در ستایش اصالت یا.../ درباره عکسی از نجات یک خودرو کلاسیک از آتش‌سوزی

در تاریخ ششم نوامبر ۲۰۲۴ آتش‌سوزی گسترده‌ای در کوهستان «کاماریلو، کالیفرنیا» رخ داد. در نگاه اول به عکس، نیروهای امداد و نجات را در حالی می‌بینیم که به‌‌رغم آتش گسترده‌ای که پشت سرشان در حال زبانه کشیدن است خودرویی را از مهلکه نجات می‌دهند.

اول خواستم در ستایش اصالت بنویسم. اصالت در یک شیء همان چیزی که آن را فراتر از یک «آبجکت» صرف می‌کند؛ اصالتی که انگاری به واسطه آن به یک شیء جان داده می‌شود. درست شبیه همان اتفاقی که برای یک فرش دستباف ایرانی می‌افتد.

وقتی به فرش نگاه می‌کنیم پشت هر گره‌اش صبوری، سلیقه، تنهایی، عشق، پشت‌کار و... را می‌بینیم. ما با نگاه ‌به فرش تنها فرش نمی‌بینیم بلکه در تار و پودش تجلی روح بافنده و طراح آن را می‌بینیم.

موضوع این است که آدمی گاهی با چنان صداقتی دست به خلق و تولید می‌زند که مصنوع تولیدشده نه‌‌تنها کاربرد دارد، بلکه در پس این کاربرد راوی صداقت و صبوری خالقانش هم می‌شود.

در دنیایی که هر صبح وقتی چشم از خواب غفلت باز می‌کنی فلان شرکت به واسطه اضافه کردن یک x در کنار لوگوی قبلی، «فیس لیفت» ۲۰۲۴  را زیراکس کرده، باید به گروه نجات حق داد که از جانشان بگذرند و چنین جواهری را از آتش نجات دهند.

همه این‌ها را می‌دانم با این وجود هر چه فکر می‌کنم انگار یک جای کار می‌لنگد. می‌خواهم این مبنای اصالت را بپذیرم و به خودم بقبولانم، اما ذهن سودا‌زده‌ام نمی‌گذارد. نمی‌دانم این نگاه بدبینی از کجا به مغزم راه پیدا کرده اما شما که غریبه نیستید وقتی خوب فکر می‌کنم در پسِ این ازخودگذشتگی دست‌های آلوده سرمایه‌داری را می‌بینم.

سرمایه‌دار آهن‌پرستی که احتمالاً این آهن را در فلان حراج به صد برابر قیمت اصلی‌اش خریده و با وجود اینکه آتش خانه و کاشانه و تمام جنگل‌های آن اطراف را در خودش می‌سوزانده به آتش‌نشان‌ها یک شیتیلی داده و خواسته عزیزدردانه‌اش را نجات دهند.