درحالی‌که جنگ در غزّه همچنان ادامه دارد و هرروز صحنه‌هایی از ویرانی و کشتار آشکار می‌شود، نوع واکنش نسل زد ایران (یعنی متولدان اواخر دهه ۹۰ میلادی تا اوایل دهه دوم قرن بیست‌ویکم) به این رخدادها، نشان‌دهنده نوعی دگرگونی آرام اما عمیق در نحوه تعامل مردم با مسائل منطقه‌ای، به‌ویژه مسئله فلسطین است.
شاخه زیتون و تصویر پسربچه فلسطینی و پرچم فلسطین هیچ‌گاه کلیشه نمی‌شوند تا مادامی که فلسطین تحت اشغال است.
حالا که جنگ میان ایران و اسرائیل سوژه داغ خبرهاست، بد نیست به بُعدی از جنگ بپردازم که کمتر درباره آن صحبت می‌شود؛ پناهجویان و جنگ‌زدگانِ در غربت.
برای ما ایرانی‌ها که تخت‌جمشید را داریم، درک این موضوع دشوار نیست که آثار باستانی یک ملت بخش مهمی از هویت ملت است.
مشهور است که می‌گویند: تاریخ، نمی‌آفریند بلکه «کشف» می‌کند. درنتیجه تاریخ‌نگاران کاشفانی هستند که از دل هزاران رویداد خرد و کلان در گذشته، روایتی را برمی‌گزینند که منطقی‌ترین و عقلانی‌ترین روایت موجود باشد.
در طول پنج دهه حکومت خاندان اسد، روشنفکران سوری با انواع سرکوب مواجه بوده‌اند؛ چه آن‌هایی که رسماً اعلام بی‌طرفی کرده بودند، چه آن‌ها که علناً مخالفت خود را با حکومت اذعان می‌کردند.
