همبستگی با بازماندگان جنایات جنسی

برای ژیزل همه‌چیز فرو ریخته؛ از کل زندگی ۵۰ ساله مشترکش با دومینیک‌ژیزل، دو چمدان برداشته و خانه را ترک کرده: «تمام آنچه از ۵۰ سال زندگی مشترک برای من باقی مانده بود، همین دو چمدان بود. مسائلی که من شاهدش بودم، صحنه‌های بربریت تجاوز جنسی است. من دیگر هویتی ندارم و نمی‌دانم آیا هرگز می‌توانم دوباره خودم را بازسازی کنم یا نه. این افراد وارد خانه من شدند و با تفنگ روی سر به من تجاوز نکردند؛ آنها با تمام وجدان‌شان به من تجاوز کردند. چرا هیچ‌یک از آنها به ایستگاه پلیس نرفتند؟ حتی یک تماس تلفنی ناشناس هم می‌توانست زندگی من را نجات دهد.»

او در خارج از دادگاه، به خبرنگاران گفت که باوجود فشار ناشی از حضور بعضی از متهمان که پشت سر او در دادگاه نشسته بودند، سعی کرده به بهترین شکل ممکن به سوالات پاسخ دهد: «ما باید تا آخر بجنگیم.»

ژیزل پلیکو تنها یکی از متجاوزان خود را شناسایی کرده است؛ مردی که برای بحث دوچرخه‌سواری با شوهرش به خانه آنها آمده بود و او بعداً در نانوایی با او احوالپرسی می‌کرد.

اواخر سال ۲۰۲۰ بود که سه زن به پلیس گزارش دادند که مردی تلاش داشته از زیر دامن آنها در یک فروشگاه مواد غذایی فیلمبرداری کند. بعد از این گزارش، پلیس این مرد را بازداشت و وقتی موبایل و کامپیوتر او را بررسی کرد، فاجعه نمایان شد. «دومینیک پلیکو»، قرص‌های خواب‌آوری را در غذا و نوشیدنی‌ ژیزل له می‌کرد تا همسرش را به خواب عمیقی برساند و سپس ده‌ها مردی که به خانه آورده بود به او تجاوز می‌کردند.

پلیس در طول تحقیقات خود، بیش از ۲۰ هزار فیلم و عکس، که بسیاری از آنها دارای تاریخ و برچسب بودند، در یک پوشه الکترونیکی با عنوان «سوءاستفاده» پیدا کرد و جدول زمانی آنها که در سال ۲۰۱۱ شروع شده بود، فهرست مظنونان را به ۸۳ نفر افزایش داد.

دومینیک پلیکو به مدت یک دهه این کار را ادامه داد تا از متجاوزان به همسرش فیلم بگیرد. پلیس می‌گوید در دستگاه‌های او، پیام‌های اسکایپی هم پیدا کرده‌اند که در آن مرد به مصرف مواد بیهوش‌کننده همسرش مباهات می‌کند و از مردان دعوت می‌کند تا درحالی‌که او بیهوش بوده با او رابطه جنسی داشته باشند.

پلیس با استفاده از عکس‌ها، فیلم‌ها و پیام‌های آنلاین این مرد، سه سال آینده را صرف شناسایی و محاکمه سایر مظنونان کرد تا اینکه دوشنبه هفته پیش، ۵۱ مرد از میان ۸۳ مظنون به همراه دومینیک پلیکو، در دادگاهی که جلسات رسیدگی‌اش تا ۲۰ دسامبر ادامه خواهد داشت، در آوینیون محاکمه شدند. اگر آنها مجرم شناخته شوند، با ۲۰ سال زندان مواجه خواهند شد. مجرمیت برای پرونده‌ای که فرانسه را شوکه و توجه را به استفاده از مواد بیهوش‌کننده، برای ارتکاب سوءاستفاده جنسی و فرهنگ گسترده‌تری که در آن چنین جنایاتی ممکن است رخ دهد، جلب کرد.

