ضرورت ترمیم شکاف
انتخاباتی که می‌توانست همه را گرفتار باخت و شکست کند حالا به مثابه فرصتی تازه پیش پای مردم قرار گرفته است. حضور کسانی که برای رأی تأییدی آمدند قابل انتظار بود و تنها بر سر میزان آن در قیاس با قبل و نسبت توزیع آن میان دو نامزد تردید وجود داشت. آنها که برای رأی اصلاحی یا اعتراضی آمدند هم توانستند در رقابتی نابرابر و در منگنه‌ی داخل و خارج، نامزد مورد نظر خود را در ردیف اول بنشانند اگرچه مطلوب‌تر این بود که به حد نصاب برسد و کار را تمام کند.
آنها که نیامدند اگرچه انگیزه‌های متفاوت داشتند و بخشی به گرایش و زیست غیرسیاسی در لایه‌هایی از نسل تازه مربوط است اما در بُعد سیاسی توانستند صدای خود را به گوش همه برسانند و خوشبختانه نه آن‌گونه که به فاجعه‌ای غیرقابل جبران بیانجامد و چنان گسلی ایجاد کند که پُرشدنی نباشد.
صداوسیما هم در این میانه از مشارکت ۴۰ درصدی با عنوان حماسه حضور یاد می‌کند و اینها اما همه مربوط به جمعه‌ای است که پشت سر گذاشتیم. اصل داستان را باید در جمعه پیش رو جُست و به آن به مثابه فرصتی برای ترمیم شکافِ آمده‌ها و نیامده‌ها نگریست و برای آن کوشید. صف‌آرایی دو اردوگاه توسعه‌گرا و گشایشی با بنیاد‌گرا و انسدادی را در انتخابات نمی‌توان نادیده انگاشت اما شکافِ آمده‌ها و نیامده‌ها را باید پُر کرد تا با پیروزی نامزد توسعه‌گرا دولتی ملی شکل داد که ذیل آن بدنه جریان رقیب هم به خاطر پیشرفت ایران و توجه به ارزش‌های اصیلی چون نفی تبعیض و مذمت دروغ احساس آرامش کند.
بحث بر سر اینکه آمده‌ها نگذاشتند نرخ مشارکت چنان باشد که نیامده‌ها انتظار داشتند و متقابلاً نیامده‌ها نکوهش شوند که اگر آمده بودند کار در مرحله اول تمام شده بود ره به جایی نمی‌برد و انرژی‌ها را تلف می‌کند و با شعار منتخب اول ناسازگار است که خواستار شستن کینه‌ها از سینه‌هاست. جنس مرحله دوم انتخابات با مرحله اول متفاوت است خاصه اینکه ظرفیت آزادنشده‌ای در پشت سرآن وجود دارد که بدون تهییج و هراس‌افکنی می‌تواند به بارآوری آن به سوی تشکیل دولتی ملی و توسعه‌گرا فراتر از تقسیم‌بندی‌های گذشته (اصلاح‌طلب/ اصول‌گرا) بیانجامد.
خوشبختانه رقیب بر موجی از وعده‌های پوپولیستی سوار نیست و اختلاف بر سر نوع نگاه به مسیرها و کارکردها و بر سر واقعیت‌هاست. هر قدر شکاف کنونی میان قائلان به آمدن و رأی دادن با تجربه حضور روز جمعه ۸ تیر با رویکرد غیبت بی‌توجه به تبعات آن پر شود می‌توان به ترمیم شکاف بعدی با جریان رقیب در فردای تشکیل دولت ملی هم اندیشید. این شکاف را حتماً باید ترمیم کرد. نخست در میان آرای اصلاحی با مخالفان و در گام بعد درون ساختار تا توسعه و منافع ملی ورد زبان همگان شود و به جای اختلاف بر سر کجا رفتن در این باره گفت‌وگو شود که چگونه می‌توان رفت.
