ضرورت نهادینه‌سازی دغدغه رفع مشکلات مردم
مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهوری در آیین تجلیل از نشان‌آوران المپیادهای علمی جهانی طی سخنانی ضمن تبریک به افتخارآفرینان علمی کشور و قدردانی از خانواده‌ها و مسئولانی که از آنها حمایت و پشتیبانی کردند، گفت:«یکی از پیشنهاداتی که امروز اینجا مطرح شده، انتخاب دستیار جوان برای مسئولان دولتی از میان جوانان و دانشجویان نخبه بود و من می‌خواهم نکاتی در این باره بیان کنم.»
مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهوری در آیین تجلیل از نشان‌آوران المپیادهای علمی جهانی طی سخنانی ضمن تبریک به افتخارآفرینان علمی کشور و قدردانی از خانواده‌ها و مسئولانی که از آنها حمایت و پشتیبانی کردند، گفت:«یکی از پیشنهاداتی که امروز اینجا مطرح شده، انتخاب دستیار جوان برای مسئولان دولتی از میان جوانان و دانشجویان نخبه بود و من می‌خواهم نکاتی در این باره بیان کنم.»
وی با بیان اینکه در سال‌های ابتدایی پیروزی انقلاب اسلامی بنده دانشجو بودم و همه دغدغه بنده کسب بیشترین دانش و توانمندی برای خدمت به مردم و کشورم بود، افزود:«در آن مقطع پیشنهادات زیادی به ما می‌شد که در خود دانشگاه یا دستگاه‌ها مسئولیت بپذیریم، اما بنده همواره این پیشنهادات را رد کردم، چراکه باور داشتم پذیرفتن مسئولیت اجرایی و وارد شدن در عرصه سیاست که غیر از باور و اخلاق مسائل دیگر نیز در آن وجود دارد، ما را از رفتن و پیشرفت کردن باز می‌دارد.
باور من این بود که اگر بدون دانش و توانمندی کافی وارد کار اجرایی شوم، اگر چند سال دیگر به اقتضای تلاطمات سیاسی فردی بیاید و به من بگوید که دیگر شما را نمی‌خواهیم، آن وقت من دیگر فرصت رشد و پیشرفت علمی را نیز از دست داده بودم و با مدرک و تخصص پایین‌تر کاری هم نمی‌توانستم بکنم. حتی وقتی پزشک عمومی شدم و حتی بعد از اخذ مدرک تخصصی، باز هم پیشنهاداتی به بنده شد که نپذیرفتم و تمام توجه و توان خود را صرف کسب دانش و توانمندی در رشته تخصصی‌ام کردم.»
پزشکیان اضافه کرد:«وقتی به سطح مورد نظرم در عرصه دانش و مهارت تخصصی رسیدم و احساس کردم که حالا اگر در جایگاهی قرار بگیرم دیگر به خاطر حفظ آن از گفتن حرف حق ترسی ندارم، به عرصه سیاسی ورود کردم. از همین رو وقتی دوره وزارت بنده تمام شد، پیشنهاد کردم اجازه دهند موضوع پزشک خانواده را همچنان دنبال کنیم، چراکه باور دارم وظیفه داریم خدمات سلامت را به همه مردم ایران با کیفیت مناسب ارائه کنیم، نه اینکه وضعیت به گونه‌ای باشد که نتوانسته باشیم خدمات مناسب به بسیاری از مردم ارائه کنیم و بعد از 40 سال، تازه یک تیمی به نقطه‌ای از کشور برود و بگوید که آمده‌ایم به شما خدمت ارائه کنیم.»
وی با اشاره به اینکه براساس نگاه سیاسی حاکم بر عرصه مدیریت در آن زمان اجازه ندادند ما کاری را که احساس می‌کردیم باید انجام شود، دنبال کنیم، گفت:«وقتی دیدم وضعیت اینگونه است با مدرک و تخصص خودم به بیمارستان دولتی رفتم و مشغول به کار شدم و در مدت 3 سال به اندازه 30 سال به ما حقوق پرداخت شد؛ تازه بنده چون علم را نه برای دنیا بلکه برای خدمت به مردم عزیز کشورم خواسته بودم، به بیمارستان دولتی رفتم و اگر بیرون می‌رفتم 10 برابر این پول را درمی‌آوردم.
می‌خواهم به شما عزیزان بگویم که امروز در عنفوان جوانی و در مسیر رشد و پیشرفت علمی قرار دارید؛ اولاً همه تلاش خود را به کار بگیرید تا توانمندی‌های خود را در مسیر حل مشکلات کشور ارتقا دهید. بنده از ابتدای جوانی هر جا که احساس کردم مشکل وجود دارد و به بنده نیاز هست حضور یافتم؛ هنگام جنگ به جبهه رفتم و وقتی احساس کردم در عرصه مدیریت می‌توانم مشکلی را حل کنم، پا به عرصه مدیریت اجرایی گذاشتم.»
پزشکیان با اشاره به اینکه سال‌هایی بود که بیمار باید 1 تا 2 سال در نوبت می‌ماند تا پزشک او را ببیند و معاینه کند، اظهار داشت:«خوشبختانه امروز به جایی رسیده‌ایم که این مشکلات رفع شده و آنچه امروز در عرصه پزشکی و سلامت نیاز و اولویت اساسی ماست، این است که همه مردم بتوانند خدمات سلامت را با کیفیت مناسب دریافت کنند، نه اینکه عده‌ای خدمات بسیار سطح بالا دریافت کنند و عده‌ای از خدمات اولیه با کیفیت مطلوب هم محروم باشند.»
وی با تاکید دوباره بر اینکه برای ساختن و آبادانی کشور باید سعی کنیم در رشته تخصصی خودمان بهترین باشیم، افزود: «شما به عنوان جوانان و نخبگان این مملکت باید تلاش کنید دغدغه رفع مشکلات مردم در وجودتان نهادینه شود؛ این کشور را ما می‌توانیم و ما باید بسازیم، ایران ما امروز باید خیلی بالاتر و بهتر از آنچه که هست، باشد. اینکه من کشور و آب و خاک خودم را رها کنم و به کشوری دیگر خدمت کنم، به‌هیچ‌وجه در ذهن بنده جایی ندارد.
در کتابی درباره فروپاشی شوروی خواندم که به دانشمندان زندانی این کشور پیشنهاد می‌شود که در ازای دریافت پول از این کشور مهاجرت کنند، اما آنها می‌گویند این شما هستید که باید از این کشور بروید و ما در زندان کشورمان می‌مانیم اما مملکت‌مان را رها نمی‌کنیم؛ کشور ما نیز امروز به کسانی نیاز دارد که درد مردم را داشته باشند و همه وجودشان را برای مردم و حل مشکلات کشور هدیه کنند.»