«بدون اطلاع آنها»

مردان متهمی که در دادگاه محاکمه شدند، نمایانگر نمونه‌ای از طبقات مختلف جامعه بودند: رانندگان کامیون، سربازان، نجاران، یک نگهبان زندان، یک پرستار، یک متخصص IT که برای بانک کار می‌کند و یک روزنامه‌نگار محلی. آنها بین ۲۶ تا ۷۴ سال سن و بسیاری از آنها بچه دارند و در رابطه‌اند. بیشتر آنها به یک‌بار تجاوز به زن متهم شده‌اند و تعداد کمی متهم‌اند که شش بار برای تجاوز به خانه دومینیک بازگشته‌اند.

دومینیک پلیکو اعتراف کرده که به همسرش ژیزل، مواد مخدر خورانده و غریبه‌ها را به آزار جنسی او دعوت کرده است. او در بازجویی‌های پلیس گفته، شروع به مصرف مواد مخدر برای همسرش کرده تا بتواند با او کارهایی انجام دهد و لباس‌هایی به او بپوشاند که او معمولاً از این کار خودداری می‌کرده. سپس شروع به دعوت از دیگران برای تجاوز به او می‌کرده است. دومینیک گفته که هرگز برای این کار از مردان متهم به تجاوز، پول نخواسته و نپذیرفته است.

آسوشیتدپرس گزارش داده، هنگامی که افسران پلیس ژیزل را فراخواندند تا موضوع فیلم‌هایی را که از گوشی همسرش پیدا کرده بودند با او در میان بگذارند، ژیزل ابتدا به آنها گفته که شوهرش مرد بزرگ و دلسوزی است اما پس از دیدن تصاویری که از بدن بیهوش او درحالی‌که مردان متعددی به او تجاوز می‌کردند، گرفته شده، شوهرش را ترک کرد و دنیای دیگری برای او آغاز شد.

بازرسان پلیس گفته‌اند دومینیک پلیکو، در یک وب‌سایت پیام‌رسانی که معمولاً توسط مجرمان استفاده می‌شود پیام‌هایی ارسال و در آن مردان را به آزار جنسی همسرش دعوت می‌کرده است. مقامات فرانسوی این وب‌سایت را در اوایل سال جاری تعطیل کرده‌اند.  دومینیک پلیکو به بازرسان گفته، مردانی که به خانه این زوج دعوت می‌شدند باید قوانین خاصی را رعایت می‌کردند: آنها نمی‌توانستند با صدای بلند صحبت کنند، مجبور بودند لباس‌های خود را در آشپزخانه دربیاورند، نمی‌توانستند عطر بزنند یا بوی تنباکو بدهند.

باید دستان خود را زیر آب داغ یا رادیاتور گرم می‌کردند تا دستان سردشان ژیزل را بیدار نکند. مردانی که برای تجاوز به خانه آنها می‌آمدند، گاهی مجبور می‌شدند تا یک ساعت‌ونیم در پارکینگ مجاور منتظر بمانند تا دارو تأثیر کامل بگذارد و ژیزل‌پلیکو را بیهوش کند. دومینیک در پایان هر شب بنا به گزارش قاضی تحقیق، بدن همسرش را تمیز می‌کرده است. ژیزل در این ۱۰ سال طی روز در خلسه به‌سر می‌برده و فرزندان و دوستانش نگران بودند که او آلزایمر داشته باشد.

سم‌شناسی‌ که روی این پرونده کار کرده است گفته که متهم، از یک کوکتل دارویی که مخلوطی از تمستا (لورازپام) و زولپیدم که داروهای خواب‌آور و ضداضطرابند، استفاده می‌کرده است. یک متخصص پزشکی گفته که متجاوزان مجبور به استفاده از کاندوم نبوده‌اند و ژیزل پلیکو به چهار عفونت مقاربتی مبتلا شده است.

