با بیماری خودایمنی مواجه شده‌ایم
وقتی رژیم سیاسی به یک نظام در خود بسته تبدیل می‌شود و مردم را در بیرون از خود قرار می‌دهد، به جای اینکه از مردم برای پیشبرد اهداف استفاده کند، آنان را به نیرویی متخاصم تبدیل می‌کند.
حمید ملک‌زاده، استاد علوم سیاسی دانشگاه کاشان در نشست سالانه انجمن علوم سیاسی گفت: «می‌خواهم درباره مفهوم خودایمنی دولت حرف بزنم. بیماری خودایمنی یعنی بخشی از بدن، به بهانه دفاع از بدن، به دیگر بخش‌های آن حمله می‌کنند و بدون فروپاشیده می‌شود. دولت در ایران به نوعی بیماری خودایمنی مبتلاست.»
او همچنین گفت: «سیاست را به دو اعتبار قدرت موسس یا وضع مستقر می‌فهمیم. در وضع مستقر، تمرکز بر نظام‌های حکمرانی است، اما در قدرت موسس در مورد حق تعیین سرنوشت صحبت می‌شود. ما در ایران عادت داریم که تمرکز خود را بر وضع مستقر بگذاریم و هر انتقادی را سرکوب کنیم، یا در طرف قدرت تاسیس می‌ایستیم و از شورش و تاسیس مدام، دفاع می‌کنیم.
درحالی‌که می‌توانیم سیاست را این‌طور بفهمیم که عبارت است از مدیریت کردن قدرت موسس در یک سازمان حکمرانی برای بهره‌مندی از قدرت عمومی و اداره جامعه. در این رابطه بین قدرت تاسیس با وضع مستقر یک رابطه وجود دارد که می‌پذیرد تاسیس تنها یک بار اتفاق نمی‌افتد. همچنین می‌فهمد که قدرت تاثیر متکثر و پویاست. هر بار سیاست را به عنوان وضع مستقر بفهمیم و قدرت تاسیس را نادیده بگیریم، رژیم سیاسی به امری عینی و بیرون از رابطه با مردم و هویتی که آن را تاسیس کرده، تبدیل می‌شود.»
این استاد دانشگاه افزود:«وقتی رژیم سیاسی به یک نظام در خود بسته تبدیل می‌شود و مردم را در بیرون از خود قرار می‌دهد، به جای اینکه از مردم برای پیشبرد اهداف استفاده کند، آنان را به نیرویی متخاصم تبدیل می‌کند. اما چون این نیرو در هنگام تاسیس حضور داشته، اکنون نیز در نظام مستقر نمایندگانی دارد. از این طریق می‌توانیم دعواهای بین نهادهای انتخابی و انتصابی در کشورمان را درک کنیم.»
