در روزهایی که صحنه سیاسی ایران بیش از پیش نیازمند بازنگری در شیوه‌ها و معناهای سیاست‌ورزی است و فضای سیاسی با تحولات پیچیده همراه شده است، احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار و تحلیل‌گر باسابقه، پرسشی را مطرح کرده که می‌توان آن را یکی از مهم‌ترین و بنیادی‌ترین پرسش‌های سیاسی سال‌های اخیر دانست.
این یادداشت، تلاشی است برای باز کردن پنجره‌ای به‌سوی برخی از این «ناگفته‌ها»، مسائلی که در سیاست‌گذاری‌ها، گفتمان‌های عمومی، و روایت‌های رسانه‌ای جای خالی‌شان محسوس است، ولی غیبت‌شان اغلب نادیده گرفته می‌شود.
استیضاح مجلس زمانی مؤثر خواهد بود که شخص وزیر یا گروه همراه او به‌رغم داشتن فرصت لازم و فراهم بودن زمینه‌ها، مانع انجام تحولات باشند و یا توان انجام آن را نداشته باشند اما شواهد نه از کفایت زمان حکایت می‌کند و نه از فراهم بودن زمینه‌ها که اگر چنین بود با تداوم مسائل از دولت‌های پیشین تاکنون مواجه نبودیم.
در هفته کارگر قرار گرفته‌ایم و آنچه امسال را می‌تواند از سال‌های گذشته متمایز و به‌عنوان نقطه عطف در سیاستگذاری اقتصادی معرفی کند نام‌گذاری سال ۱۴۰۴ تحت عنوان «سرمایه‌گذاری برای تولید» و اجماع سیاست‌گذاران بر تقویت بخش خصوصی است.
طی چند دهه اخیر به‌رغم پیشی گرفتن حداقل دستمزد از تورم در برخی مقاطع مانند سال‌های ۱۴۰۱ و ۹۸-۱۳۹۵، اما همچنان در مجموع به جهت عدم رعایت این مهم در سایر سنوات، حداقل دستمزد رسمی عقبتر از حداقل دستمزد براساس تورم است