«بئاتریس زاوارو»، وکیل دومینیک، گفته است که از زمان دستگیری، آقای پلیکو همیشه خود را مجرم اعلام کرده است و اصلاً نقش خود را به چالش نکشیده است. سایر متهمان، اتهامات تجاوز جنسی را رد کرده‌اند و برخی استدلال می‌کنند که اجازه شوهر را داشته‌اند و فکر می‌کردند که همین موضوع کافی است. درحالی‌که برخی دیگر ادعا می‌کنند که ژیزل با استفاده از مواد بیهوش‌کننده موافقت کرده است.

بسیاری از آنها ادعا کردند که فریب این زن و شوهر را برای برقراری رابطه جنسی با یک زن مصرف‌کننده مواد مخدر خورده‌اند. زنی که به گفته شوهرش تظاهر به خواب کرده، زیرا خجالتی است. چند نفر گفتند که فکر می‌کردند این زن به‌عنوان بخشی از یک فانتزی جنسی، به مصرف مواد مخدر و تجاوز جنسی رضایت داده است. در گزارش قاضی تحقیق آمده است که دومینیک‌پلیکو با اکثر مردان در یک اتاق گفت‌وگو در یک وب‌سایت بدنام فرانسوی ملاقات کرده است. اتاق گفت‌وگویی با عنوان «a son insu» به‌معنای «بدون اطلاع آنها».

شروع یک فرود آهسته به سوی جهنم

آقای پلیکو مثل یک مرد کلاسیک همسایه به نظر می‌رسید. او یک برقکار آموزش‌دیده، یک کارآفرین و یک دوچرخه‌سوار مشتاق بود. فرزند وسط و تنها دختر او، «کارولین داریان» که نام مستعار اوست، در کتابی که در سال ۲۰۲۲ در مورد این پرونده منتشر شد، او را پدری خونگرم دانست و خطاب به او نوشت: «من دیگر تو را بابا صدا نمی‌کنم.» او سعی کرد آسیب‌های خانوادگی‌اش را به یک فعالیت تبدیل کند و یک انجمن غیرانتفاعی به نام «مرا بخوابان» تشکیل داد تا خطرات جنایات ناشی از مواد مخدر را به اطلاع عموم برساند.

او نوشته، پدرش کسی بود که او را به مدرسه رساند، او را دیر از مهمانی‌ها به خانه می‌برد، او را تشویق و از او دلجویی می‌کرد و مادرش نان‌آور ثابتی بود که به‌مدت ۲۰ سال به‌عنوان مدیر در یک شرکت در پاریس کار می‌کرد و وقتی بازنشسته شد، به خانه‌ای با باغ و استخر بزرگ در مازان، شهری کوچک در شمال شرقی آوینیون نقل مکان کردند. این زوج به‌طور مرتب از سه فرزند و نوه‌های خود برای تعطیلات تابستانی میزبانی می‌کردند که با شام دیرهنگام در تراس، جایی که خانواده با هم بحث و بازی می‌کردند، برگزار می‌شد.  

آنطور که خبرگزاری فرانسه گزارش داده، داریان در جلسه دادگاه، پدرش را یکی از بدترین جنایتکاران جنسی در ۲۰ سال گذشته توصیف کرده است: «چگونه باید خودمان را بازسازی کنیم وقتی می‌دانیم او چه کرده و فرانسه را وحشت‌زده کرده است؟ وقتی مجبور شدم به تصاویر تجاوز مردان به مادرم نگاه کنم، زندگی‌ام به معنای واقعی کلمه وارونه شد. به برادرانم زنگ زدم و نمی‌دانستیم چه بلایی دارد به سرمان می‌آید.» او درحالی‌که اشک می‌ریخت گفت: «این چیزی است که می‌توانیم آن را نقطه عطف بنامیم؛ شروع یک فرود آهسته به سوی جهنم، جایی که نمی‌دانید چقدر پایین خواهید رفت.»

