ناملایمت‌‏های بسیـار اندکی امیـدواری

سالی که گذشت ورزش به‌خصوص فوتبال ایران، شاهد اتفاقات عجیب و غریبی بود که می‌توان چنین تشبیه کرد که مشابه سال 2004 با رخدادهای باورنکردنی بود که نظیرش تکرار نمی‌شود. در سال 2004 تیم فوتبال والنسیا بالاتر از تیم‌های قدرتمند و همیشه مدعی بارسلونا و رئال مادرید، قهرمان لالیگای اسپانیا شد. رئال زاراگوزا هم قهرمان جام حذفی شد، تیمی که بعید می‌دانم کسی در حال حاضر حتی اسم یک بازیکن از این تیم را بداند. همچنین تیم فوتبال میدلزبورو در همان سال، قهرمان جام اتحادیه انگلیس شد. وردربرمن هم بالاتر از بایرن مونیخ قهرمان بوندسلیگا شد و تیم‌ملی فوتبال یونان نیز در کشور پرتغال قهرمان یورو 2004 شد تا تیم‌های بزرگی چون انگلیس، پرتغال و فرانسه دست‌شان از رسیدن به آن جام کوتاه بماند. پورتو پرتغال نیز با مربیگری ژوزه مورینیو، قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد. از این عجیب‌تر مگه داریم؟ قطعاً خیر. اما سال 1402 کمتر از 2004 برای فوتبال و ورزش ما نبود. کشور قطر دو رویداد بین‌المللی را در عرض کمتر از یک‌سال در کشورش در حوزه فوتبال برگزار کرد. 8 ورزشگاه 5 ستاره را طی دوسال احداث و به بهره‌برداری رساند، اما هنوز فوتبال ایران درگیر چالشی به اسم «ریزش و تخریب ورزشگاه آزادی» است. هنوز ما خبرنگارها وقتی از جایگاه خبرنگاران به سمت میکسدزون می‌رویم، تا دوهفته باید درگیر این موضوع باشیم که رباط صلیبی و مینیسکمان پاره نشده باشد. چراکه سکوهای سیمانی آزادی را طوری طراحی کرده‌اند که ارتفاع هر پله‌ی آنچنان غیراستاندارد است که ورزشکارترین فرد دنیا هم دچار آسیب جدی زانو می‌شود. کشور قطر برای تمام خبرنگاران حاضر در هر ورزشگاه، به‌صورت جداگانه (برای شام یا ناهار بسته به زمان مسابقه)، پذیرایی مفصل می‌کرد اما در دیدار دربی چهارشنبه، دوستان میزبان حتی به خود زحمت ندادند بعد از افطار از خبرنگارهایی که روزه‌دار بودند، پذیرایی کنند. عزیزانی که برای تماشای فوتبال چه به‌عنوان تماشاگر و چه به‌عنوان خبرنگار به ورزشگاه آزادی آمدند، مستحضر هستند که این ورزشگاه، بوفه برای خریدن حتی آب معدنی هم ندارد. وزیر ورزش روز گذشته اعلام کرد، برای بازسازی ورزشگاه آزادی مبلغ 1000 میلیارد تومان بودجه لازم است تا در سال 1403 این پروژه بعد از مدت‌ها با موفقیت به پایان برسد. واقعاً بازسازی یک ورزشگاه 78 هزارنفره بعد از 50 سال، اینقدر کار سختی است که فقط در مصاحبه‌ها هر بار رقم بودجه‌ی بازسازی اعلام می‌شود؟ عربستان که حالا ارتباط خوبی هم با ما دارد در عرض فقط سه‌ماه، یکی از مدرن‌ترین ورزشگاه‌های دنیا را ساخت و به‌نام الهلال زد. این ورزشگاه چنان مدرن بود که مدیرعامل سپاهان به وجد آمد و همزمان با برداشتن چای، با موبایلش از امکانات این ورزشگاه فیلمبرداری می‌کرد. البته که آقای نیکفر حق دارد، چون ورزشگاه نقش جهان بیش از دودهه زمان نیاز داشت تا به بازسازی کامل برسد.

خطر احتمالی حذف استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان سال آینده هم می‌تواند بدترین خبر سال 1402 باشد که به‌دلیل مالکیت مشترک، بازهم باید شاهد تراژدی در فوتبال باشیم. حذف مهسا قربانی به‌عنوان داور اتاق var، اعزام نشدن فرزانه فصیحی به مسابقات جهانی انگلیس، حذف تیم‌ملی ایران مقابل قطر با توجیه‌های عجیب کادر فنی، ازجمله امیر قلعه‌نویی با حرف رمز «فوتباله دیگه»، دیگر موضوعاتی است که کام ورزشی‌ها را تلخ کرد. اما باتوجه به اینکه یادداشت عیدانه است، می‌خواهم نیمه پر لیوان را هم ببینم که متهم به سیاه‌نمایی نشوم. کرونا از اسفندماه 1398 رسماً وارد ایران شد. از همان سال تا چندی پیش مسابقات بدون حضور تماشاگر برگزار می‌شد درصورتی‌که فوتبال در تمام دنیا فارغ از سطح کیفیت و ارزش‌گذاری آن، با حضور 100 درصدی تماشاگران برگزار می‌شد. توجیه دوستان برگزارکننده این بود که کرونا هنوز وجود دارد و برخلاف بسیاری از کشورها، پاندمی از بین نرفته است. نکته مثبت امسال این بود که سرانجام پذیرفتند پاندمی به پایان رسیده تا درب‌های ورزشگاه به روی هواداران فوتبال باز شود. حضور زنان در ورزشگاه‌ها نیز از دیگر نکاتی بود که فیفا با تهدید اعلام کرده بود، اگر رخ ندهد، فوتبال ایران تعلیق می‌شود پس این موضوع نیز اجرایی شد هرچند بدترین سکوهای آزادی در دورترین نقطه ورزشگاه به خانم‌ها اختصاص یافته اما چون قرار است پایان‌بندی خوش باشد، حضور زنان را به فال نیک می‌گیریم و آرزو می‌کنیم برای سال جدید حداقل به طبقه اول برگردند تا در صورت بارش باران الهی، بتوانند از زیر سکوها فوتبال را تماشا کنند.