برخاسته از گور

هالیوود اغلب اجساد فیلم‌هایی که سال‌ها قبل مرده‌اند، زنده می‌کند و فقط زمان لازم بود تا دوباره «بیتل‌جویس» را زنده کند. تیم برتون، کارگردان فیلم اصلی در 1988 بود. اگرچه مذاکرات برای ساخت دنباله‌ی این فیلم سال‌ها ادامه داشت، برتون اصرار داشت که تنها در صورتی این فیلم را ادامه می‌دهد که مایکل کیتون به‌عنوان شخصیت اصلی بازگردد، همچنین دنباله‌ی فیلم به همان حال‌ و هوای عجیب و غریب نسخه‌ی اصلی وفادار بماند. حالا «بیتل‌جوس‌ بیتل‌جوس» هر دو معیار را دارد. کیتون، به‌عنوان روح شیطانی، بازی درخشانی را دارد و دنباله‌ی سبک متمایز فیلم اصلی را در هر فریم حفظ می‌کند.

به‌صورت دقیق‌اش 36 سال از زمانی که مایکل کیتون ـ شیطان بددهن ـ بینندگان را در فیلم «بیتل‌‌جوس» 1988 تیم برتون ترساند، گذشته است اما این افسانه هنوز زنده است. به‌خصوص حالا که دنباله‌ی این فیلم «بیتل‌جوس بیتل‌جوس» سرانجام روی پرده‌ی سینماها نمایش داده شد.

کیتون بازگشته است تا نقش موفق‌اش را به‌عنوان شبح در کنار ستاره‌های فیلم اصلی؛ وینونا رایدر و کاترین اوهارا در نقش عجیب‌وغریب ماوراءالطبیعی‌اش دنبال کند. درحالی‌که بازیگران دیگر فیلم اول، جنا دیویس و آلک بالدوین در این فیلم غایبند. دیویس و بالدوین در فیلم اصلی نقش باربارا و آدام میتلند را بازی می‌کردند که زوج جوانی پس از تصادف رانندگی به خانه بازمی‌گردند، متوجه می‌شوند خانه‌شان فروخته شده است و یک خانواده جدید به آن نقل مکان کرده‌اند و بعد می‌فهمند که مرده‌اند.

یکی از صحنه‌های نمادین از «بیتل‌جوس» اول، مهمانی شامی است که طی آن میتلندها از توانایی‌های ماوراءالطبیعی خود برای تصاحب خانه‌ی دیتز‌ها (ساکنان جدید خانه) و مهمان‌شان استفاده می‌کنند و همه را مجبور می‌کنند که آهنگ «Day-o» هری بلافونته را بخوانند و فضایی سورئال و کمدی ایجاد می‌کنند. این لحظه نه‌تنها ترکیب منحصربه‌فرد فیلم از طنز و وحشت را به نمایش می‌گذارد بلکه آهنگی به‌یاد ماندنی در فرهنگ عامه را بازخوانی می‌کند.

این‌بار یک گروه کر جوان، در تشییع جنازه‌ی چارلز یک آهنگ آهسته را اجرا می‌کنند که فضایی غم‌انگیز و تأمل‌برانگیز دارد. در «بیتل‌جوس» در آهنگی پرجنب‌وجوش، زنان دیتز و بیتل‌جوس در مراسم عروسی لیدیا،  آهنگ «مک‌آرتور پارک» ریچارد هریس را اجرا می‌کنند.

لیدیا دیتز اکنون یک گالری هنری در قلب منهتن دارد: این گالری شیک، جالب، عجیب و پر از انواع هنرهای تجربی است. اما او ریشه‌های خود را فراموش نکرده است. مدرسه‌ی شبانه‌روزی آسترید اکنون مرکز هنری دیتز را در اختیار دارد که دارای مجسمه‌های عجیب و غریب دلیا از فیلم اول است (ازجمله مجسمه پنجه‌مانند وحشی که زمانی او را به دیوار چسبانده بود). هنگامی که مخاطبان برای اولین‌بار لیدیا دیتز بالغ را می‌بینند، او میزبان برنامه‌ی تحقیقاتی ماوراء‌الطبیعه‌ی خود به‌نام «خانه‌ی ارواح» است.

درحالی‌که این نام کاملی برای این سری است، اما اشاره‌ای بی‌پروا به‌عنوان فیلم 1988 نیز دارد که برادران وارنر به آن اصرار داشتند. ال گوگ، فیلمنامه‌نویس به ورایتی می‌گوید: «خانه‌ی ارواح» درواقع تقریباً نام اولین فیلم بود، آن‌ها از اسم «بیتل‌جویس» خوش‌شان نمی‌آمد، اما تیم برتون اصرار داشت و سر حرفش ماند.

در پایان فیلم اول، مردی با شانه‌های پهن و سری کوچک در اتاق انتظار نیدرورلد ظاهر می‌شود (و سر بیتل‌جویس را کوچک می‌کند). در ادامه، باب گروهی را رهبری می‌کند که پر از بچه‌های سر جمع شده با لباس زرد است که هرکدام یک برچسب قرمز نام  روی آن دارند. این نام‌ها درواقع اشاره‌ای به تهیه‌کنندگان فیلم، از برد (پیت) تا اَل (گوف) هستند.

گوگ به ورایتی گفت: «تدوینگر این کار را پس از تولید اضافه کرده است و او فقط در اولین نمایش از آن مطلع شد. این‌ها تنها نام‌هایی نیستند که وارد فیلم شده‌اند: گوگ و مایلز میلار، نویسنده‌ی همکار، زوج درمانگر لیدیا و روری به افتخار دوست آن‌ها جان گلیکمن، مدیر اجرایی میرامکس و تهیه‌کننده‌ی سریال «ونزدی» برتون.» «بیتل‌جوس‌ بیتل‌جوس» یک فیلم تاریک کمدی ترسناک است که آلفرد گاف و مایلز میلار آن را نوشته‌اند. مایکل کیتون، وینونا رایدر و کاترین اوهارا، بازیگران نسخه‌ی اول در کنار گروه بازیگران جدید؛ جاستین ثرو، مونیکا بلوچی، جنا اورتگا و ویلم دفو ایفای نقش می‌کنند.

نوشته کتسی استفان / ورایتی