ژیزل پلیکو و خانواده‌اش از طریق وکلای خود روز جمعه گذشته از مردم به‌دلیل حمایت‌شان تشکر کردند اما در طول دادگاه خواستار حداکثر خویشتنداری در رسانه‌های اجتماعی شدند. «آنتوان کامو»، یکی از وکلای ژیزل، گفت: «مردم ما کاملاً درک می‌کنند که این پرونده یک تراژدی برای همه خانواده‌ها ازجمله متهمان است.» «پل راجر گونتارد»، وکیل دو نفر از متهمان، این اقدام را به‌عنوان محافظت از خانواده‌های موکلان خود و دیگر مظنونانی که ممکن است بی‌گناه شناخته شوند، ستایش کرده است.

تابه‌حال، حداقل یک‌نفر یک کمپین تامین مالی جمعی برای خانواده پلیکو راه‌اندازی کرده است. اما ژیزل پلیکو، کامو و استفان بابونو، وکلای او نیز در بیانیه‌ای نوشتند مایل نیستند کمپین‌های سرمایه‌گذاری جمعی راه‌اندازی شود و درخواست پایان دادن به کمپین‌های موجود را دادند.

این پرونده، موجب بحث‌های زیادی در بین پزشکان هم شده است؛ چون ژیزل پلیکو به‌دلیل یکسری علائم مبهم به متخصصان زنان و اعصاب مراجعه کرده بود، اما به گفته دخترش هیچ تشخیصی دریافت نکرده بود. دکتر «غاده حاتم گانتزر»، متخصص زنان و زایمان معروف و متخصص خشونت علیه زنان می‌گوید: «آنچه برای ما پزشکان آزاردهنده بود، این بود که هیچ پزشکی فرضیه تجاوز را در نظر نگرفت.» او و یک داروساز، «لیلا چاوآچی»، اکنون آموزش‌هایی را برای پزشکان و پرستاران در مورد علائمی که بازماندگان تجاوز به وسیله دارو می‌توانند تجربه کنند، ایجاد کرده‌اند.

خانم چاواچی، که بررسی‌های سالانه درباره چنین تخلفاتی را در فرانسه انجام می‌دهد، گفته است که خلاف تصور رایج، بیشتر موارد در خانه اتفاق می‌افتد، نه در کافه‌ها. او گفت که بررسی‌ها نشان می‌دهد بیشتر بازماندگان زن‌اند و حدود نیمی از آنها حمله تجاوز را به‌دلیل بیهوشی به‌خاطر نمی‌آورند.

از تعریف تجاوز جنسی تا دشواری محکومیت

ریختن چیزی در نوشیدنی کسی برای ناتوان کردن او، موضوع جدیدی نیست؛ تجاوز جنسی تسهیل‌شده با مواد مخدر (DFSA) تجاوز جنسی‌ای است که پس از مست یا بیهوش‌شدن فرد به‌دلیل قرار گرفتن در معرض هرگونه مواد تغییردهنده ذهن، مانند مصرف الکل یا مصرف عمدی مواد مخدر روی یک فرد انجام می‌شود. محققان دریافته‌اند که تجاوز جنسی با استفاده از الکل رایج‌ترین شکل خشونت جنسی علیه زنان است. همچنین مواد مخدر، هنگامی که با الکل یا بدون الکل استفاده می‌شود، منجر به از دست دادن هوشیاری و از دست دادن توانایی رضایت به رابطه جنسی می‌شود.

در اواسط دهه ۱۹۹۰، سازمان‌های مجری قانون شروع به مشاهده الگویی از زنان کردند که به‌طور مخفیانه و درحالی‌که ناهوشیار بوده‌اند، مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. زن بازمانده، ناگهان آگاهی از اطراف خود را از دست می‌دهد و پس از به هوش آمدن، ممکن است در مکان دیگری باشد و با علائمی از تداخل جنسی، فقدان یا نامرتب بودن لباس. او ممکن است اثرات پس از مصرف مواد مانند افسردگی، ضعف یا گیجی را احساس کند. در برخی موارد، مهاجم او ممکن است رفته باشد. در برخی دیگر، او ممکن است طوری رفتار کند که گویی هیچ‌چیز غیرعادی‌ای رخ نداده است و حتی به او پیشنهاد دهد که او را به خانه یا بیمارستان ببرد.

