مسئله اصلی فقدان پیام
مردم از روی ناچاری سراغ رسانه‌های فرامرزی رفته‌اند و مسئولیت این ناچاری به عهده کسانی است که این سیاست فشل و ضد امنیت‌ملی را ایجاد کرده‌اند و یا در برابر آن سکوت می‌کنند.
هنوز مدتی از ماجرای تجاوز نظامی اخیر نگذشته که دوباره با سخنان پیشتر تجربه‌شده‌ای مواجه هستیم. رئیس جدید سازمان اطلاعات سپاه در سخنانی اظهار داشت که: «هیچ کشوری مثل ما فضای مجازی را رها نمی‌کند. از نمایندگان مجلس می‌خواهم که شبکه ملی اطلاعات را جدی بگیرند و آن را پیگیری کنند. امروز شبکه‌های ماهواره‌ای و اینترنتی آمریکایی مثل «من‌وتو»، «بی‌بی‌سی» و «ایران اینترنشنال» در خانه‌های ایرانی‌ها به‌راحتی افکار دشمن را اعلام می‌کنند.»
این اظهارات یک وجه مثبت دارد و اینکه به‌جای پرداختن به جاسوسی و ادعاهای مشابه، مستقیماً به مسئله اصلی اشاره می‌کند که همان انتشار افکار دیگران و به تعبیری دشمن در خانه‌های ایرانیان است. این سخن، دقیقاً انگیزه اصلی و صادقانه در مخالفت با ماهواره و اینترنت و امثال آن است.
آنچه که به ایشان باید گفت این است که هیچ‌کدام از این رسانه‌ها پا نداشتند که خودشان یا با زور داخل خانه مردم بیایند. حتی قانون منع استفاده از ماهواره هنوز هم برقرار است و فیلترینگ هم که روی اینترنت لاک‌پشتی ایران الی‌ماشالله اجرا می‌شود. پس اینها انتخاب و به دعوت مردم است که وارد خانه‌ها شده‌اند.
پرسش باید این باشد که چرا این تعداد از مردم ایران خودشان چنین رسانه‌هایی را انتخاب یا دعوت به حضور در خانه‌های‌شان کرده‌اند؟ چرا از رسانه‌های رسمی در خانه‌های خود استقبال نمی‌کنند؟ و یا چرا رسانه‌های ما در خانه مردم دیگر کشورها وارد نشده‌اند؟ به‌علاوه، چگونه و چرا باید به خود اجازه داد یا حتی در عمل بتوان مردم را از دسترسی به این رسانه‌ها منع کرد؟
اگر تا حالا توانسته‌ایم، از این پس هم خواهیم توانست. جهت اطلاع ایشان جملاتی از امام را که ۵۹سال پیش و در همین روزها خطاب به شاه گفتند را اینجا تکرار می‌کنیم: «یک ـ دو ـ سه ساعت از برنامه رادیو دست ما بدهید، ما برایش تعیین می‌کنیم برنامه را؛ و من به شما قول می‌دهم که نه با سلطنت شما مخالفت داشته باشد، نه با وزارت شما مخالفت داشته باشد، نه با ریاست شما مخالفت؛ با هیچ‌کدام مخالفت ندارد... ما مردم را آشنا می‌کنیم؛ دنیا را آشنا می‌کنیم به احکام اسلام و اسلام‌مان؛ و فرهنگ را یک فرهنگ مستقل...».
در واقع، کل درخواست امام از آن رژیم دسترسی به دو سه ساعت برنامه رادیویی بود تا پیام خود را پخش کند. حالا این ساختار ده‌ها و صدها کانال و شبکه و نیز میلیاردها پول و فربه‌ترین نظام رسانه‌ای جهان را دارد؛ بعد همه کوشش خود را معطوف به منع دیگران کرده است؟
مشکل این ساختار نداشتن پیام است و نه نداشتن رسانه. کسی که پیام ندارد، با جلوگیری از انتشار پیام‌های دیگر نمی‌تواند موفقیتی کسب کند. بله. این درست است که آن رسانه‌ها پیام‌های دشمنی را می‌فرستند؛ ولی شنیدن آنها به دلیل خالی بودن رسانه رسمی داخلی از پیام ارزشمند است.
این‌همه اتلاف وقت نکنید. اشکال از داخل است که پیام ارزشمند و قابل‌اعتنا و قانع‌کننده ندارد. چون اصولاً رسانه‌هایی واقع‌گرا نیستند. آنها روایت‌ساز هستند. هیچ جذابیتی برای اغلب مردم ندارند. دنبال بردن مردم به‌جایی هستند که مردم به آنجا علاقه‌ای ندارند. مردم به آنها اعتماد ندارند. دروغ کم نمی‌گویند.
مردم از روی ناچاری سراغ رسانه‌های فرامرزی رفته‌اند و مسئولیت این ناچاری به عهده کسانی است که این سیاست فشل و ضد امنیت‌ملی را ایجاد کرده‌اند و یا در برابر آن سکوت می‌کنند.
