انحصار بدون ذوق

از ابتدای آذرماه خبرگزاری میزان عکس دادگاه‌های متهمین چای دبش را منتشر کرد. آخرین گزارش تصویری یعنی نهمین جلسه رسیدگی به پرونده هجدهم آذرماه برگزار شده است.

در هر کدام از گزارش‌ها به صورت میانگین سی عکس روی خط خبرگزاری منتشر شده است. به جرأت می‌توانم بگویم، به غیر از یک جلسه که نماینده دادستان در حال نشان دادن چند برگه است و یکی دو اسکنر و پرینتر و تعداد زیادی مهر به عنوان عنصر جرم عکس گرفته شده، باقی جلسات تعداد زیادی عکسِ دست و پای متهم است که انگار به صورت «اسنپ‌شات» عکاسی شده.

نزدیک به سیصد عکس را یکی یکی رد می‌کنم. می‌خواهم درباره عکاسی در دادگاه بنویسم ولی در این میان، حتی یک عکس هم به شوقم نمی‌آورد. نزدیکِ دوهفته پنج عکاس یک خبرگزاری، به شکل انحصاری، از دادگاهی به این مهمی عکاسی کردند اما دریغ از یک فریم که بشود چهار خط درباره‌اش نوشت.

نمی‌خواهم بی‌انصافی کنم؛ حواسم هست که عکاسی در دادگاه سختی‌های خودش را دارد اما کمی هم ذوق برای عکاسی چیز بدی نیست. عکاسی شغل کارمندی نیست که صبح به صبح دوربین را برداری و ۵۰ بار دستت را روی شاتر فشار بدهی و بعد هم ناهار و نماز و خداحافظ.

عکاسی نیاز به درست دیدن دارد. گاهی اما عکاس‌ها چون هر روز یک جای تکراری را می‌بینند توان دیدن‌شان را از دست می‌دهند. اتفاقی که برای عکاس‌های خبرگزاری میزان در این دادگاه‌ها افتاده است.

عکس: تهمینه رحمانی/میزان