شاعر ستایش‌گر آزادی و صلح

محمدتقی ملک‌الشعرای بهار روز ۱۶ آبان‌ماه ۱۲۶۵ در محله‌ سرشور مشهد به دنیا آمد. او در ۱۴ سالگی به اتفاق پدر، میرزا محمدکاظم صبوری، قدم در راه آزادی گذاشت و در سال ۱۳۲۴ بعد از مرگ پدرش، وارد دنیای سیاست شد.

او که دستی بر قلم داشت، نخستین مقالات سیاسی- اجتماعی خود را در روزنامه‌ «طوس» و سایر نشریات با امضای «م. بهار» منتشر کرد.

بهار در سال ۱۳۳۴ با ایجاد جمعیتی به نام «دانشکده»، شاعران و نویسندگان جوان را دور خود گردآورد و راهی را که فراگرفته بود، به آنان آموخت و مکتب تازه‌ای از نثر و نظم ایجاد کرد.

بهار در زمینه‌های گوناگون ادبی ازجمله شعر، نویسندگی، ترجمه و تحقیق به فعالیت پرداخت و از مهم‌ترین کارهای او می‌توان به تصحیح و تحشیه‌ دو متن مهم «تاریخ سیستان» و «مجمل‌التواریخ و القصص»، تألیف «سبک‌شناسی نثر فارسی» (در سه جلد)، «دستور زبان فارسی»، «تاریخ احزاب سیاسی ایران» و... اشاره کرد.

محمدتقی بهار ملقب به ملک‌الشعرا، شاعر ستایش‌گر آزادی و صلح بود و مضمون بیشتر اشعارش میهن‌دوستی و عشق به ایران است. ملک‌الشعرا بهار در نخستین روز اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۳۰ چشم از جهان فروبست.