سوگیری‌های چندجانبه و اجلاس جهانی شانگهای
اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای (SCO) که یک گروه از کشورهای آسیایی و اوراسیایی است، روز یک‌شنبه در شهر تیانجین چین آغاز به کار کرد.
اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای (SCO) که یک گروه از کشورهای آسیایی و اوراسیایی است، روز یک‌شنبه در شهر تیانجین چین آغاز به کار کرد. چین تلاش می‌کند که بیشترین منفعت را از زرق و برق بزرگ‌ترین اجلاس سران این سازمان که تاکنون برگزار شده‌است، ببرد.
بیش از ۲۰ رهبر جهان از جمله از کره شمالی، هند، ایران، کشورهای آسیای میانه، ترکیه و شریک نزدیک چین، یعنی روسیه، توسط شی‌جین‌پینگ در این اجلاس میزبانی می‌شوند. دبیرکل سازمان ملل متحد و آسه‌آن نیز هر دو در این نشست مشارکت کردند. قرار بود پرابوو سوبیانتو، رئیس‌جمهور اندونزی هم در این اجلاس شرکت کند، اما به دلیل اعتراض‌های ضددولتی که روز دوشنبه در نزدیکی پایتخت اندونزی آغاز شد، سفر خود را لغو کرد.
ریشه‌های تشکیل سازمان همکاری شانگهای بیش از هر چیز در همکاری‌های امنیتی شکل گرفت. به تدریج دستور کارهای این گروه بیش از پیش به سمت مسائل اقتصادی و ارتباطات میل می‌کند. در طول این نشست، چین تلاش‌هایش را برای تشکیل بانک توسعه سازمان همکاری شانگهای تشدید خواهد کرد و سازوکارهای جدید تامین مالی برای استخراج مواد معدنی حساس معرفی خواهد کرد.
اما در عین حال دیدارهای دوجانبه در حاشیه این اجلاس نیز قابل توجه هستند. به‌خصوص دیدارها میان رهبران چین و هند، چین و روسیه و روسیه و ایران.
این اجلاس زمانی رخ می‌دهد که ایالات متحده آمریکا در حال ساخت دیوارهای تعرفه‌ای با بخش اعظمی از جهان است و از سوی بسیاری از قدرت‌های تجاری جهان به عنوان یک شریک غیرقابل اعتماد تلقی می‌شود. پکن تلاش می‌کند تا از این ناآرامی‌ها بهره‌برداری کند و خودش را به عنوان یک طرف ثبات‌ساز و باثبات و یک کانون برای تجارت و فناوری در آسیا و جنوب جهانی معرفی کند.
شکنندگی و عدم قطعیت در سیاست‌های ایالات متحده آمریکا با ثبات گسترده و پویایی‌های اقتصادی در نقاط کلیدی آسیا ناهمگون است. هرچند بخش اعظم کشورهای منطقه در حوزه تعرفه‌ها حاضر شده‌اند امتیازهای گسترده‌ای به ایالات متحده آمریکا بدهند، اما اجلاسیه‌هایی مانند نشست تیانجین به کشورهای مشارکت‌کننده اجازه می‌دهد که بیش از پیش به سمت تنوع‌بخشی و سوگیری‌های چندجانبه حرکت کنند.
این موضوع در اجلاس سازمان همکاری شانگهای برای هند و اندونزی به شکل ویژه‌ای حائز اهمیت بود. مناسبات هند و ایالات متحده آمریکا شاهد یکی از بزرگ‌ترین بحران‌های خود در ربع قرن گذشته است و دهلی‌نو به دنبال این است که روابط پیچیده‌اش را با چین به ثبات برساند و روابط قوی‌اش را با روسیه بیش از پیش تعمیق کند. اندونزی هم به همین ترتیب تلاش می‌کند تا با همه طرف‌ها کار کند. اندونزی که پس از چند دور مذاکرات بسیار پیچیده و سخت توانست یک توافق تجاری با ایالات متحده آمریکا امضا کند، در عین حال تلاش می‌کند تا روابطش را هم با چین و هم با روسیه تعمیق کند.
در بلندمدت با افول جهان تک‌قطبی می‌توان انتظار داشت که سوگیری جدید به سمت سوگیری‌های چندگانه و تلاش برای کاهش ریسک در نظام جهانی شدت بیشتری پیدا کند. ایالات متحده آمریکا برای اینکه همچنان به عنوان یک قدرت مطرح باقی بماند، باید راه‌هایی پیدا کند که خود را به عنوان یک شریک باثبات و قابل اعتماد معرفی کند. این مسیر از طریق تلاش برای بازگرداندن سلطه به‌خصوص از طریق نظامی‌گری میسر نخواهد شد. شاید راه بهتر پیدا کردن منافع مشترک و دنبال کردن اهداف مشترک با قدرت‌های میانی در آسیا و دیگر نقاط جهان باشد.
