر می‌برند، زیرا تجربه ۴۰ ساله گذشته و نیز توسعه چین نشان داده که بدون حل این مشکل، رونق و توسعه اقتصادی امری محال است. مسیر توسعه و رونق اقتصادی ایران از پل سیاست می‌گذرد.
وقتی صحبت از نهاد بانک مرکزی میشود، دو وظیفه خطیر بانک مرکزی در ذهن هر صاحب‌نظری متبادر میشود: حفظ ارزش پول ملی و مهار تورم. این دو وظیفه نه‌فقط در قانون بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران درج شده بلکه در واقع وظیفه تمامی بانک‌های مرکزی بر روی این دو محور می‌چرخد. اما اگر نگاهی بیاندازیم به کارکرد یا عملکرد فرزین از دی‌ماه سال ۱۴۰۱ تاکنون متوجه می‌شویم که نه‌فقط بانک مرکزی در انجام این دو اصل کوتاهی کرده بلکه به نظر می‌آید که نیتی برای اقدام در این جهت هم ندارد.
چهره‌های جنگ گوناگون است. تخریب، شکست و پیروزی، چهره‌های اصلی جنگ هستند اما در میان این چهره‌های اصلی، چهره‌هایی هم هستند که خود را زیر چهره‌های اصلی پنهان می‌کنند.
در پایان، آنچه اکنون در قالب «آتش‌بس» ثبت شده، شاید نشانه‌ای باشد از یک تغییر پارادایم در نظم اقتصادی جهان؛ جایی که چین دیگر صرفاً «کارخانه دنیا» نیست، بلکه بازیگر ارشد دیپلماسی اقتصادی جهان است. آتش‌بس ۹۰ روزه شاید راهی برای تنفس دو قدرت باشد، اما اگر آمریکا راهی برای بازتعریف جایگاه خود پیدا نکند، تله چینی ممکن است به‌مراتب خطرناک‌تر از تله توسیدید باشد.
به نظر می‌آید که این بار ترامپ برخلاف دور اول خود با دیوار سخت چین روبه‌رو شده است. اکنون برای او دو راه پیش رو نمانده است: یا به جنگ تجاری با چین ادامه دهد که در این صورت اقتصاد آمریکا را به سمت رکود می‌کشاند – برآوردی که صندوق بین‌المللی پول کرده است – یا از موضع خود عقب‌نشینی کند. اما این سوال مطرح است که با توجه به قدرت اقتصادی چین، چرا یوآن، پول رسمی چین هنوز نتوانسته است به عنوان یک ارز آلترناتیو در مقابل دلار آمریکا عمل کند؟
اردوغان ممکن است بخواهد مانند پوتین عمل کند، اما ترکیه، روسیه نیست. حتی یک دیکتاتور نیز باید نتایجی ارائه دهد تا قدرت خود را حفظ کند، و اگر اردوغان نتواند بحران‌های داخلی، خصوصاً بحران اقتصادی را مدیریت کند، ممکن است قمار سیاسی او به شکست منجر شود.
بانک مرکزی ترکیه برای جلوگیری از کاهش ارزش لیر در برابر دلار آمریکا، طی سه روز ناآرامی‌های استانبول و شهرهای بزرگ دیگر مانند آنکارا، بالغ بر ۲۳ میلیارد دلار به بازار تزریق کرد.
مجلس نه‌تنها نهاد نظارتی، بلکه یکی از ارکان تصمیم‌گیری در حکمرانی اقتصادی کشور است. اتخاذ تصمیماتی که ثبات اقتصادی را متزلزل می‌کند، نیازمند پاسخگویی است. نمی‌توان در مسیر حکمرانی فقط نقش منتقد را ایفا کرد، بدون آنکه مسئولیت تبعات تصمیمات بر عهده گرفته شود. اگر هدف نمایندگان، اصلاح اقتصادی است، رویکردی مبتنی بر سیاست‌ورزی منطقی‌تر از سیاست‌بازی خواهد بود.
رونمایی دیپ‌سیک را نباید فقط از زاویه فناوری نوین دید، بهتر است آن را از عینک سیاسی هم ببینیم. آنطور که لیانگ ونفنگ، بنیانگذار دیپ‌سیک گفته چین از این مرحله به بعد دیگر پیرو نوآوری‌های آمریکا نیست؛ بلکه خود مبتکر و مبدع نوآوری شده است. «مرگ بر آمریکا» به زبان چینی می‌تواند الگویی برای سیاستگذاران ایران هم باشد.
«بی‌دولت» کردن دولت، پیامدهای سهمگینی هم دارد و از میان آنها عقب افتادن توسعه و سخت‌تر شدن معیشت و از بین رفتن جایگاه ایران در ژئوپلیتیک منطقه، از جمله مخاطرات یا ریسک‌هایی است که می‌تواند بر کشور تحمیل شود.