در سال ۱۹۹۰، «پل برناردو» و «کارلا هومولکا»، قاتلان زنجیره‌ای کانادایی، خواهر کوچکتر کارلا را با دیازپام بیهوش کردند و پس از آن، پل به او تجاوز کرد. یک‌سال بعد دوباره او را با هالوتان بیهوش و دوباره به او تجاوز کردند، پس از آن او در استفراغ خود خفه شد و درگذشت.

به گفته مقامات مجری قانون، مجرمان DFSA به‌طور کلی چهار ویژگی مشترک دارند: آنها به داروهای آرام‌بخش دسترسی دارند و اثرات آنها را درک می‌کنند. آنها به محیطی (اغلب خانه یا محل کار) دسترسی دارند که در آن تجاوز در حین انجام قطع نمی‌شود. آنها قادر به ایجاد حداقل مقدار کمی اعتماد با قربانی مورد نظرند و برنامه‌ای برای اجتناب از دستگیری و پیگرد قانونی دارند که ممکن است شامل پوشاندن مجدد لباس قربانی، گفتن به قربانی که رابطه جنسی با رضایت داشته است یا هیچ تماس جنسی‌ای برقرار نشده یا خارج شدن از محل قبل از اینکه قربانی به هوش بیاید، باشد.

آنها معمولاً قربانیان خود را تهدید و ضرب و جرح یا مثله نمی‌کنند، اسلحه حمل نمی‌کنند، از قربانیان خود سرقت نمی‌کنند و اموال آنها را تخریب نمی‌کنند. آنها معمولاً سابقه خشونت فیزیکی ندارند و عموماً از نظر فرهنگی، حاشیه‌نشین و فقیر نیستند.

برخی از محققان می‌گویند که مرتکبین DFSA از نظر جنسی بسیار فعالند اما قادر به یافتن شریک جنسی نیستند. بعضی دیگر می‌گویند، برخی از مجرمان (که ممکن است تجاوز را برای مشاهده بعدی ضبط کنند) با ایده تسلط و کنترل بر کسی برای اهداف جنسی انگیزه دارند. کلیشه‌ای که درباره مجرمان DFSA وجود دارد این است که آنها باشخصیت، باهوش و جذاب‌اند.

این گاهی اوقات درست است اما همیشه درست نیست. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد مرتکبان DFSA با یکدیگر ـ چه آنلاین و چه خارج از شبکه ـ ارتباط برقرار می‌کنند، اگرچه گاهی اوقات می‌توان آن‌ها را در سایت‌هایی یافت که در آن اثرات مواد مخدر تفریحی، مورد بحث قرار می‌گیرد. محققان می‌گویند، بعضی از مجرمان بالای ۶۰ سال سن دارند.

یک مطالعه روی زنان آمریکایی نشان داده که ۸۱ درصد از آنها قبل از تجاوز، متجاوز را می‌شناختند. در صورت گزارش، وجود داروهای بیهوشی را می‌توان به روش‌های مختلفی پس از واقعه تشخیص داد. به‌ویژه از طریق نمونه ادرار (برای چند روز) و در مو (برای هفته‌ها یا حتی ماه‌ها). با این حال، مانع اصلی آمار واقعی، سردرگمی و کمبود حافظه ناشی از این داروهاست.

غیرممکن است که بدانیم تجاوز حین بیهوشی چند بار رخ می‌دهد، چون بازماندگان هم مطمئن نیستند که چه اتفاقی برای آنها افتاده است. بازماندگانی که پس از مصرف مشروبات الکلی یا مواد مخدر مورد تجاوز قرار گرفته‌اند، به گزارش‌کردن بی‌میلند زیرا ممکن است به‌دلیل استفاده غیرقانونی از یک ماده متهم شوند. تقریباً همه بازماندگان تجاوز، ترس شدیدی از سرزنش شدن دارند. ممکن است احساس شرم یا گناه کنند و مقامات مجری قانون و هیئت‌منصفه به احتمال بسیار کمتری آنچه را که می‌گویند باور می‌کنند و بیشتر آنها را به‌دلیل قربانی‌شدن سرزنش می‌کنند.

