شکست نظامی هند از ایران

در دوره صفویه بر سر تسلط بر قندهار میان ایرانیان و هندیان نزاعی دامنه‌دار سر گرفت. در 1028 شمسی شاه عباس دوم با سپاهی از اصفهان به قندهار رفت و ضمن شکست لشکر هند، آنها را از منطقه قندهار بیرون راند. بااین‌همه یک سال بعد، شاه‌جهان امپراطور گورکانی هند، لشکری برای تصرف قندهار گسیل داشت.

این‌بار نیز اما هندیان در تصرف قندهار ناکام بودند و در ۱۸ دسامبر سال ۱۶۵۰ میلادی نیروهای اعزامی شاه‌جهان از سربازان ایرانی مستقر در پادگان قندهار شکست خوردند. تلاش‌های بی‌نتیجه سران دهلی در سال‌های ۱۶۵۲ و ۱۶۵۳ ادامه یافت. روی هم رفته این چهار لشکرکشی برای آنان ۱۲۰ میلیون روپیه طلا هزینه داشت.

تمایل به تصرف قندهار از زمان حکومت جهانگیرشاه آغاز شده بود، زیرا او در نظر داشت پایتخت را از دهلی به لاهور انتقال دهد و نمی‌توانست پادگان نیرومند ایران در قندهار را تحمل کند. این در حالی بود که امپراطوران گورکانی، استقرار پرتغالی‌ها و انگلیسی‌ها را در سواحل شرقی و غربی آن کشور تحمل می‌کردند.