سیدعباس صالحی هنگامی که در دولت دوازدهم بر صندلی سیزدهمین وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی تکیه زد، گمان نمی‌کرد اتفاقاتی ازجمله اعتراضات آبان‌ماه ۱۳۹۸، آن‌چه برای پرواز شماره ۷۵۲ هواپیمایی بین‌المللی اوکراین رخ داد، تحریم سی‌وهشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر از سوی برخی هنرمندان و درنهایت شیوع ویروس کرونا، کارنامه کاری‌اش را در همه حوزه‌ها به‌ویژه تئاتر -که تعطیلات طولانی‌مدت‌تری را نسبت به دیگر هنرها تجربه کرد- به دو بخش کاملاً متفاوت تقسیم کند.
«پسافاجعه...» که در ایران با ترجمه امیر صائمی و توسط نشر برج منتشر شده است، تلاش برایسون برای یکپارچه‌‌کردن دو بخش از زندگی‌‌اش توصیف شده است؛ او فیلسوفی تحلیلی است، او زنی است که مورد تعرض جنسی قرار گرفته است. آن‌چه در ادامه می‌خوانید گزارشی است از نشست نقد و بررسی این کتاب که با حضور مصطفی ملکیان، امیر صائمی، نفیسه آزاد و بهار کاتوزی، به‌‌همت نشر برج با همکاری کتاب‌سرای راوی و مؤسسه فرهنگی فرزانه برگزار شد.
انتشار نامه‌ای سرگشاده از سوی برخی اعضاء، مدیران و کارشناسان فرهنگستان هنر در انتقاد به دوران مدیریت ۱۳ ماهه مجید شاه‌حسینی بر این نهاد ازجمله اتفاقات این روزهای فضای فرهنگی و هنری ایران است.
اتفاقی که این روزها در فضای رسانه‌ای کشور در حال رخ‌دادن است، تعجب بسیاری از اهالی و فعالان رسانه را برانگیخته است؛ اتفاقی که طی آن محمدمهدی اسماعیلی (وزیر ارشاد کنونی)، محسن منصوری (معاون اجرایی دولت سیزدهم و رئیس ستاد سعید جلیلی)، علی نادری (مدیرمسئول خبرگزاری ایرنا در دولت سیزدهم) و یاسر جبرائیلی (رئیس پیشین مرکز ارزیابی و نظارت راهبردی اجرای سیاست‌های کلی نظام در مجتمع تشخیص مصلحت)، اقدام به اخذ مجوز رسانه کرده‌اند.
وقوع اعتراضات اجتماعی و همدلی گروهی از هنرمندان با معترضان، در هیچ جامعه‌ای دور از ذهن نیست. اتفاقی که پاییز ۱۴۰۱ نیز در ایران رخ داد. در آن مقطع زمانی، مجموع شرایط به گونه‌ای پیش رفت که عده‌ای ازجمله برخی هنرمندان «مهاجرت» را به گزینه‌های دیگر ترجیح دادند. هنرمندان مهاجر که حمایت خود را از معترضان به شیوه‌های گوناگون ابراز کرده بودند در جامعه جدید، با موقعیتی متفاوت از آن‌چه در ایران داشتند روبه‌رو شدند.
ثبت پرونده «هگمتانه» در یونسکو به‌عنوان بیست‌وهشتمین اثر جهانی ایران، خبری بود که روز شنبه، ششم مردادماه منتشر شد. خبری که اگرچه با اما و اگرهایی همراه بود اما قریب به یک‌دهه تلاش فعالان حوزه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی را به‌ثمر رساند. اما و اگرها نیز به درخواست «دیفر» (رفع ایرادهای پرونده و بررسی در اجلاس‌های سال‌های بعد یونسکو) برمی‌گشت.
در روزهایی که با پایان‌بندی نابهنگام دولت سیزدهم، صحنه برای ورود دولت چهاردهم آماده می‌شود، دولتمردان دولت پیشین، بیش از هر زمان دیگری، از دستاوردهای خود می‌گویند. از آن‌چه در فاصله زمانی آغاز به کار هشتمین رئیس‌جمهور ایران، در مقام وزیر، معاون، مدیرکل و... در وزارتخانه‌های مربوطه انجام داده‌اند.