در بعضی از کشورها، بازرسان آموزش دیده‌اند تا بر تعیین اینکه آیا یک عمل جنسی انجام شده است و تعیین اینکه آیا قربانی تحت تأثیر الکل یا مواد مخدر بوده و بنابراین نمی‌تواند رضایت عمدی بدهد یا خیر، تمرکز کنند. در ایالات‌متحده آمریکا، آژانس‌های مجری قانون به‌طور کلی هزینه آزمایش مواد مخدر را در صورت درخواست آنها به‌عنوان بخشی از کیت تجاوز، پرداخت می‌کنند. اما اگر بازمانده درخواست آزمایش مواد مخدر را داشته باشد، به‌ویژه اگر گزارش پلیس را ارائه نکرده باشد، بیمه آنها اغلب از پرداخت هزینه آزمایش امتناع می‌کند و آنها باید هزینه آن را خودشان بپردازند.

تعریف قانونی تجاوز جنسی در کشورهایی مانند آمریکا، فقدان رضایت زمانی را که بازمانده نمی‌تواند به رابطه جنسی «نه» بگوید، خواه این اثر به ‌دلیل مصرف مواد مخدر یا صرفاً مصرف الکل باشد، شامل می‌شود. با این حال اغلب برای بازماندگان و دادستان‌ها، محاکمه پرونده‌ها دشوار است. برای بازماندگان می‌تواند بسیار سخت باشد که بدانند آیا رضایت داده‌اند یا نه یا عمداً یا داوطلبانه مواد مخدر مصرف کرده‌اند.

فرانسه و معمای رضایت جنسی

محاکمه دومینیک پلیکو درحالی برگزار می‌شود که رسیدگی به جرائم جنسی در کشور فرانسه افزایش یافته است و به گفته آنتونیو کامو، وکیل ژیزل این موضوع در مورد وضعیت جامعه فرانسه باعث ایجاد لرزه در ستون فقرات شده است: «اگر این مفهوم رضایت در مسائل جنسی در سال ۲۰۲۴ این است، پس ما باید کارهای بسیار بسیار زیادی انجام دهیم.»

آنطور که نیویورک‌تایمز گزارش داده، تجاوز جنسی در قوانین فرانسه به‌عنوان «عمل تجاوز جنسی» که با خشونت، اجبار، تهدید یا غافلگیری انجام می‌شود، تعریف شده است. تعدادی از قانونگذاران فمینیست می‌خواهند این عبارت را اصلاح کنند تا صریحاً بگویند که رابطه جنسی بدون رضایت، تجاوز جنسی است؛ رضایت می‌تواند در هر زمانی لغو شود و اگر تجاوز جنسی با سوءاستفاده انجام شود، رضایت نمی‌تواند وجود داشته باشد.

هرچند اخیراً تغییرات قابل‌توجهی در قوانین تجاوز جنسی فرانسه ایجاد شده است. یکی از قابل‌توجه‌ترین تغییرات، تعیین حداقل سن رضایت جنسی در ۱۵ سال است. این بدان معناست که هرگونه عمل جنسی شامل یک خردسال زیر ۱۵ سال تجاوز به عنف تلقی می‌شود که مجازات آن حداکثر ۲۰ سال زندان  است. این تغییرات ناشی از موجی از اتهامات سوءاستفاده جنسی و زنای با محارم بود که اغلب از آن به‌عنوان دومین جنبش #MeToo فرانسه یاد می‌شود. هدف قوانین جدید ارائه حمایت قوی‌تر از افراد زیر سن قانونی است و تضمین می‌کند که رضایت نمی‌تواند به‌عنوان دفاعی در پرونده‌هایی که کودکان زیر ۱۵ سال دارند استفاده شود.

