تصویب عضویت ایران در جامعه ملل

در نخستین اجلاس مجمع عمومی جامعه ملل در ۱۹۲۰‌، بحث ورود اعضای جدید به‌صورت یکی از مهم‌ترین موارد دستور کار مجمع درآمد. درنهایت براساس میثاق ملل، ‌مقرر شد هر دولت بتواند به عضویت جامعه درآید، مشروط بر اینکه اصول جامعه ملل را بپذیرد و  دوسوم اعضاء هم با ورود عضو جدید موافقت کنند.

بدین ترتیب نصرت‌الدوله فیروز، وزیر خارجه وقت در سال ۱۲۹۹شمسی در نامه‌ای به دبیرکل، قبول بی‌قید و شرط مندرجات میثاق را از سوی دولت ایران اعلام کرد. اعلام وصول این نامه به مفهوم پذیرش ایران در جامعه بود. با افتتاح مجلس در تیرماه ۱۳۰۰ بحث عضویت ایران از سوی نمایندگان نیز مورد بحث قرار گرفت و سرانجام در جلسه ۹ دی‌ماه ۱۳۰۰ لایحه عضویت ایران در جامعه ملل تصویب شد.

نخستین شکایت طرح‌شده در جامعه ملل هم از طرف ایران در اعتراض به حضور نیروهای ارتش سرخ در شمال کشور ثبت شد. در این روند جامعه ملل به‌ نفع ایران رأی داد و این شکایت درنهایت منجر به قرارداد دوستی و عدم‌تجاوز میان ایران و شوروی در فوریه ۱۹۲۱ شد.