سال‌هاست درباره تصادفات جاده‌ای و میزان تلفاتی که از مردم ایران می‌گیرند، می‌نویسیم. طبق معمول اتفاق خاصی هم نمی‌افتد. اما این وسط یک اتفاق مهم در حال رخ‌دادن است. میزان این نوشته‌ها و سطح مطالبه پایان دادن به این معضل وحشتناک به‌طور محسوسی در حال افزایش است. این یعنی جان که برای جامعه ایرانی متاع چندان قابل اعتنایی نبود، دارد ارزش پیدا می‌کند.
خب، حالا همه آن‌هایی که تا دیروز محسن رفیق‌دوست را به‌دلیل سابقه انقلابی‌اش تقدیس می‌کردند، دوره افتاده‌اند که حاج‌آقا اخیراً جراحی مغز انجام داده‌اند و حرف‌هایشان خیلی هم قابل استناد نیست.
می‌گویند مردم دیگر هیچ چیزی به‌جز اوضاع اقتصادی برایشان اهمیت ندارد. درست هم می‌گویند. می‌گویند چنین اوضاعی بسیار خطرناک است. این را هم درست می‌گویند. اما از این خطرناک‌تر هم ممکن است. آن هم وقتی است که دیگر حتی اوضاع اقتصادی هم برای مردم مهم نیست.
این روزها دشنام‌دادن به چپ‌ها، سکه رایج بازار است. هرکس می‌خواهد فضل و دانایی‌اش را به‌رخ بکشد و با بد‌وبیراه گفتن به چپ‌ها، سعی در اثبات خود دارد؛ ملتی که نخواهد سهم خودش را در وضع موجود بپذیرد، چاره‌ای ندارد که روزی به راست فحش بدهد و روزی به چپ تا بر دامن کبریاش ننشیند گرد.
همین امروز و فردا اخبار را به دقت سرچ کنید و ببینید شبیه آنچه برای این دانشجوی مقتول رخ داده است، در گوشه و کنار این کشور چه فجایعی که به وقوع می‌پیوندد؛ فجایعی که حتی به اخبار دست دوم رسانه‌ها نیز بدل نمی‌شوند.
این فوتبال کلی آدم اضافی دارد. به بهانه‌های امنیتی و اخلاقی، کلی آدم بی‌ربط وارد این فوتبال شده‌اند که بی‌تعارف باید آن‌ها را دور ریخت. اصلاً همین نکته‌ای که به‌عنوان نکته دوم مطرح کردم، اگر درست شود خودبه‌خود خیلی چیزها درست می‌شود.
ای‌کاش حالا که به دورویی پوتین و بی‌عملی اسد پی برده‌اند به‌جای توجیه رفتار گذشته و رجزخوانی‌های بیهوده در کار و بار خود تامل کنند و از سوراخ روسیه و حزب بعث برای بار هزارم گزیده نشوند.
حضرات صداوسیمایی مشکل‌شان جدی‌تر از این حرف‌هاست و نه‌تنها صداوسیمایی‌ها که بخش اعظم مدعیان کار فرهنگی اصلاً چیزی از فرهنگ نمی‌دانند. سواد این کار را ندارند و در یک کلام اصلاً این‌کاره نیستند.
شایع شده است رفع فیلتر از مابقی این برنامه‌ها ۱۴ ماه طول خواهد کشید. این خبر را بیشتر خود فیلترکنندگان پخش می‌کنند چراکه قصدشان هرچه بیشتر ناامید کردن من و شماست. ۱۴ ماه صبر و تحمل برای به دست آوردن چیزی که از ابتدا ممنوعیت آن غلط اندر غلط بود، خیلی بی‌مروتی است.
این‌طور که باد می‌آید و شاخه می‌جنبد، دشمنان قسم‌خورده دولت به این نتیجه رسیده‌اند که هیچ‌کس نمی‌تواند مانعی جدی بر سر راه آن‌ها باشد و این دولت هرچه داشته باشد چیزی به نام «اقتدار» ندارد. عدم اقتدار پاشنه آشیل دولت است.
