تیتر اغراق‌آمیز «پخش صدای خواننده زن از برنامه سیمای خانواده!» و تیترهایی مشابه چون «خوانندگی یک زن، شبکه اول سیما را به‌هم ریخت» و سرانجام «ماجرای پخش یک موسیقی خارج از عرف در برنامه «سیمای خانواده» و عذرخواهی از مردم» در لحظات اولیه‌ی ماجرا، کنجکاوی بسیاری برانگیخت و احتمالاً کلیک بسیاری برای این اخبار به همراه آورد.
امین‌الله رشیدی، از میراث‌داران آواز ایرانی و یکی از آخرین بازماندگان نسل طلایی خوانندگان رادیو در ۹۹ سالگی درگذشت.
اگرچه صدور دستور توقف پروژه احداث و گسترش خط دو متروی شیراز در مجاورت حافظیه تا انجام بررسی‌های کارشناسی از سوی وزیر خبری خوشایند است اما همچنان این نگرانی وجود دارد که در نهایت آن‌چه روی زمین اتفاق می‌افتد برخلاف نظر و خواست فعالان حوزه میراث فرهنگی باشد. ضمن این که طبق گفته آن‌ها هرچند در نهایت می‌توان با استفاده از قدرت یگان حفاظت میراث فرهنگی و دستور قضایی، در برابر این اتفاق ایستاد اما این که آیا اراده‌ای برای انجام این کار وجود دارد یا خیر، سوالی بی‌پاسخ است.
میگل دلیبس (۲۰۱۰-۱۹۲۰) را برخی بهترین نویسنده قرن بیستم اسپانیا می‌دانند، اگرچه برخی هم این جایگاه را برای کامیلو خوسه سلا، دیگر نویسنده اسپانیایی قائل‌اند، اما جای تعجب دارد که با وجود این شهرت جهانی تا چندی پیش اثر مطرحی از دلیبس به فارسی ترجمه نشده بود.
سالگرد درگذشت آتیلا پسیانی بهانه‌ای است برای نگاهی به یکی از بی‌شمار اجراهای او که در زمان حیاتش روی صحنه برد؛ «دیابولیک؛ رومئو و ژولیت». اثری به نویسندگی محمد چرمشیر براساس «رومئو و ژولیتِ» ویلیام شکسپیر که دو مرتبه، یک‌بار در سال ۱۳۹۵ و بار دیگر در سال ۱۳۹۷، هر دو بار در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه رفت و فیلم‌تئاتر آن توسط نشر کانون فرهنگی - هنری نی‌داوود منتشر شده است.
اینکه چرا خوانندگان زن باید پیش از تاریکی هوا روی صحنه بروند سوالی است که پاسخ به آن را تنها می‌توان با زهرخندی، اینگونه داد که لابد به زعم متولیان دولتی حوزه موسیقی، شنوندگان آواز این زنان، باید پیش از تاریکی هوا به خانه‌های‌شــان بازگشته باشند.
مفهوم سینمای ملی را با چنان تعابیر گوناگونی می‌توان تعبیر و تفسیر کرد که از «برچسبی مقاومت‌جویانه در برابر استیلای هالیوود» تا «سوءاستفاده از داستان‌‌های هم‌گون‌ساز ناسیونالیستی» را دربرمی‌گیرد. این مفهوم طبق گفته نوید پورمحمدرضا، نویسنده و مترجم هرساله، یا دست‌کم یک‌سال یا دوسال در میان، با برگزاری جلسه‌ای تحت عنوان «تعریف شاخص‌های سینمای ملی» توسط یکی از نهادهای رسمی ازجمله معاونت سینمایی بازتعریف می‌شود. با وجود اینکه خروجی اغلب این جلسات تاکید بر اهمیت توجه به شاخص‌هایی چون لزوم پایبندی به مذهب، صلح‌طلبی، مهرورزی، انسجام ملی و... برای دستیابی به سینمای ملی است، اما منتقدینی چون استفن کرافتس معتقدند که شاید بهتر باشد به‌جای تعبیر سینمای ملی، از تعبیر دیگری استفاده کنیم.
«بلبشودره»، با نام اصلی Durcheinandertal به آلمانی و Vale of Confusion به انگلیسی، آخرین اثر کامل برجای‌مانده از فریدریش دورنمات، رمان‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس شهیر سوئیسی است که در ایران بیشتر با نمایشنامه‌هایش که توسط کارگردانان شناخته‌شده تئاتر و ازجمله مشهورترین آن‌ها؛ حمید سمندریان روی صحنه رفت، شناخته می‌شود.
نمایش‌هایی که این روزها روی صحنه تئاتر کشورند، با اعلام پنج روز عزای عمومی، اجرای مجدد خود را از روز جمعه ۱۳ مهرماه از سر خواهند گرفت، اگرچه این تعطیلی در مورد اکران آثار سینمایی و برگزاری کنسرت‌های موسیقی به شکل متفاوتی اعمال شده است. ازجمله در مورد اجراهای زنده موسیقی اعلام شده است که تا اطلاع ثانوی تعطیل خواهند بود. همچنین از روز سه‌شنبه ۱۰ مهرماه -در میانه تعطیلی پنج روزه سالن‌های نمایش- بدون هیچ اطلاع و خبررسانی‌ای، خرید بلیت سینماها برای چهارشنبه ۱۱ مهرماه در سامانه‌های بلیت‌فروشی باز شد. فارغ از این عدم هماهنگی میان تصمیم‌گیران و متولیان دولتی برای تعطیلی سینما، تئاتر و موسیقی در پی واقعه‌ای یکسان و انتخاب بازه‌های زمانی گوناگون به‌عنوان مدت زمان تعطیلی آن‌ها چه پیش و چه پس از این اتفاق، نمایش‌هایی روی صحنه بود و هست که نگاهی به آن‌ها موضوع گزارشی است که در ادامه می‌خوانید.
مرتبط دانستن هنر هفتم؛ سینما با فلسفه‌ی اخلاق، فرهنگ و ریشه‌های تاریخی یک ملت و شکل دادن به عبارتی تحت عنوان «سینمای ملی»، مفهومی چنان چالش‌برانگیز است که همواره موجب ایجاد گفت‌وگوهایی درازدامن از زاویه‌های دید گوناگون می‌شود.
