پایان یک اتحاد نظامی در سایه انقلاب
بیستم اسفندماه ۱۳۵۷ ایران به‌طور رسمی اعلام کرد که از پیمان سنتو (سازمان پیمان مرکزی) خارج می‌شود.
بیستم اسفندماه ۱۳۵۷ ایران به‌طور رسمی اعلام کرد که از پیمان سنتو (سازمان پیمان مرکزی) خارج می‌شود. سازمان بین‌المللی منطقه‌ای مهم که حلقه‌ای کلیدی در استراتژی‌‌‌های تقابل آمریکا با شوروی طی جنگ سرد به‌شمار می‌رفت و با تصمیم به خروج ایران منحل شد.
سنتو در سال ۱۳۳۳ ابتدا با نام «بغداد» میان ترکیه و عراق تاسیس شد، اما مدتی بعد با پیوستن ایران، پاکستان و بریتانیا به سازمانی نظامی تبدیل شد و در سال ۱۳۳۸ به سنتو تغییر نام داد.
ایده اصلی شکل‌گیری سنتو، جلوگیری از نفوذ شوروی در خاورمیانه بود. خروج ایران از سنتو، ریشه در تغییرات بنیادین سیاست خارجی کشور داشت که شعار «نه شرقی، نه غربی» را در دستور کار قرار داده بود.
دولت موقت تلقی‌اش از سنتو، نماد وابستگی به غرب و ابزاری برای تأمین منافع استعماری مشابه پیمان سعدآباد (۱۳۱۶) بود.
با خروج ایران از سنتو، تحولات جدیدی در منطقه شروع شد و از دل آن، سازمان اکو متولد شد. مدتی بعد هم ایران به جنبش عدم‌تعهد پیوست.