«ساندرین جوسو»، یک قانونگذار است که رهبری یک کمیسیون پارلمانی را برای آنچه در فرانسه به‌عنوان «تسلیم شیمیایی» شناخته می‌شود، برعهده دارد. او این کمیسیون را پس از آن راه‌اندازی کرد که گفت سال گذشته قربانی تجاوز با استفاده از مواد مخدر شده و یک سناتور به اتهام ریختن اکستازی در شامپاین او تحت بازجویی است.

او درباره دارو دادن به کسی با نیت بد، می‌گوید: «متجاوزانی که با استفاده از دارو به قربانیانشان تجاوز می‌کنند، بعد از دستگیری منکر این موضوع می‌شوند.» خانم جوسو امیدوار است که ماجرای ژیزل پلیکو، توجه‌ها را به استفاده از مواد مخدر برای تجاوز به زنان جلب کند، همچنین نمایه گسترده متجاوزان را روشن کند: «آنها می‌توانند همسایگان شما باشند، بدون اینکه پارانویا داشته باشند.»

البته چندین مورد موفقیت‌آمیز از ابتکارات اخیر با هدف بهبود حمایت‌های قانونی از بازماندگان خشونت جنسی در فرانسه وجود داشته است؛ به لطف کمپین‌های آگاهی‌بخش، فعالیت فمینیست‌های فرانسوی و ابزارهای گزارش دیجیتالی، تعداد بازماندگانی که برای گزارش خشونت جنسی مراجعه می‌کنند، افزایش قابل‌توجهی داشته است.

این باعث شده است که میزان محکومیت بالاتری داشته باشد و عاملان بیشتری پاسخگو باشند. همچنین گسترش خدمات پشتیبانی تفاوت محسوسی ایجاد کرده است؛ به‌عنوان مثال، ایجاد پناهگاه‌ها و مراکز مشاوره بیشتر، حمایت فوری و طولانی‌مدت از هزاران بازمانده را فراهم کرده است و به آنها کمک می‌کند تا زندگی خود را بازسازی کنند. علاوه بر این، اجرای قانون و برنامه‌های آموزشی قضایی، رسیدگی به پرونده‌های خشونت جنسی را بهبود بخشیده است. بازماندگان گزارش کرده‌اند که بیشتر توسط افسران پلیس و قضات که آموزش‌های تخصصی دیده‌اند، درک و حمایت می‌شوند.

مشارکت بین دولت و سازمان‌های غیردولتی منجر به سیستم‌های حمایتی جامع‌تر شده است. برای مثال، پروژه‌های مشترک منجر به ایجاد تیم‌های چندرشته‌ای شده است که از قربانیان حمایت قانونی، پزشکی و روانی ارائه می‌کنند. این ابتکارات درمجموع به یک سیستم حمایتی و مؤثرتر برای رسیدگی به خشونت جنسی در فرانسه کمک کرده است.

همچنین فرانسه چندین شیوه بین‌المللی را برای تقویت حمایت‌های قانونی و سیستم‌های حمایتی خود از بازماندگان خشونت جنسی اتخاذ کرده است؛ این کشور با الهام از مدل‌هایی از کشورهایی مانند ایالات‌متحده و بریتانیا و به تبعیت از کشورهایی مانند اسپانیا، در حال ایجاد دادگاه‌های تخصصی برای رسیدگی به پرونده‌های خشونت جنسی است. این دادگاه‌ها از متخصصانی تشکیل شده‌اند که به‌طور خاص در رسیدگی به چنین پرونده‌هایی آموزش دیده‌اند و از رسیدگی دقیق‌تر و آگاهانه‌تر اطمینان می‌دهند.

گزارش شده، فرانسه رویکردهای بازمانده‌محور را که در کشورهای اسکاندیناوی دیده می‌شود، اتخاذ می‌کند که بر نیازها و حقوق بازمانده در طول فرآیند قانونی تمرکز دارد. این شامل حصول اطمینان از دسترسی بازماندگان به حمایت روانی و کمک حقوقی از لحظه گزارش تجاوز می‌شود.