باید جهانی فکر کنیم

خبر پخش سریال «آکتور» از شبکه فرانسوی آرته در کل اروپا و دوبله این سریال نمایش خانگی به زبان فرانسه، نشان‌دهنده بالا رفتن ضریب نفوذ محصولات هنری ایرانی در کشورهای غربی است.

اتفاقی که به نظر می‌رسد برای اولین‌بار در کشور رخ داده است و اگرچه تا پیش از این سریال‌هایی در اندازه منطقه و کشورهای عرب‌زبان عمق نفوذ یافته‌اند اما فرهنگ ایرانی با ضریب بالای تاثیرگذاری در فرهنگ کشورهای غربی و اروپای غربی نشان می‌دهد اگر به هنرمندان ایرانی اعتماد شود نتیجه کار می‌تواند هم‌تراز با استانداردهای کشورهای پیشرفته در حوزه فیلم و سریال باشد.

نیما جاویدی بعد از ساخت دو فیلم سینمایی «ملبورن» و «سرخپوست» و تجربه همکاری و نوشتن فیلمنامه فیلم «خورشید» مجید مجیدی سراغ ساخت سریالی برای نمایش خانگی و پلتفرم فیلیمو رفت که از لحاظ سبک بصری و شیوه روایت، جهان تازه‌ای را پیش روی مخاطب گذاشت.

جاویدی فارغ از هیاهوی پرزرق‌وبرق نمایش خانگی و نبود تنوع در درام و داستان‌ تلاش کرد با پیشنهاد تازه خود روح جدیدی را در این کالبد بدمد. نتیجه آنکه در «آکتور» همانطور که از نامش پیداست، با اثری هنرمندانه روبه‌رو هستیم که فراتر از ژانربندی‌های معمول، ترکیبی جذاب و پرکشش از گونه‌های مختلف سینمایی را درون خود جای داده است.

ایده جهان موازی و استفاده از ظرفیت نمایش برای به‌نمایش گذاشتن جهان و دنیای جدید، ایده‌ای است که کمتر به آن توجه شده است. درواقع جاویدی حدیث نفس شغل و حرفه‌ای که درون آن کار می‌کند را دستمایه ساخت سریالی قرار داده است که تمام اجزای آن را به خوبی درک کرده است.

اینکه قهرمان اصلی داستان تلاش می‌کند تا از طریق بازی کردن نقش‌های مختلف به دنیای شخصی آدم‌های قصه وارد شود و از ظرفیت بازیگری و آکتوری برای رسیدن به اهدافش که بخشی از آن مالی است و بخشی‌اش انگیزه‌های فردی است، برسد.

جاویدی با ریسک‌پذیری اینکه سوژه سریالش بتواند ضدخودش عمل کند دست به ساخت این اثر زد. درواقع فیلمساز جوان ما تلاش کرد با راه رفتن بر لبه تیغ و مراقبت از اینکه در ورطه تکرار نیفتد اثری را تولید کند که در هر قسمت تازگی و طراوت خودش را حفظ کرده است.

از سوی دیگر «آکتور» آن بی‌حوصلگی افراطی سریال‌های نمایش خانگی را ندارد و خرق عادت فیلمساز برای آنکه بخواهد به مخاطب باج بدهد باعث شده است در قسمت‌های ابتدایی تا شناخت کامل شخصیت‌ها، با روندی کمتر قابل انتظار نسبت به باقی سریال‌ها روبه‌رو باشیم. از این رو نمی‌توان انتظار داشت آنچه در سریال آکتور رخ داده، خارج از توان بصری مخاطب امروزی است اما می‌تواند به تغییر ذائقه آن کمک کند.

سریال «آکتور» از جهات بیرونی نیز یک سریال پیش‌رو و موفق به حساب می‌آید که توانسته است مخاطب امروزی سریال‌بین را جذب کند. گواه این موضوع هم موفقیت این سریال در جشنواره‌ها و جایزه‌های معتبر سریال‌سازی است که کمتر برای سریالی از ایران رخ داده است و نشان می‌دهد جاویدی در ساخت فیلم و سریال به بلوغ کامل رسیده است.

موفقیت جدید این فیلمساز برای راهیابی اثرش در شبکه‌ها و پلتفرم‌های اروپایی نیز گواه دیگری است که می‌توان به بخش خصوصی و تولید سریال در آن اعتماد کرد.

درواقع پلتفرم‌های نمایش خانگی در ایران خارج از اتمسفر سریال‌سازی تلویزیون دولتی تلاش می‌کنند تا بیشتر به واقعیت جامعه نزدیک شوند و از طرفی از لحاظ هنری و جنبه‌های بصری، آثاری را تهیه و تولید کنند که با معیارهای بین‌المللی نیز همراه است.

باید این اتفاق را به فال نیک گرفت و امیدوار بود که صنعت نمایش خانگی ایران باز هم به سمت جهانی‌شدن پیش بروند و بعد از آزمون و خطاهایی که در گذشته کردند و هزینه‌هایی که برای بقای خود پرداخت کردند، حالا چشم به بازار بین‌المللی داشته باشند و سفیر فرهنگ و هنر ایران زمین باشند.