تاثیر قطعنامه مجمع عمومی در عضویت کامل فلسطین

این قطعنامه با آرای بالایی تصویب شد و اهمیت آن را می‌توان از واکنش نماینده رژیم صهیونیستی در سازمان ملل متوجه شد. به‌عبارتی پاره کردن منشور سازمان ملل به‌معنای پذیرش پایان دادن به دولتی به اسم اسرائیل توسط نماینده این رژیم تلقی می‌شود.

مجمع عمومی سازمان ملل یکی از ارکان این سازمان و مهم‌ترین رکن آن به لحاظ حقوقی است. در مواقعی که شورای امنیت نمی‌تواند به اجماع یا قطعنامه قابل‌قبولی برسد، قطعنامه مجمع عمومی از درجه نافذ بودن بالاتری برخوردار است و می‌تواند به شورای امنیت هم تسری داده شود، چنانکه این شورا ملزم خواهد بود که این قطعنامه را بپذیرد و از وتوی برخی از اعضا عبور کند.

معنای مصوبه مجمع عمومی این است که جهان به غیر از آمریکا و تعداد اندکی از کشورهای میکروسکوپی، تشکیل رسمی دولت فلسطین با اختیارات بالاتر را می‌پذیرند و آماده هستند که با این دولت تعامل داشته و همکاری کنند.

از این رو، امکان بالاتری برای فلسطینیان فراهم می‌شود تا در فضای بین‌المللی و سازمان ملل حضور داشته باشند و پیگیر مسائل خود باشند. البته در مقابل این وضعیت، به نقطه‌ای خواهیم رسید که مهم است چه کسی نماینده فلسطین در سازمان ملل خواهد بود؟ آیا دولت خودگردان نماینده تمام فلسطین خواهد بود؟

طبق روالی که تا الان بوده یا تغییراتی در ساختار دولت فلسطین به عمل خواهد آمد؟ آیا انتخابات جدیدی برای شورای ملی فلسطین برگزار خواهد شد؟

فلسطینی‌ها می‌توانند این مرحله را با تدبیر و عقلانیت و احساس مسئولیت بیشتر در برابر همه فلسطینیان شامل غزه، کرانه باختری، قدس شریف و خارج از این منطقه در بین آوارگان و مهاجران به سرانجام برسانند.

با توجه به حمایت‌های بدون قید و شرط آمریکا از رژیم صهیونیستی، این کشور تا امروز جایگاه خود را در میان مردم و بسیاری از دولت‌ها تخریب کرده است، درحالی‌که‌ می‌توانست از جنایت‌های نسل‌کشی در فلسطین جلوگیری کند. آمریکا ناگزیر است نسبت به وضعیت جدید بازاندیشی کند و از این مخمصه‌ای که در آن قرار گرفته، خود را نجات دهد.

لازم به ذکر است که مجمع عمومی سازمان ملل متحد 21 اردیبهشت با تصویب قطعنامه‌ای از شورای امنیت خواست تا با نظر مثبت درخواست تشکیل کشور مستقل فلسطینی را بازنگری کند و فلسطین را به‌عنوان صدونودوچهارمین عضو سازمان ملل متحد به رسمیت بشناسد.

از میان ۱۹۳ عضو سازمان ملل ۱۴۳ کشور به این قطعنامه رای مثبت دادند. با تصویب این قطعنامه، فلسطین به‌عنوان کشوری واجد شرایط برای عضویت کامل به رسمیت شناخته شده است.

با تصویب این قطعنامه به لحاظ حقوقی، نام فلسطین در ردیف الفبایی اسامی کشورها قرار می‌گیرد، دیپلمات‌های فلسطینی حق اظهارنظر دارند، در تصمیمات عمومی امکان ارائه پیشنهادها و اصلاحات دارند، می‌توانند مواردی را برای درج در دستور کار موقت جلسات عادی یا فوق‌العاده ارائه دهند و علاوه‌براین، نمایندگان هیئت دولت فلسطین می‌توانند به‌عنوان نماینده در مجمع عمومی و کمیته‌های اصلی مجمع عمومی انتخاب شوند.

همچنین مشارکت کامل و مؤثر در کنفرانس‌ها و نشست‌های بین‌المللی تحت نظارت مجمع عمومی، از دیگر امتیازات عضویت کامل فلسطینی‌ها در سازمان ملل است.

با این حال، فلسطینیان هنوز هم حق رای دادن نخواهند داشت؛ موردی که مجمع عمومی سازمان ملل قدرت اعطای آن را ندارد و باید توسط شورای امنیت حمایت شود.

تصویب قطعنامه مجمع عمومی، هم‌چنین گویای این است که کشور فلسطین واجد شرایط عضویت در سازمان ملل متحد مطابق با ماده ۴ منشور است.

درحالی‌که از سال ۱۹۸۸،‌ ۱۳۹ کشور از ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل «کشورمستقل فلسطین»‌ را به رسمیت شناختند، اما این مهم هیچ‌وقت در صحن شورای امنیت به تصویب نرسید، چراکه رژیم اسرائیل و آمریکا همواره با این موضوع مخالفت کرده‌اند.