خالص‌سازان با روزنامه‌هایشان می‌آیند
طی روزهای اخیر گرفتن مجوز انتشار دو روزنامه«نوبنیاد» و «جهان آرا» خبرساز شد. صدور این مجوز در حالی صورت گرفته که دولت سیزدهم روزهای پایانی خود را سپری میکند.
این خبر از آنجا مهمتر میشود که وزارت ارشاد که هنوز اداره آن با محمدمهدی اسماعیلی است، مجوز انتشار روزنامه «جهان‌آرا» به مدیرمسئولی علی نادری (مدیرمسئول خبرگزاری ایرنا در دولت سیزدهم) و روزنامه «نوبنیاد» را به مدیرمسئولی محسن منصوری (معاون اجرایی دولت سیزدهم و رئیس ستاد سعید جلیلی) صادر کرده است.
در پی انتشار این خبر رسانه‌ها به بحث درباره چنین مجوز و رویکردهای آن پرداخته‌اند. چنانچه برخی به این موضوع اشاره کرده‌اند که «صدور مجوز یا پروانه فعالیت رسانه، فرآیندی زمانبر و سخت‌گیرانه و صدور مجوز روزنامه سخت‌گیرانه‌تر، زمانبرتر و همچنین انتشار آن مشکل‌تر است».
پس از آن به زمان چنین تصمیمی از سوی این دو چهره سیاسی اشاره کرده‌اند. چنانچه با توجه به رخدادهای اخیر و سرعت و فشردگی آن در پی سقوط بالگرد ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهوری و فرایند برگزاری انتخابات زودهنگام که منصوری و نادری در بطن حوادث و مسائل به دلیل مسئولیت‌هایشان بودند، چه وقت درخواست این مجوزها صورت گرفته است.
آیا قبل از سقوط بالگرد بوده است یا پس از آن؟ قبل از انتخابات یا پس از آن؟ البته بنابر توضیح رسانه فرارو «صدور مجوز پایگاه خبری و نه روزنامه، «حداقل» یک سال زمان می‌برد.» و در پی آن هم این رسانه سوالات بعدی خود را اینگونه مطرح کرده است:«دومین سوال نیز به وزیر ارشاد و مدیران معاونت مطبوعاتی باز می‌گردد. تسریع عجیب روند صدور مجوز روزنامه برای این دو مدیر دولتی، به چه صورت اتفاق افتاده است؟ آیا تمام روال قانونی مندرج در گردشکار منتشر شده از سوی وزارت ارشاد، در جریان صدور مجوز جهان‌آرا و نوبنیاد رعایت شده؟ یا پای دستورات ویژه‌ای در میان است؟»
حال مسئله این است که اگر درخواستی از سوی چهره‌ای غیردولتی (دولت سیزدهم) و جریان منتقد آن، اصلاح‌طلب و میانه‌رو هم بود، روند به همین شکل پیش میرفت؟
