فرقی نمی‌کند چه کسی پرزیدنت شود
الا که به عکس ترور ناموفق ترامپ نگاه می‌کنم می‌بینم روزی که ترامپ از ترور جان سالم به در برد باید می‌فهمیدیم که همه چیز برای بازگشت یک سوپرمن مارولی طراحی شده بود.
رفیقم زنگ زد و گفت حاجی دلار سقف جهانی خودش رو زد. نفت کشید پایین. طلا عقب‌نشینی کرد. تسلا ۱۲ درصد رشد کرد. بیت‌کوین هم ۹ درصد کشید بالا. پرسیدم: زنگ زدی احوال بپرسی یا اخبار اقتصادی بدی؟ گفت ولله نمی‌دانم. گیج و منگ شدم. نکند این یارو کار دست‌مان بدهد. آمدم بگویم چقدر من از این مردک مو زرد بدم می‌آید. نگفتم. احوال‌پرسی کردم و کمی رفیقم را دلداری دادم و گفتم حالا مگر واقعاً بین ترامپ و بایدن فرقی هست؟
یاد چهار سال پیش افتادم که شب انتخابات آمریکا تا صبح نخوابیدم و اینقدر ایالت‌های آمریکا را بالا و پایین کردم که از استان‌های خودمان بهتر بلدشان شده بودم. آخرش چه شد؟ خیال خامی که گمان می‌کردیم با آمدنش لختی آرامش نصیب‌مان می‌شود. واقعیت این است که بایدن توان درست حرف زدن ندارد. حتی نمی‌تواند چهار قدم راه برود. اما با همه این لنگی و شوتی و بی‌حواسی عالمی را ناآرام کرد. پشت این چهره پیر لاجون فتنه‌انگیزی خوابیده بود که صدتای ترامپ و کوشنر را درس می‌داد. حالا هی ما بنشینیم و بابت پیروز نشدن دموکرات‌ها غصه بخوریم. هی پیش خودمان بگوییم از اول هم مشخص بود که جامعه آمریکا سنتی و زن‌ستیز است و معلوم بود که به یک زن آن هم زن سیاهپوست رای نمی‌دهد. حالا که به ایام گذشته وضعیت حالمان نگاه می‌کنم پیش خودم می‌گویم حقیقتاً فرقی نمی‌کرد چه کسی پرزیدنت شود. مهم این است که یک «بیگ برادر» ایده آمریکایی را جلو می‌برد. حالا که به عکس ترور ناموفق ترامپ نگاه می‌کنم می‌بینم روزی که ترامپ از ترور جان سالم به در برد باید می‌فهمیدیم که همه چیز برای بازگشت یک سوپرمن مارولی طراحی شده بود.
