شاعر منتقد و مردمی

درباره‌ حسین صفاری‌دوست می‌گویند، شاعری غریزی بود که به ندای درونش گوش می‌سپرد و آن را به زبان شعر و برای مردم بیان می‌کرد. شاگرد مهدی اخوان‌ثالث و از پیروان شعر نیما بود، دغدغه شعر فارسی داشت و از همه مهم‌تر، مردم و سربلندی‌شان را بر همه‌چیز ترجیح می‌داد. صفاری‌دوست، زاده قزوین به سال ۱۳۲۸ بود و از اوان نوجوانی پای در وادی شعر و شاعرپیشگی گذاشت.

نخستین مجموعه شعرش را در ۲۶ سالگی با نام «فصلی از شکفتن» منتشر کرد و بعد از آن هم ۲۰ مجموعه شعر دیگر از او به چاپ رسید که «مهمانی سنگ‌ها»، «نهال»، «کوچه‌های بی‌عابر» و «اندیشه‌های زخمی» ازجمله معروف‌ترین‌های آن هستند. صفاری‌دوست، شاعری منتقد بود و به‌تندی به فضای حاکم بر شعر و ادبیات کشور می‌تاخت. می‌گفت، شاعران امروزی به‌دنبال اسم و رسم و شعرهای دهان‌پُر‌کن هستند و این عیب‌ بزرگ، باعث دل‌زدگی مردم از شعر و رمان شده است. او تفاوت شاعران امروزین و شاعران گذشته را در عالم‌بودن‌شان به احوال مردم زمانه خود می‌دانست و خودش هم همیشه سعی می‌کرد مردم‌گرایی و محتوای اجتماعی را در آثارش نشان دهد. حسین صفاری‌دوست، سی‌ام تیرماه ۱۳۹۹ در ۷۱ سالگی چشم از جهان فروبست.

به کانال تلگرام هم میهن بپیوندید