سالمرگ بزرگِ داستان

مجتبی آقا بزرگ علوی داستان‌نویس منتقد ادبی و مترجم در ۱۲۸۳ در خانواده‌ای بازرگان و مشروطه‌خواه در تهران به دنیا آمد. پدرش ابوالحسن از مبارزان آزادیخواه دوران جنبش مشروطیت بود. ابوالحسن در سال ۱۳۰۲ دو پسر خود مرتضی و آقابزرگ را برای تحصیل به آلمان فرستاد.

بزرگ علوی پس از پایان آموزش در سال ۱۳۰۷ به ایران برگشت و به کار تدریس در شیراز و تهران پرداخت. در این دوران در مجله‌ «دنیا» با تقی ارانی همکاری می‌کرد. در سال 1313 اولین مجموعه داستانش با نام «چمدان» را منتشر کرد.

او در سال 1316 به همراه گروه 53‌ نفر دستگیر و به جرم پیروی از کمونیسم به هفت سال زندان محکوم شد. بعد از آن کتاب‌های «ورق‌پاره‌های زندان»  و «53 نفر» را نوشت برای همین او را بنیانگذار ادبیات داستانی زندان در ایران می‌نامند و در سال 1331 شاهکارش رمان «چشم‌هایش» را خلق کرد که این اثر رمانتیک بر بستر مسائل سیاسی نوشته شده است. این نویسنده بعد از انقلاب به آلمان شرقی رفت و در 28 بهمن 1375 در برلین درگذشت.