چند ماه دیگر، چهارمین سالگرد تهاجم تمام‌عیار روسیه به اوکراین است؛ جنگی که امنیت اروپا را از نو تعریف کرده و محدودیت‌های اعمال قدرت روسیه را آشکار ساخته است.
در بحبوحه رقابت شدید ایالات متحده و چین، پاکستان از موقعیت ژئوپلیتیکی منحصربه‌فردی برخوردار است. این کشور تنها کشوری است که روابط عمیق و دیرینه‌ای را با واشنگتن و پکن حفظ می‌کند، بنابراین در حال ایجاد تعادل بین این دو قدرت بزرگ است؛ فرآیندی که نیاز آمریکا به دستیابی به سازش با چین آن را ممکن ساخته است.
با توجه به ایفای نقش آمریکا در توافق صلح بین آذربایجان و ارمنستان، دولت آمریکا اکنون باید در سیاست خارجی‌اش در قبال کشورهای ترک‌زبان بازنگری کند تا روابط با این کشورها را تقویت کند.
حضور بلندمدت یک نیروی امنیتی عرب-مسلمان در غزه، از نظر تئوری، می‌تواند یک رابطه کاری دوفاکتو بین اسرائیل و کشورهایی مانند عربستان سعودی و پاکستان ایجاد کند.
حملات اسرائیل به پایتخت قطر و هدف‌گرفتن رهبران حماس، نمود تشدید تنشی است، با پیامدهای راهبردی گسترده. این حمله به دوحه، ایالات متحده را غافلگیر کرد، شکاف اسرائیل با دول عرب حاشیه خلیج[فارس] و ترکیه را عمیق‌تر کرد و اعتماد به تضمین‌های امنیتی ایالات متحده در منطقه را به خطر انداخت.
سیاست خارجی دولت ترامپ بر این اصل استوار است که متحدان و شرکا، رهبری امنیتی منطقه‌شان را خود بر عهده خواهند گرفت. در خاورمیانه، این مسئولیت عمدتاً بر دوش ترکیه و عربستان سعودی می‌افتد، یعنی دو قدرت اصلی اهل تسنن، یکی غیرعربی و دیگری عرب.
از نظر آمریکا، وضعیت غزه چنان غیرقابل تحمل است که جنگ باید به زودی پایان یابد. این بدان معناست که هر آنچه از حکومت حماس در غزه باقی مانده است، به هر طریقی، به پایان خواهد رسید و قدرت دیگری مسئولیت امنیت غزه را برعهده خواهد گرفت اما اینکه این طرف که خواهد بود، همچنان سوالی بی‌پاسخ است.
ایالات متحده جایگاه بین‌المللی عربستان سعودی را به‌عنوان بخشی از استراتژی گسترده‌تر واشنگتن برای ایجاد توازن مجدد قدرت در خاورمیانه ارتقا داده است.
ایالات متحده در حال ایجاد و توسعه یک ترتیب امنیتی جدید برای خاورمیانه است. برای این منظور، دولت ترامپ در حال پیگیری توافق‌های جداگانه با چهار قدرت کلیدی منطقه‌ای نظیر اسرائیل، ترکیه، عربستان سعودی و ایران است.
تلاش‌های چین برای مدیریت رکود اقتصادی و جلوگیری از تبدیل آن به یک بحران سیاسی به یک مانع بزرگ برخورد کرده است و این مانع چیزی نیست جز تغییر در سیاست خارجی ایالات متحده. سال‌ها بود که پکن به دنبال اهرم فشاری در مذاکرات با واشنگتن بود و اعتقاد داشت که روابط بهتر با واشنگتن کلید تثبیت اقتصاد داخلی و وضعیت سیاسی است.
