قرارداد الجزایر
اختلافات مرزی ایران و عراق در کنار اختلاف‌های سیاسی، در دوران حکومت محمدرضا پهلوی و احمد حسن‌البکر به اوج خود رسیده بود. در پی این اختلافات، در پایان نشست سران اوپک در شهر الجزیره در تاریخ ۱۵ اسفندماه ۱۳۵۳ اعلامیه مشترکی از سوی ایران و عراق درخصوص نحوه حل اختلافات دو کشور منتشر شد.
اختلافات مرزی ایران و عراق در کنار اختلاف‌های سیاسی، در دوران حکومت محمدرضا پهلوی و احمد حسن‌البکر به اوج خود رسیده بود. در پی این اختلافات، در پایان نشست سران اوپک در شهر الجزیره در تاریخ ۱۵ اسفندماه 1353 اعلامیه مشترکی از سوی ایران و عراق درخصوص نحوه حل اختلافات دو کشور منتشر شد.
در این اعلامیه مشترک مرزهای زمینی دو کشور براساس پیمان قسطنطنیه ۱۹۱۳ و صورتجلسه‌های کمیسیون تعیین مرز ۱۹۱۴ و مرزهای آبی براساس خط تالوگ مشخص شد و دو کشور در مرزهای خود کنترل دقیقی برای جلوگیری از نفوذ خرابکاران به داخل خاک یکدیگر به عمل آوردند.
درنهایت این اعلامیه به انعقاد قرارداد الجزایر با میانجی‌گری هواری بومدین، رئیس‌جمهور وقت الجزایر در سال 1354 انجامید. مقامات وقت ایران از قرارداد الجزایر به‌عنوان «پیروزی ملی» و «موفقیت بزرگ سیاست خارجی ایران» نام بردند و بعدتر برخی تحلیلگران تحقیر صدام در این قرارداد را یکی از علل حمله متعاقب او به ایران دانستند. نسخه اصلی این پیمان هم‌اکنون به‌عنوان یکی از اسناد سازمان ملل متحد در مقر آن نگهداری می‌شود.
